Czego pracodawcy nie wolno

Znowelizowana ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 1996 r. nr 70, poz. 335 z późn. zm.), przewiduje, że pracodawca działający poza strefą budżetową może w zbiorowym układzie pracy lub regulaminie wynagradzania zrezygnować z tworzenia funduszu lub wypłacania świadczeń urlopowych.

W przypadku pracodawców zatrudniających co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty lub zatrudniających mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty i objętych zakładowym układem zbiorowym:

• Pracodawca nie jest obowiązany tworzyć funduszu w przypadku, gdy taki zapis znajdzie się w układzie zbiorowym lub regulaminie wynagradzania (w przypadku pracowników nie objętych układem zbiorowym). Wprowadzenie zmian do aktów wewnątrzzakładowych powinno zostać dokonane w trybie przewidzianym do ich uchwalania. Jeśli w zakładzie działa organizacja związkowa, konieczne jest dokonanie z nią odpowiednich uzgodnień. Kiedy takiej organizacji nie ma, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie nieutworzenia funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Oznacza to, że postanowienia o nietworzeniu funduszu i niewypłacaniu świadczenia wejdą w życie w takim terminie, jaki jest określony w obowiązującym w spółce zakładowym układzie zbiorowym lub regulaminie wynagradzania.

W przypadku pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty i nie objętych zakładowym układem zbiorowym:

• Pracodawca nie będzie zobowiązany do tworzenia funduszu i wypłacania świadczenia urlopowego, jeśli informację w tej sprawie przekaże pracownikom w pierwszym miesiącu danego roku kalendarzowego, w sposób przyjęty u danego pracodawcy.