Bony w praktyce

Wydanie bonów współpracownikom firmy, w tym np. zleceniobiorcom może być rozliczone przez wydającego jako koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym. Podstawę prawną do takiego zaliczenia wydatków na ten cel stanowią art. 15 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej uopdop)¹ oraz art. 23 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (uopdof).²

Zgodnie z tymi przepisami, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wyłączonych ustawowo. Ustawy te generalnie nie wyłączają, jak też nie limitują kosztów świadczeń na rzecz osób współpracujących, jednakże przy spełnieniu warunku podstawowego - powiązania wydatków z uzyskiwanymi przychodami.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że przy zakupie większej liczby bonów towarowych nabywca może uzyskać określony rabat w stosunku do ich wartości nominalnej. Kosztem wydającego będzie zatem cena faktycznie zapłacona, a nie wartość nominalna wydanych bonów. Z punktu widzenia otrzymującego, tego typu świadczenie może stanowić formę wynagrodzenia w rozumieniu art. 735 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny³, jeżeli w umowie zlecenia jest zapis, że zapłata może mieć taką formę.

Wydane bony stanowią zapłatę za wykonanie zlecenia, tracąc tym samym charakter świadczenia dodatkowego. U otrzymującego stanowią przychód w myśl art. 13 pkt 8 uopdof. Wydający bony jest - jako płatnik - zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od ich wartości nominalnej, jak od umowy zlecenia.