Procedura przygotowania wniosku o pomoc publiczną

Wraz z dostosowywaniem krajowych rozwiązań do procedur i zasad obowiązujących w Unii Europejskiej począwszy od 2001 r. następowało w Polsce stopniowe wdrażanie regulacji określających zasady (reguły) dopuszczalność udzielenia pomocy. Przedsiębiorca nie może tylko składać wniosku o pomoc, powołując się na podstawę prawną, która umożliwia udzielenie pomocy (np. art. 48 Ordynacji podatkowej czy odpowiednia uchwała rady gminy), lecz musi także wskazać, iż taka pomoc jest dopuszczalna (zgodnie z zasadami określonymi w ustawie z 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców - Dz.U. Nr 141 poz. 1177)¹. Taki obowiązek wynika z faktu, iż w Unii Europejskiej jako zasadę przyjęto, że pomoc jest niedopuszczalna, oraz wskazano wyjątki od tego zakazu. Pierwsza ustawa o pomocy publicznej z 30 czerwca 2000 r. wprowadziła te zasady na polski grunt w wersji uproszczonej, druga - z 27 lipca 2002 r., obowiązująca od października 2002 r., w większym stopniu zbliżyła nasze prawo do przepisów UE.

Przedsiębiorca składający wniosek o wsparcie finansowe z zasobów publicznych powinien ocenić, czy wsparcie to stanowi pomoc publiczną, i w konsekwencji przedłożyć dodatkowe - wymagane ustawą o pomocy - informacje, czy raczej uznać, że wsparcie to nie zawiera pomocy publicznej - i tym samym nie przedkładać informacji dokumentujących spełnienie warunków z ustawy o pomocy, zamiast tego przekazać informacje wskazujące, iż wsparcie to nie stanowi pomocy. Oczywiście organ udzielający wsparcia lub pomocy może nie podzielać stanowiska przedsiębiorcy. Brak odpowiednich informacji może jednak utrudnić podjęcie przez organ właściwej decyzji lub przedłużyć czas jej podjęcia.