Która forma opodatkowania jest najkorzystniejsza?

Trzy formy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych to:

• tak zwane zasady ogólne, wynikające z przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.),

• ryczałt od przychodów ewidencjonowanych,

• karta podatkowa.

Zasady opodatkowania w dwóch ostatnich formach normuje ustawa z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 144, poz. 930 ze zm.).

Ta forma rozliczeń z budżetem jest dozwolona dla wszystkich podatników. Od początku 2003 r. forma ta została zdefiniowana jako podstawowa, niejako domyślna. Podatnik, który chce opodatkować się w inny sposób, będzie musiał złożyć pisemne oświadczenie o zastosowaniu jednej z form opodatkowania, określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Jest to zmiana w stosunku do uregulowań obecnie obowiązujących. Dotychczas domyślną formą opodatkowania był ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Podstawą do wyliczenia podatku jest dochód rozumiany jako różnica między przychodami uzyskanymi przez podatnika a kosztami poniesionymi w celu uzyskania tych przychodów. Dodatkowo, tak obliczony dochód powiększa się o różnicę między wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę między wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa. Tak ustaloną podstawę opodatkowania pomniejsza się o kwoty wymienione w art. 26 ustawy (między innymi składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących) i od wyliczonej w ten sposób kwoty oblicza się podatek według skali podatkowej zawartej w art. 27 ustawy. Podatek pomniejsza się o przysługujące odliczenia oraz kwoty składek na ubezpieczenie zdrowotne opłacone przez podatnika.