Podatkowe aspekty przelewu wierzytelności (cz. 1)

W praktyce gospodarczej wierzytelność powstaje w wyniku zrealizowania dostawy towarów lub usług na rzecz kontrahenta i jest prawem do żądania od dłużnika spełnienia określonego w umowie świadczenia (zapłaty określonej kwoty pieniędzy). Coraz częściej jednak zdarza się, że powstałe zobowiązania - mimo wielu zabiegów wierzyciela, upomnień i wezwań do zapłaty - nie są regulowane, a tym samym naruszona zostaje płynność finansowa jednostki. W takiej sytuacji wierzyciel staje przed wyborem: czy próbować samodzielnie wyegzekwować środki od niesolidnego dłużnika, licząc się z przedłużającą się w czasie procedurą sądową, egzekucyjną i ponosząc przy tym dodatkowe koszty, czy może sprzedać wierzytelność i ponieść wprawdzie pewną stratę, ale za to szybciej odzyskać środki?

Prawo wierzyciela do zbycia wierzytelności przysługującej mu od dłużnika wynika z przepisów kodeksu cywilnego. I tak, art. 509 k.c. stanowi, że wierzyciel może - bez zgody dłużnika - przenieść na osobę trzecią wierzytelność (tzw. przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.