problem

Pracodawca zapłaci składki za pracownika dorabiającego u podwykonawcy

Przepis nakazujący łączne oskładkowanie etatu i umowy cywilnoprawnej zawartej z innym podmiotem miał zapobiegać obchodzeniu prawa przez płatników. Jest jednak wykorzystywany przez ZUS także w przypadkach, gdy płatnik o dorabianiu nic nie wiedział

Artykuł 8 ust. 2a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 497; dalej: ustawa systemowa) jest jednym z najbardziej problematycznych przepisów z zakresu ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z nim za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz praco dawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Intencja jego wprowadzenia była jak najbardziej właściwa – miał on zapobiegać obchodzeniu przepisów prawa pracy i ubezpieczeń społecznych przez nieuczciwych przedsiębiorców. Przed wprowadzeniem tego przepisu niejednokrotnie się zdarzało, że pracownik wykonywał określone obowiązki przez 8 godzin dla spółki X, a następnie robił dokładnie to samo w ramach umowy cywilnoprawnej na rzecz spółki Y, często nie zmieniając nawet miejsca wykonywania swoich zadań. W ten sposób spółka X nie musiała płacić wynagrodzenia za pracę w nadgodzinach na rzecz pracownika, a spółka Y opłacać składek na ubezpieczenia społeczne (o ile pracownik otrzymywał minimalne wynagrodzenie od swojego pracodawcy).