praktyka

Rezygnacja ze zwolnienia z VAT dla usług finansowych nie jest wcale prosta

Przed podjęciem decyzji trzeba zidentyfikować status nabywców. Będzie ona miała także wpływ na sposób identyfikacji momentu powstania obowiązku podatkowego. Skorzystanie z opcji opodatkowania będzie zaś korzystne fiskalnie przy usługach świadczonych na rzecz zagranicznych podatników

Wbrew temu, co niekiedy wydaje się podatnikom, przedmiotowe zwolnienie z VAT to nie prawo, lecz obowiązek podatnika, u którego wystąpiły okoliczności przewidziane przez prawo dawcę. To oznacza, że jeżeli wykonywana jest sprzedaż spełniająca warunki normatywne zwolnienia, podatnik jest zobowiązany do zastosowania takiego zwolnienia.

Gdyby – wbrew nakazom ustawowym – podatnik nie zastosował zwolnienia, opodatkowując czynność według innej stawki, to wtedy jest zobowiązany do zapłaty organowi kwoty podatku wykazanego w fakturze, co jednak nie legitymuje do odliczenia tego podatku przez nabywcę jako VAT naliczonego. Również świadczący – z samego tylko tytułu uwzględnienia w cenie świadczenia kwoty VAT różnej od zera – nie zyskuje prawa do odliczenia VAT od zakupów powiązanych z taką sprzedażą.

Innymi słowy, przedmiotowe zwolnienie z VAT (czyli przewidziane dla usług i dostaw wskazanych przez ustawodawcę) to nie prawo, ale obowiązek i sprzedawca jest zobowiązany je stosować. Jednocześnie ze względu na to, że świadczący dokonuje sprzedaży zwolnionej, pozbawia go to możliwości odliczenia VAT od zakupów powiązanych z takimi czynnościami. W praktyce często prowadzi to również do stosowania odliczania częściowego, co jest szczególnie niepożądane przez podatników, jeśli główna działalność podatnika nie jest objęta zwolnieniem, a przez to wskaźnik proporcji jest wysoki, lecz nie wynosi 100 proc.