Czas pracy kierowców. Na co trzeba uważać, jak go rozliczać

Mnogość przepisów wprowadza zamęt w zatrudnianiu kierowców

Obszerne przepisy dotyczące czasu pracy kierowców zapisane w wielu aktach prawnych oraz ich stopień skomplikowania powodują, że pracodawcy niejednokrotnie popełniają błędy związane z zatrudnianiem takich pracowników. Co więcej, nie wynika to z samych przepisów, ale z doboru odpowiednich regulacji do danego kierowcy. A to dlatego, że regulacje dotyczące czasu pracy kierowców mają różny zakres zastosowania, przede wszystkim w zależności od typu prowadzonego przez kierowcę pojazdu, rodzaju wykonywanych przewozów, ale także od podstaw zatrudnienia takiego pracownika.

Najbardziej ogólnie można dokonać podziału na kierowców:

• objętych przepisami rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 561/2006 z 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98 i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.Urz. UE z 2006 r. L 102, s. 1; dalej: rozp. 561), lub umową AETR (umowa europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (Dz.U. z 2014 r. poz. 409), do których zastosowanie znajduje ustawa z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 220; dalej: u.c.p.k.), ale również ustawa z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1465; dalej: k.p.) w zakresie nieuregulowanym w u.c.p.k.,
• nieobjętych przepisami rozp. 561 i umowy AETR, do których zastosowanie znajduje u.c.p.k. (ale z wyłączeniami) oraz kodeks pracy w zakresie nieuregulowanym w u.c.p.k.

Istotna jest również podstawa nawiązania współpracy. Generalnie przepisy o czasie pracy stosujemy do kierowców będących pracownikami, ale u.c.p.k. zawiera odrębny rozdział dotyczący czasu pracy kierowców niepozostających w stosunku pracy. Natomiast przepisy rozp. 561 lub umowy AETR stosujemy niezależnie od podstawy zatrudnienia.