II wojna o Trybunał Konstytucyjny

Kierowaną przez sędzię Przyłębską instytucję trudno uznać za zdolną do „normalnej” pracy. Jednym z dowodów stał się ujawniony rok temu bunt sześciu osób zasiadających w TK

Po ponad siedmiu latach od wydarzeń, które prof. Mirosław Wyrzykowski określił mianem „wojny przeciwko konstytucji”, byliśmy świadkami kolejnej próby „zdobycia” (a raczej „odzyskania”) kontroli politycznej nad instytucją określającą się mianem Trybunału Konstytucyjnego. Warto przypomnieć te wydarzenia, które nie bez ironii, określamy mianem II wojny o TK – wraz ze sposobem, w jaki wojna została rozstrzygnięta. Wiele mówią one bowiem o obecnym stanie praworządności w Polsce.

Kto ma trybunał…

Jak w przypadku każdej wojny należy postawić pytanie o jej przyczyny. Zasadniczą przyczyną II wojny o TK – tym razem domowej – jest, naszym zdaniem… I wojna o TK rozgrywająca się w latach 2015–2016. Jej punktem kulminacyjnym było powołanie sędzi Julii Przyłębskiej na stanowisko prezesa TK.

Warto przypomnieć, że doszło do tego na podstawie jednorazowej regulacji zawartej w art. 21 ustawy z 13 grudnia 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 2074). Przepisy te, przygotowane wyłącznie z myślą o wyborze nominata Zjednoczonej Prawicy na stanowisko zwalniane przez prof. Andrzeja Rzeplińskiego, wprowadzały m.in. nieznaną Konstytucji RP instytucję „sędziego pełniącego obowiązki prezesa Trybunału”. Występując w tej roli, sędzia Przyłębska zwołała Zgromadzenie Ogólne Sędziów TK z 20 grudnia 2016 r., które, bez wymaganego kworum (co zostało szczegółowo opisane w dwóch dostępnych w internecie załącznikach do protokołu z jego obrad) przedstawiło jej kandydaturę prezydentowi. Mimo uzasadnionych wątpliwości konstytucyjnych 21 grudnia 2016 r. Andrzej Duda powołał ją na stanowisko prezesa TK, podkreślając przy tym, że jest „niezwykle ważne”, aby pod jej kierownictwem TK „odzyskał pełną zdolność do normalnej pracy”.