Ponowne rozpatrzenie zgody na inwestycję – sprawdź, jak przebiega procedura i o czym powinien pamiętać organ administracji

Decyzja o pozwoleniu na budowę może być obarczona wadą procesową, którą można usunąć w trybie wznowienia postępowania pozwalającego na ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną

Roboty budowlane zgodnie z art. 28 ust. 1 prawa budowlanego (dalej: p.b.) można rozpocząć na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z zastrzeżeniem art. 29‒31 p.b. Nie ulega wątpliwości, że pozwolenie na budowę jest decyzją administracyjną i stosuje się do niej reguły wynikające z kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.).

zasada trwałości decyzji

Wyrażona w art. 16 par. 1 k.p.a. zasada trwałości decyzji administracyjnych wskazuje, że decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, są ostateczne. Wyjątkowo uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w k.p.a. lub ustawach szczególnych. Decyzja organu I instancji staje się np. ostateczna wobec jej niezaskarżenia odwołaniem lub w przypadku jej utrzymania w mocy przez organ odwoławczy w wyniku rozpatrzenia odwołania.

Trwałość ostatecznych decyzji administracyjnych polega na ograniczeniu możliwości ich wzruszania. Nie jest jednak równoznaczna z jej niezmienialnością. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 10 września 2014 r. (sygn. akt I OSK 229/13), decyzji ostatecznej służy tzw. domniemanie legalności. Oznacza ono, że decyzja jest ważna i powinna być wykonywana dopóty, dopóki nie zostanie zmieniona, uchylona lub nie zostanie stwierdzona jej nieważność przez właściwy organ i z zachowaniem właściwego trybu postępowania.

Zasada trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych ma podstawowe znaczenie dla stabilizacji opartych na decyzji stosunków prawnych i stanowi jedno z istotnych założeń całego systemu postępowania administracyjnego. Powoduje to – jak wskazał NSA w innym wyroku z 21 września 2017 r. (sygn. akt II OSK 83/16) – konieczność szczególnie ostrożnego korzystania z instytucji prawnych pozwalających na wzruszanie decyzji ostatecznych. Jest jednak wyjątek od wspomnianej zasady, o którym przypomniał NSA w Warszawie w wyroku z 21 marca 2003 r. (sygn. akt I SA 1405/01). Otóż mimo pewności ostatecznych decyzji z obrotu prawnego powinny być eliminowane takie, które naruszają prawo, przy czym eliminacja ta zależy od stopnia i wielkości tego naruszenia.