Fiskus widzi schematy podatkowe transgraniczne nawet tam, gdzie ich nie ma

Polskie regulacje o MDR są dość skomplikowane, a wykonanie obowiązków z nich wynikających jest sporym obciążeniem. Co gorsza, działania organów podatkowych, które nie mają uzasadnienia w przepisach, zmuszają raportujące podmioty do marnowania środków i czasu

Choć cel wprowadzenia regulacji o raportowaniu schematów podatkowych - umożliwienie identyfikacji działań mogących powodować erozję bazy podatkowej - jest zasadniczo zrozumiały, to w praktyce obowiązki z zakresu MDR (ang. Mandatory Disclosure Rules) dotyczą wielu transakcji o charakterze czysto biznesowym. Warto zwrócić uwagę, że Polska nie tylko dokonała transpozycji dyrektywy Rady (UE) 2018/822 z 25 maja 2018 r. (dalej: dyrektywa DAC6) do krajowego porządku prawnego jako pierwsze państwo UE, lecz także uczyniła to w znacznie rozszerzonej formie. W szczególności polski ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie w obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. przepisach o MDR dodatkowych cech rozpoznawczych oraz na objęcie obowiązkiem raportowania również tych uzgodnień, które dotyczą wyłącznie VAT i akcyzy, oraz tych, w których uczestniczą podmioty wyłącznie z jednego kraju. W konsekwencji implementacja dyrektywy DAC6, na jaką zdecydowała się Polska, skomplikowała i tak już niełatwe w interpretacji przepisy oraz stała się źródłem wielu wątpliwości nie tylko wśród podatników, lecz także - jak się okazuje - po stronie organów podatkowych.

Znaczenie kwalifikacji

Należy podkreślić, że prawidłowa identyfikacja schematu podatkowego transgranicznego jest kluczowa do określenia obowiązków związanych z raportowaniem. W szczególności ma ona znaczenie dla wskazania podmiotu zobowiązanego do raportowania, miejsca samego raportowania oraz zakresu danych wymaganych w formularzu służącym do raportowania schematu (MDR-1). Powyższa kwalifikacja jest jeszcze bardziej istotna w okresie stanu epidemii oraz stanu zagrożenia epidemicznego. Zgodnie bowiem z ustawą o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych terminy związane ze schematami innymi niż transgraniczne nie rozpoczynają się, a rozpoczęte podlegają zawieszeniu w okresie od 31 marca 2020 r. do 30. dnia następującego po dniu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego w związku z COVID-19. Tymczasem terminy związane ze schematami podatkowymi transgranicznymi biegną obecnie na zasadach ogólnych. Może to doprowadzić do sytuacji, w której w wyniku dokonania błędnej kwalifikacji dojdzie do naruszenia terminów raportowania.