Po wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE znacznie łatwiejsze staną się korekty pustych faktur

Podatnikom nie można odbierać prawa do naprawienia błędu, jeżeli działali w dobrej wierze i nie uczestniczyli w oszustwie. Takie stanowisko trybunału może zmienić dotychczasową praktykę

Problem pustych faktur co jakiś czas powraca w różnych odsłonach, a jedną z kwestii jest korekta takiego dokumentu (czy odpowiednio „pustej” pozycji w obrębie faktury). Jest to bez wątpienia bardzo ważne zagadnienie. Należy bowiem podkreślić, że puste faktury to nie tylko te dokumenty, które służą wyłudzaniu VAT czy innej formie oszukiwania fiskusa. Organy podatkowe i sądy administracyjne często zaś prezentują pogląd, że pustej faktury nie można wyzerować zwykłą fakturą korygującą. Ponadto z pustą fakturą wiąże się obowiązek zapłaty VAT w niej wykazanego, brak możliwości jego odliczenia przez odbiorcę, a ponadto sankcja podatkowa w wysokości nawet 100 proc., nie wspominając już o odpowiedzialności karnoskarbowej czy karnej.

Niewłaściwy odbiorca

Wszystkie te utrudnienia są jak najbardziej uzasadnione, gdy działanie stron było ukierunkowane na wyłudzenia i temu miał służyć taki dokument. Tymczasem pustą fakturą jest również chociażby ta, która została wystawiona na niewłaściwego odbiorcę (czyli czynność opodatkowana występuje, ale nabywca jest inny niż wskazany w fakturze). Co więcej, wykazany w pustej fakturze VAT nie jest podatkiem należnym, ale do zapłaty. W związku z tym podatek ten nie powinien być prezentowany w deklaracji podatkowej, a jedynie odprowadzony na rachunek urzędu skarbowego. Jak zostało stwierdzone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 marca 2015 r., sygn. akt I FSK 1375/13: „Przepis art. 108 ust. 1 ustawy o VAT dotyczy każdego podmiotu wystawiającego fakturę obejmującą podatek VAT w sytuacji, kiedy czynność nie podlega temu podatkowi, czy jest od podatku zwolniona, jak również z oceną charakteru tej należności, a więc, że nie jest podatek należny z tytułu dokonania jednej z czynności podlegającej opodatkowaniu, a wymienionej w art. 5 tej ustawy. Wobec tego należność ta nie może być ujmowana w deklaracji, w której podatnik dokonuje rozliczenia podatku należnego w rozumieniu podatku od czynności podlegających opodatkowaniu z uwzględnieniem podatku naliczonego”.