Indywidualne stawki amortyzacyjne dla budynków i lokali

Małgorzata Rymarz

Podatkowa rekompensata wydatków poniesionych na nabycie lub wytworzenie składników majątku trwałego - w tym zwłaszcza budynków, budowli i lokali stanowiących przedmiot odrębnej własności - możliwa jest jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Obowiązuje tutaj prosta zasada: im krótszy okres amortyzacji, tym szybsze i korzystniejsze rozliczenie inwestycji. Nic więc dziwnego, że podatnicy poszukują sposobów na przyspieszenie tego procesu. Jednym z nich są indywidualne stawki amortyzacyjne.

Ważne również przepisy przejściowe

Zgodnie z treścią art. 22j u.p.d.o.f. ustalenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest możliwe m.in. dla używanych lub ulepszonych budynków, lokali lub budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika, z tym że okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż:

l 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych przez podatnika, przy czym okres amortyzacji przez tego podatnika nie może być krótszy niż 10 lat - dla budynków lub lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu wynosi 2,5 proc.;

l 10 lat dla pozostałych budynków i lokali oraz wszelkich budowli, z wyjątkiem:

- trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT, trwale związanych z gruntem,