Podatkowe skutki ulepszenia środków trwałych (cz. 1)

Małgorzata Rymarz

Ulepszenie własnych lub cudzych środków trwałych nie pozostaje bez wpływu na rozliczenia z fiskusem. Wśród licznych kwestii praktycznych na czoło wysuwa się zwłaszcza problem rozróżnienia wydatków inwestycyjnych od remontowych. Mimo bogatego orzecznictwa, licznych wyjaśnień resortowych oraz opinii organów skarbowych, ogólnie dostępnych na stronach internetowych Ministerstwa Finansów, podatnicy nadal mają kłopoty z prawidłową identyfikacją wydatków dotyczących środków trwałych.

Składniki majątkowe podlegające ulepszeniu

Składnikami majątkowymi, które w świetle obu ustaw o podatkach dochodowych mogą ulec ulepszeniu, są środki trwałe. Przypomnijmy, że za środki trwałe uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Oprócz własnych składników majątku trwałego, do omawianej kategorii zalicza się m.in. inwestycje w obcych środkach trwałych, czyli nakłady finansowe poczynione na składniki majątkowe będące własnością innych osób, a oddane podatnikowi do używania na podstawie umów cywilnoprawnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych nie mogą być bezpośrednio odpisywane w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Ich podatkowego rozliczenia dokonuje się poprzez odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej. Powyższa zasada rozciąga się (z pewnymi wyjątkami) również na nakłady mające na celu ulepszenie własnych lub cudzych środków trwałych.