Niepubliczny zakład opieki zdrowotnej jako podatnik

Podmiotowość podatkowa nie stanowi trwałej cechy określonych podmiotów, lecz cechę normatywną, o posiadaniu której decyduje jedynie norma prawnopodatkowa. Jednostka życia społecznego staje się podmiotem podatku, jeśli można przypisać jej podatkowy stan faktyczny, tj. jeśli może ona znaleźć się w stypizowanej postaci podatkowego stanu faktycznego¹. Zakres podmiotowy podatku determinowany jest wyraźnie przez jego zakres przedmiotowy. Opodatkowaniu poddawane są podmioty, z którymi można wiązać określoną sytuację faktyczną lub prawną rodzącą obowiązek podatkowy².

Powyższe teoretyczne założenia znalazły swoje odzwierciedlenie w art. 7 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn.zm.), wskazującym, że podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Podatnikiem staje się zatem ten, z kim można powiązać konkretny stan faktyczny ujęty abstrakcyjnie w normie podatkowoprawnej. Z chwilą realizacji abstrakcyjnego stanu faktycznego przez podmiot mieszczący się w kategorialnie ujętym zakresie podmiotowym danego podatku, podmiot ten zostaje objęty obowiązkiem podatkowym, a więc staje się potencjalnym dłużnikiem Przy tym sformułowanie „zdarzenie określone w ustawie” należy rozumieć w ten sposób, iż jest to zdarzenie prawne określone w hipotezie normy podatkowej, którego zaistnienie powoduje zawiązanie się stosunku podatkowoprawnego, którego istotnym elementem jest niezaktualizowany obowiązek zapłaty podatku.