Kierowca w podróży - kontrowersje podatkowe

W myśl art. 77⁵ § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (j.t. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn.zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Rodzaje i wysokość tych świadczeń określają dwa rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r.:

- w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1990 z późn.zm.) oraz

- w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 z późn.zm.).

Z brzmieniem powołanych norm prawa pracy koresponduje treść art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten zwalnia od podatku dochodowego diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, a także podróży osoby niebędącej pracownikiem, do wysokości limitów określonych w powyższych rozporządzeniach. Jednocześnie przedsiębiorcy, którzy ponieśli wydatki związane z podróżą własną lub osób przez siebie zatrudnionych, mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z działalności gospodarczej.