Darowizny i świadczenia nieodpłatne jako koszty

Dokonanie darowizny jest dla darczyńcy wydatkiem ponoszonym kosztem jego majątku. Czy wobec tego wydatek poczyniony na dokonanie przysporzenia w postaci darowizny może być uznany za koszt uzyskania przychodu?

Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Istotą darowizny jest zatem bezpłatne świadczenie, które darczyńca wykonuje ze swojego majątku na rzecz innej osoby. Przy czym świadczeniem w darowiźnie mogą być nie tylko pieniądze, ale również inne rzeczy ruchome, nieruchomości, a także zbywalne prawa majątkowe. Należy zaznaczyć, że nie każde nieodpłatne świadczenie stanowi darowiznę. Zgodnie z przepisem art. 889 k.c. nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

1) gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;

2) gdy ktoś zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte.

Cechą darowizny jest jej nieodpłatność, która oznacza, że darczyńca nie oczekuje żadnego świadczenia wzajemnego ze strony obdarowanego. Należy zaznaczyć, że jeżeli istnieje świadczenie ekwiwalentne, czy też porozumienie między stronami co do ewentualnych świadczeń wzajemnych, to nie można mówić wówczas o darowiźnie. Z drugiej jednak strony należy pamiętać o tym, że darowizna może zawierać polecenie, które polega na tym, że darczyńca może nałożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem. Umowa obarczona takim obowiązkiem nie traci charakteru darowizny.