Bezumowne korzystanie z cudzej rzeczy

Kwestie bezumownego korzystania z rzeczy oraz wzajemnych roszczeń właściciela i posiadacza z tego tytułu regulują przepisy art. 222 i nast. kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Do bezumownego korzystania z cudzej rzeczy dochodzi najczęściej po rozwiązaniu umowy najmu. Często za taką formę używania uważa się również milczące przyzwolenie na korzystanie z majątku innej osoby - w takiej sytuacji należy jednak zawsze rozważyć, czy „milcząca zgoda” nie oznacza w istocie zawarcia umowy użyczenia, gdyż nie doszłoby wówczas do bezumownego korzystania z rzeczy. Użyczenie jest umową uregulowaną w przepisach art. 710-719 kodeksu cywilnego. Jego istotą jest nieodpłatne używanie przez daną osobę oddanej jej w tym celu rzeczy. Źródłem takiego korzystania z rzeczy jest zatem umowa.

Podatnicy często mają kłopoty z najemcami, którzy nie płacą czynszu, zaś po rozwiązaniu umowy nie chcą się wyprowadzić. Punktem wyjścia dla oceny skutków podatkowych takiej sytuacji jest ustalenie relacji, jakie łączą strony po rozwiązaniu umowy najmu. Możliwe są tu następujące warianty: