Wypowiedzenie umowy o pracę w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego

Instytucja wypowiedzenia umowy o pracę posiada swe niebagatelne znaczenie praktyczne. Często bowiem pracodawcy nie mają pewności, czy konkretne zachowanie pracownika uzasadnia wypowiedzenie mu umowy o pracę, czy jedynie stanowi podstawę do zastosowania jednej z tzw. kar porządkowych przewidzianych w kodeksie pracy. Problematyką tą wielokrotnie zajmował się Sąd Najwyższy (dalej: SN), praktycznie wykładając znaczenie przepisów kodeksu pracy oraz niejednokrotnie określając zakres stosowania instytucji kodeksowych.

Analizując kwestię kryteriów pozwalających uznać konkretne wypowiedzenie umowy o pracę za uzasadnione (gdyż tylko takie może być w pełni skuteczne), należy stwierdzić, iż przyczyna wypowiedzenia powinna być konkretna i prawdziwa, a ocena jego zasadności musi być dokonana z uwzględnieniem potrzeb pracodawcy, ale również z poszanowaniem interesów pracownika sumiennie i starannie wykonującego swoje obowiązki pracownicze (por. wyrok SN z 9 lipca 1998 r., sygn. akt I PKN 240/98). Należy podkreślić, iż rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę jest nie tylko przyczyna istniejąca w chwili złożenia pracownikowi oświadczenia woli, ale także taka, która ma się spełnić w nieodległym terminie (np. po upływie okresu wypowiedzenia), a tym bardziej taka, która się w tym terminie spełnia (wyrok SN z 29 marca 2001 r., sygn. akt I PKN 325/00).