Zadaniowy czas pracy a godziny nadliczbowe

Możliwość zastosowania zadaniowego czasu pracy przewiduje art. 129⁸ § 1 k.p., w myśl którego - w przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy, jej organizacją lub miejscem wykonywania pracy - czas pracy pracowników może być określony wymiarem ich zadań. Zadania tych pracowników powinny być ustalone w taki sposób, aby pracownicy mogli je wykonać w ramach norm czasu pracy określonych w art. 129 k.p.

Zadaniowy czas pracy nie może być wprowadzony przez pracodawcę w stosunku do wszystkich pracowników i dla dowolnie wybranego rodzaju pracy. Przepis art. 129 k.p. jest bowiem przepisem szczególnym względem ogólnych zasad kształtowania czasu pracy. Dlatego też jego zastosowanie wymaga uzasadnienia m.in. rodzajem pracy danego pracownika, jej organizacją czy też miejscem wykonywania pracy. Przy czym miejsce wykonywania pracy stanowi samodzielną (odrębną) przesłankę zastosowania zadaniowego czasu pracy w stosunku do rodzaju danej pracy i jej zorganizowania. Zastosowanie zadaniowego czasu pracy może być uzasadnione zwłaszcza w przypadkach, gdy pracodawca nie sprawuje bezpośredniej kontroli i nadzoru nad świadczeniem pracy przez swego pracownika. Tak jest np. w przypadku dozorców domów, inkasentów, doręczycieli, przedstawicieli handlowych czy kierowców. Przy czym o prawidłowości wprowadzenia tego systemu w każdym przypadku decyduje konkretna organizacja pracy. Zadaniowy czas pracy może być wprowadzony wówczas, gdy pracownik ma do wykonania pewne ogólnie określone zadania, np. utrzymanie w czystości parkingu, pobranie należności od odbiorców energii z danego terenu, doręczenie powierzonych przesyłek, sprzedaż i zebranie zamówień od kontrahentów czy przewóz towarów na określonych trasach. Natomiast dokładny czas i sposób wykonania tych obowiązków pozostawiony jest decyzji pracownika, który sam określa, w jakim czasie i w jaki sposób wykonać nałożone na niego zadania. W systemie zadaniowego czasu pracy rozkład czasu pracy jest bowiem ustalany bezpośrednio przez pracownika.