Dla kogo certyfikat rezydencji?

Dla kogo certyfikat rezydencji?

Piotr Wąsowski

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu jest możliwe wyłącznie po uzyskaniu od podatnika zaświadczenia o jego miejscu zamieszkania lub siedzibie za granicą – tzw. certyfikatu rezydencji.

Ustawą z 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 60, poz. 700) zmieniono brzmienie art. 26 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn.zm.).

Analogicznie ustawą z 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 1104) dokonano zmian w art. 29 i 30 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn.zm.). W wyniku obu powyższych zmian na osoby pełniące funkcję płatnika został nałożony obowiązek żądania od pewnej grupy podatników tak zwanego certyfikatu rezydencji. Celem zapisu jest zagwarantowanie, aby z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania mogły korzystać jedynie osoby uprawnione, które mają miejsce zamieszkania w państwie, z którym Polska zawarła umowę.