Amortyzacja podatkowa

Koszty uzyskania przychodu

Amortyzacja podatkowa

Anna Darnowska

Amortyzacja jako pieniężny wyraz zużywania się środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest elementem kosztów działalności przedsiębiorstwa. Zużycie określa się z zastosowaniem stawek procentowych lub kwotowych, zależnych od wartości początkowej amortyzowanego składnika majątku, okresu jego używania i metody amortyzacji.

Problematykę amortyzacji dla celów podatkowych w 2001 r. regulują:

– ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn.zm.), zwana dalej u.p.d.o.p., oraz

– ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn.zm.), zwana dalej u.p.d.o.f.

Rozwiązania przyjęte w obu ustawach są zbliżone. Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16 u.p.d.o.p., oraz zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23 u.p.d.o.f.

Składniki majątku podlegające amortyzacji

Środki trwałe

Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych i podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych mogą dokonywać na podstawie art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., jak też art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. odpisów amortyzacyjnych od nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie:

– budowli, budynków oraz lokali będących odrębną własnością,

– maszyn, urządzeń i środków transportu,

– innych przedmiotów,

gdy wymienione składniki majątku spełniają równocześnie cztery warunki:

– stanowią własność lub współwłasność podatnika,

– przewidywany przez podatnika okres ich używania jest dłuższy niż jeden rok,

– są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

– wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.