Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 marca 2025 r., sygn. II SA/Gd 1127/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Krzysztof Kaszubowski Asesor WSA Justyna Dudek-Sienkiewicz (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Katarzyna Sałek-Gałązka po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2025 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi J.K na uchwałę Rady Gminy Somonino z dnia 30 sierpnia 2023 r. nr LV/522/2023 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu wsi Ostrzyce – "Centrum" 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości, 2. zasądza od Rady Gminy Somonino na rzecz J.K kwotę 1.460 (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

J. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę Rady Gminy Somonino z dnia 30 sierpnia 2023 r. nr LV/522/2023 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu wsi Ostrzyce – "Centrum" w części, wnosząc o stwierdzenie nieważności karty terenu numer 14 MNU oraz § 4 ust. 8 planu.

Skarżąca wyjaśniła, że jest właścicielem działek ewidencyjnych [...]-[...], jednostka ewidencyjna [...], objętych w planie kartą terenu numer 14 MNU. Nieruchomości te stanowią kluczową część gospodarstwa rolnego prowadzonego przez skarżącą, na nich znajduje się siedlisko rolnicze będące między innymi miejscem zamieszkania, przetrzymywania narzędzi, przetwórstwa, magazynowania i uprawy płodów rolnych. Nieruchomość jest przystosowana także do hodowli zwierząt w ramach gospodarstwa ekologicznego, obróbki drewna i kamienia. Gospodarstwo prowadzone jest także na nieruchomościach znajdujących się poza granicami planu miejscowego, ale bezpośrednio z nim graniczących lub znajdujących się bardzo blisko jego granic (działki ewidencyjne [...]-[...]). Prowadzeniu gospodarstwa towarzyszy uciążliwość w postaci hałasu i odoru, co do momentu wejścia w życie zaskarżonego planu miejscowego nie stanowiło problemu, ponieważ w zasadzie wszystkie okoliczne grunty również były wykorzystywane do prowadzenia gospodarstw rolnych albo stanowiły towarzyszące im siedliska rolnicze. Sytuację tę zaburzyło wejście w życie zaskarżonego planu miejscowego, który w granicach karty terenu numer 14 przewiduje w szczególności (§ 15) zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z usługami. Nadto usługi dopuszczone muszą być nieuciążliwe oraz określono maksymalną powierzchnię zabudowy w stosunku do powierzchni działki budowlanej dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej realizowanej łącznie z zabudową usługową (usługi w budynku mieszkalnym lub w oddzielnym budynku): 30%, dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej realizowanej bez zabudowy usługowej: 20%; dla zabudowy usługowej realizowanej bez zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej: 30%. Skarżąca podkreśliła, że przywołane proporcje odnoszą się do działki budowlanej. Definicja legalna tego określenia z art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami nie ma nic wspólnego z granicami karty terenu z planu miejscowego. Poza nieruchomością skarżącej w zasadzie całość karty terenu 14 MNU stanowi działkę [...] o powierzchni prawie 90000m2. Tak ustalone proporcje między zabudową mieszkaniową i usługową pozwalają zdaniem skarżącej dowolnie i poza kontrolą kształtować funkcję i wielkość zabudowy na tej działce. Rada Gminy w konsekwencji faktycznie nie określiła jednoznacznie funkcji terenu i parametrów terenu objętego kartą 14MNU, gdyż w jej ramach mieszczą się trzy różne funkcje. O ile ich współistnienie nie jest zabronione i jest często spotykane, to relacje między nimi muszą być określone w sposób jednoznaczny oraz wykluczający nadużycia, a nie dowolny.