Interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.614.2024.2.END

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym na podstawie art. 15c ust. 8 tej ustawy Wnioskodawca nie powinien uwzględniać kosztów finansowania dłużnego tej inwestycji przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 12 grudnia 2024 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca planuje prowadzenie działalności w zakresie (…). Aktualnie Spółka prowadzi inwestycję w zakresie budowy (…) wraz z infrastrukturą towarzyszącą (dalej: „Inwestycja”). (...). Inwestycja jest projektem bardzo złożonym technicznie, organizacyjnie i administracyjnie.

W związku z rozmiarem i kompleksowością Inwestycji wymaga ona dla swojej realizacji znacznych nakładów finansowych, co powoduje iż Spółka korzysta i będzie korzystała z finansowania dłużnego w ramach Grupy kapitałowej oraz z usług zewnętrznych instytucji finansowych. W związku z powyższym Spółka ponosi i będzie ponosiła koszty finansowania dłużnego tj. odsetki, opłaty i prowizje związane z udzieleniem pożyczki lub kredytu.

Projekt realizowany będzie w formule „pod klucz”, obejmującej realizację wszystkich prac, w tym m.in. zaprojektowanie, uzyskanie w imieniu zamawiającego wybranych decyzji administracyjnych, dostawy, roboty budowlane, montaż, szkolenie personelu, rozruch, ruch próbny, przekazanie elektrowni do eksploatacji oraz świadczenie usług gwarancyjnych w okresie 2 lat od oddania elektrowni do eksploatacji. Harmonogram realizacji projektu przewiduje oddanie elektrowni do eksploatacji w (…) r. Planowany okres funkcjonowania elektrowni to 25 lat.

Wnioskodawca pragnie również wskazać na szereg zalet (…), którego powstanie będzie kluczowym punktem Inwestycji: „Zdaniem ekspertów, (...)”.

Elektrociepłownia gazowa, bazując na czystym paliwie oraz nowoczesnej technologii, nie emituje uciążliwego zapachu, dymu ani sadzy. Ze względu na niski poziom emisji zanieczyszczeń, niewielkie zapotrzebowanie na wodę i powierzchnię użytkową (zastosowanie gazu nie wymaga powierzchni na potrzeby składowania paliwa oraz popiołów), a także znikomą emisję akustyczną, elektrociepłownie gazowe są obiektami zapewniającymi znaczną przewagę ekologiczną przy jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa i stabilności dostaw energii elektrycznej (A. Kamiński, P. Koziczyński: „Wytwarzanie energii w (…) - bezpieczeństwo i przewaga ekologiczna”, Rynek Energii 2015; ISSN: 1425-5960).

Ponadto, Wnioskodawca deklaruje, że:

1)wykonawca Inwestycji podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej,

2)aktywa, których projekt dotyczy, będą znajdowały się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej,

3)koszty finansowania zewnętrznego będą wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej,

4)dochody z Inwestycji będą osiągane w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Inwestycja, po jej oddaniu do użytkowania będzie zatem służyć ogólnemu interesowi publicznemu, w szczególności - zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego kraju przy zachowaniu możliwie niskich norm emisji substancji szkodliwych dla środowiska naturalnego.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że jak wskazano w pierwotnej treści Wniosku, Inwestycja, po jej oddaniu do użytkowania będzie służyć zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego kraju przy zachowaniu możliwie niskich norm emisji substancji szkodliwych dla środowiska naturalnego.

Celem wytworzenia infrastruktury (…) jest produkcja energii elektrycznej na potrzeby ludności Rzeczpospolitej Polskiej.

Cel ten, zdaniem Wnioskodawcy, wiąże się z realizacją zadania publicznego (wynikającego z przepisów prawa) w postaci zaspokajania zbiorowych potrzeb ludności o powszechnej dostępności w postaci zapewnienia stabilności dostaw i bezpieczeństwa energetycznego dla potrzeb prywatnych i gospodarczych.

Powyższe nie powinno budzić szczególnych wątpliwości biorąc pod uwagę potrzeby rozwijającego się technologicznie kraju, który już nie tylko daje możliwość dostępu do energii elektrycznej (np. co pozwala na korzystanie z podstawowych potrzeb oświetlenia, utrzymywania ciepła lub przygotowywania posiłków), ale wymaga, by każdy taki dostęp posiadał (np. w przypadku wymogu składania deklaracji podatkowych za pomocą sieci Internet, bezwzględnie zależnej od dostępu do energii elektrycznej).

W tym zakresie Spółka przywołuje stanowisko dr Marcina Marszałka:

„Najbardziej upowszechnioną i najdogodniejszą w korzystaniu postacią energii jest energia elektryczna (elektryczność, prąd) - komplementarna wobec praktycznie wszystkich dóbr i usług oraz im odpowiadających potrzeb ludzkich. W wyniku zużycia podlega przetworzeniu na ciepło, światło, pracę urządzeń elektronicznych lub mechanicznych (lodówek, komputerów, telewizorów, maszyn, linii produkcyjnych). Prąd nie ma realnie substytutów (z pewnym wyjątkiem dotyczącym gazu, np. w produkcji), dlatego jest najlepszym przykładem do zobrazowania prawa do energii, zwłaszcza że obecna relacja cen gazu (również postaci energii) do prądu przemawia na korzyść ogrzewania prądem. Nie każdy ma też dostęp do sieci gazowej czy cieplnej, ale każdy ma dostęp do elektryczności. (...)

Dostęp do energii sprzyja i pozwala na efektywniejszą realizację prawa własności i innych praw majątkowych (art. 20 i 64 ust. 1) oraz korzystanie z innych konstytucyjnych praw i wolności, takich jak: swoboda działalności gospodarczej (istotna dla przemysłu; art. 20), prawo dostępu i rozpowszechniania informacji (art. 54 ust. 1), prawo wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy (art. 65 ust. 1), a także prawo do zachowania bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (art. 66 ust. 1), prawo ochrony zdrowia (art. 68 ust. 1), czy też prawo do nauki i dostępu do dóbr kultury (art. 70 i 73) oraz zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych (art. 75). W sposób tożsamy można powiązać dostęp do energii z prawami i wolnościami wynikającymi z Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka stanowi z kolei o prawie człowieka do urzeczywistnienia - zgodnie z organizacją i zasobami każdego państwa - swych praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, niezbędnych dla jego godności i swobodnego rozwoju jego osobowości, oraz o prawie każdego człowieka do poziomu życia zapewniającego zdrowie i dobrobyt jemu i jego rodzinie. Podobne zobowiązanie państwa do podnoszenia poziomu życia i popierania dobrobytu społecznego wynika z Europejskiej Karty Społecznej. (https://wyborcza.pl/7,i62657,28Qi4685,na-czym-polega-prawo-do- energii.html, dostęp: 10.12.2024 r.)”.

Tym samym wytwarzanie energii elektrycznej w ocenie Wnioskodawcy będzie służyć realizacji zbiorowych potrzeb ludności o usługowym charakterze.

Ponadto, zapewnienie i dostawa energii elektrycznej stanowi zadanie publiczne jasno określone w przepisach prawa. Wskazać bowiem należy, że w polskim systemie prawnym, zarówno obrót energią elektryczną, jak i jej wytwarzanie stanowi działalność koncesjonowaną, co sprawia, że szeroko pojęta energetyka jest w rzeczywistości działalnością silnie regulowaną i bezpośrednio zależną od Państwa. To więc w konsekwencji Państwo jest odpowiedzialne za spełnianie potrzeb dostępu do energii elektrycznej na rzecz ludności kraju.

Ponadto, na nierozłączne zaangażowanie organów państwowych w kwestie zarządzania zasobami energetycznymi wskazuje również ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 266 z późn. zm.), określająca m.in. zadania jednostek samorządu terytorialnego w następujących, przykładowych zakresach:

• Samorząd województwa uczestniczy w planowaniu zaopatrzenia w energię i paliwa na obszarze województwa w zakresie określonym w art. 19 ust. 5 oraz bada zgodność planów zaopatrzenia w energię i paliwa z polityką energetyczną państwa. (art. 17),

• Do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe należy m.in. planowanie i organizacja zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe na obszarze gminy (art. 18 ust. 1),

• Wójt (burmistrz, prezydent miasta) opracowuje projekt założeń do planu zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe (art. 19 ust. 1).

O ile więc Państwo (za pomocą organów publicznych) w realizacji zadań publicznych „posługuje się” podmiotem prywatnym, takim jak Spółka, nie ulega wątpliwości, że również Spółka w tym zakresie realizuje pośrednio zadania publiczne jasno określone w przepisach prawa.

Co również istotne, charakterystyka Inwestycji nie tylko odpowiada potrzebom energetycznym regionu, a w szerszej perspektywie - również całego kraju, ale została rozplanowana biorąc pod uwagę obowiązujące standardy ekologiczne i środowiskowe, których realizacja w zakresie obowiązków organów publicznych do np. ochrony środowiska, zapewnienia bezpieczeństwa ekologicznego współczesnemu i przyszłym pokoleniom oraz wspierania działań obywateli na rzecz ochrony i poprawy stanu środowiska - także stanowi realizację zbiorowych potrzeb ludności, zakorzenionych jest w samej Konstytucji RP (art. 74).

Co istotne, ustawodawca w art. 15c ust. 10 ustawy o CIT określił definicję długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej w możliwie szeroki sposób, wskazując, że jest to: projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym.

Wnioskodawca zauważa, że brak w tym zakresie dalszych wskazówek interpretacyjnych, co do przesłanki ogólnego interesu publicznego. Jak również zostało wskazane we Wniosku - próby interpretacji pojęcia „infrastruktury publicznej” podjęły się w podobnych sprawach sądy administracyjne, m.in. WSA w Gdańsku w wyroku z 13 lipca 2021 r., I SA/Gd 503/21: „przez infrastrukturę publiczną należy rozumieć zbiór instytucji, obiektów czy urządzeń stanowiących podstawę do właściwego funkcjonowania bądź rozwoju danego systemu gospodarczego. Szerzej określając, jest to kompleks urządzeń użyteczności publicznej, niezbędny do zapewnienia należytego funkcjonowania gospodarki narodowej i życia ludności, odpowiednio rozmieszczony w przestrzeni (Kupiec i in Gospodarka Przestrzenna Infrastruktura Ekonomiczna Uniwersytet w B, 2005). Pojęcie infrastruktury zostało podobnie zdefiniowane przez A. Ginsberta-Geberta (Ekonomiczne i socjologiczne problemy ochrony środowiska: praca zbiorowa Wrocław: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1985), który poza wymienieniem takich cech, jak: podstawowe instytucje niezbędne do funkcjonowania gospodarki czy związanie z terenem bazy materialnej, wskazuje także o konieczności wyposażenia terenu, zarówno w niezbędne urządzenia techniczne, jak i urządzenia społeczne, socjalne i instytucje kultury. Wskazuje tym samym, że infrastruktura stanowi odrębną kategorię ekonomiczną złożoną z infrastruktury technicznej i społecznej”.

Nie ulega natomiast wątpliwości, że mając na uwadze powyższe wyjaśnienia Spółki, Inwestycji konsekwentnie i bezsprzecznie należy przypisać rolę niezbędnej do zapewnienia należytego funkcjonowania gospodarki narodowej i życia ludności. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy należy jednoznacznie stwierdzić, że Inwestycja jest projektem realizowanym w ogólnym interesie publicznym.

Zdaniem Spółki Inwestycja będzie projektem o charakterze długoterminowym - planowany okres funkcjonowania elektrowni to 25 lat.

Inwestycja nie jest realizowana na podstawie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym ani na podstawie ustawy z dnia 21 października 2016 r. o koncesji na roboty budowlane.

Zgodnie z informacjami uzyskanymi od Spółki na dzień składania niniejszego pisma, Inwestycja nie uzyskała/nie uzyska finansowania z funduszy europejskich.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 10 ustawy CIT i tym samym na podstawie art. 15c ust. 8 ustawy CIT Wnioskodawca nie powinien uwzględniać kosztów finansowania dłużnego tej inwestycji przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 10 ustawy CIT [ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa CIT”) – przyp. organu] i tym samym na podstawie art. 15c ust. 8 ustawy CIT Wnioskodawca nie powinien uwzględniać kosztów finansowania dłużnego tej Inwestycji przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ustawy CIT - podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym o osób prawnych jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztem jego uzyskania.

Ustawa nie przewiduje zamkniętego katalogu wydatków zaliczanych do kosztów podatkowych co sprawia, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy CIT dla uznania czy dany wydatek może zostać zakwalifikowany do kosztów podatkowych decyduje łączne spełnienie warunków:

1.wydatek musi być poniesiony przez podatnika (wystawienie faktury, ujęcie w księgach);

2.wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;

3.wydatek nie może być wymieniony w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierającym wyłączenia z kosztów podatkowych.

Ponadto w myśl art. 15c ust. 1 ustawy CIT, co do zasady podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd na terytorium RP, ponoszący koszty finansowania dłużnego obowiązani są wyłączyć z zaliczenia do kosztów podatkowych - koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa:

1)kwotę 3.000.000 zł albo

2)kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] x 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

·P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

·Po - przychody o charakterze odsetkowym,

·K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

·Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

·Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Mając na uwadze powyższe, należy posłużyć się definicją ustawową, która w art. 15c ust. 3 ustawy CIT wyjaśnia rozumienie nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jako kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym. W tym wypadku będą to przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Natomiast zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy CIT kosztami finansowania dłużnego są wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Od powyższej zasady ustawodawca wprowadził na podstawie art. 15c ust. 8 ustawy CIT wyłączenie, mianowicie przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku którego spełnione są łącznie następujące warunki:

1)wykonawca projektu podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

2)aktywa, których projekt dotyczy, znajdują się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

3)koszty finansowania zewnętrznego są wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

4)dochody są osiągane w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Obowiązująca zasada wyłączenia, przy wyliczaniu ww. nadwyżki, kosztów finansowania dłużnego dotyczy finansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej powoduje, iż zgodnie z art. 15c ust. 9 ustawy CIT przy obliczeniu przychodów i kosztów do limitu kosztów finansowania dłużnego wyłączeniu podlegają również dochody generowane z przedmiotowych projektów.

Mając powyższe na uwadze, decydujące w przedmiocie niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest ustalenie czy realizowany przez Wnioskodawcę długoterminowy projekt stanowi projekt z zakresu infrastruktury publicznej.

Sięgając do ustawowej definicji jaką prezentuje art. 15c ust. 10 ustawy CIT: długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym.

Wykładnia językowa tego przepisu nie daje precyzyjnej odpowiedzi, co należy rozumieć pod pojęciem „długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej”. Jednocześnie przepisy ustawy CIT nie zawierają odesłania do innych aktów prawnych.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem orzecznictwa oraz piśmiennictwa w tym zakresie, jeżeli wykładnia językowa nie daje jednoznacznych wyników należy sięgnąć do wykładni systemowej, co w rozpatrywanym przypadku oznacza sięgnięcie bezpośrednio do implementowanej niniejszymi przepisami Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 193, str. 1 z późn. zm.; dalej: „Dyrektywa ATAD”). Tym samym próba definiowania ww. pojęcia w oparciu o definicje zawarte w innych gałęziach prawa, przede wszystkim w ustawie o gospodarce nieruchomościami będzie zdaniem Wnioskodawcy błędna i naruszająca podstawowe zasady wykładni prawa podatkowego (podobnie m.in: I FSK 390/14, III SA/Wa 2752/13, I SA/Po 421/23 oraz I SA/Po 408/23).

Dalsza analiza Dyrektywy ATAD poprzez porównanie przepisów unijnych z ich odpowiednikami w ustawie CIT wskazuje natomiast, że przepisy krajowe są bezpośrednią kopią rozwiązań prawnych przyjętych w Dyrektywie ATAD, z tą istotną różnicą, że zgodnie z Preambułą Dyrektywy ATAD (pkt 8), wprowadzenia wyłączenia ze względu na długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej wymaga wykazania, że konkretne uzgodnienia finansowe na potrzeby projektów z zakresu infrastruktury publicznej posiadają szczególne cechy uzasadniające stosowanie odstępstwa od zasady ogólnej.

Powyższe regulacje unijne nie dają jednak jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, jaki rodzaj projektów może być kwalifikowany jako „długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej”, w szczególności w zakresie pojęcia „ogólnego interesu publicznego”. Z tego względu, ogólność rozwiązań wspólnotowych a także nieostrość przepisów krajowych pozwala w ocenie Wnioskodawcy na dopuszczenie do określenia ww. pojęć ogólnych językowych dyrektyw interpretacyjnych.

Próby interpretacji pojęcia „infrastruktury publicznej” podjęły się w podobnych sprawach sądy administracyjne, m.in. WSA w Gdańsku w wyroku z 13 lipca 2021 r., I SA/Gd 503/21:

„(…) przez infrastrukturę publiczną należy rozumieć zbiór instytucji, obiektów czy urządzeń stanowiących podstawę do właściwego funkcjonowania bądź rozwoju danego systemu gospodarczego. Szerzej określając, jest to kompleks urządzeń użyteczności publicznej, niezbędny do zapewnienia należytego funkcjonowania gospodarki narodowej i życia ludności, odpowiednio rozmieszczony w przestrzeni (Kupiec i in. „Gospodarka Przestrzenna Infrastruktura Ekonomiczna” Uniwersytet w Białymstoku, 2005).

Pojęcie infrastruktury zostało podobnie zdefiniowane przez A. Ginsberta-Geberta (Ekonomiczne i socjologiczne problemy ochrony środowiska: praca zbiorowa Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossołińskich, 1985), który poza wymienieniem takich cech, jak: podstawowe instytucje niezbędne do funkcjonowania gospodarki czy związanie z terenem bazy materialnej, wskazuje także o konieczności wyposażenia terenu, zarówno w niezbędne urządzenia techniczne, jak i urządzenia społeczne, socjalne i instytucje kultury. Wskazuje tym samym, że infrastruktura stanowi odrębną kategorię ekonomiczną złożoną z infrastruktury technicznej i społecznej”.

W ocenie Wnioskodawcy realizowana Inwestycja ponad wszelką wątpliwość będzie spełniała powyższe warunki uznania za infrastrukturę publiczną. Wskazać bowiem należy, że (…) wraz z infrastrukturą towarzyszącą stanowi w ocenie Wnioskodawcy kompleks urządzeń użyteczności publicznej, a Inwestycja jest w ocenie Spółki realizowana w celu zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego państwa przy uwzględnieniu wymagań z zakresu ochrony środowiska. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy Inwestycja niezaprzeczalnie wpisuje się w instytucję niezbędną do należytego funkcjonowania gospodarki, ze względu na jej charakter strategiczny oraz istotny wkład życie ludności na terenie Rzeczpospolitej Polskiej.

Podobne stanowisko zostało również wyrażone w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którymi do kategorii projektu z zakresu infrastruktury publicznej można także zaliczyć projekty dotyczące pozyskania źródła energii włączone do powszechnego systemu energetycznego mające na celu pokrycie deficytu energii elektrycznej na określonych terenach kraju. Podnieść również należy, że prawodawca podkreśla, że mają to być projekty z „zakresu”, co uprawnia do twierdzenia o szerokim określeniu kategorii projektów inwestycyjnych w tym zakresie (III SA/Wa 2493/18, I SA/Gd 502/21, I SA/Kr 418/22, I SA/Kr 421/22, I SA/Kr 428/22.).

Aby jednak skorzystać z wyłączenia o którym mowa w art. 15c ust. 8 ustawy CIT długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej musi być również „w ogólnym interesie publicznym”.

Zgodnie ze stanowiskiem Wyrok WSA w Poznaniu z 26 października 2023 r., I SA/Po 421/23: „(…) pojęcie „interesu publicznego” to klauzula generalna, która w kontekście indywidualnej sprawy winna być poddana stosownej wykładni, treść tej klauzuli musi uwzględniać określony stan faktyczny i prawny danej sprawy. (…) przy wykładni interesu publicznego należy uwzględniać respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, np. bezpieczeństwa energetycznego czy ochrony środowiska (…). Zważywszy na powyższe, projekt będący w ogólnym interesie publicznym w rozumieniu art. 15c ust. 10 PDOPrU to projekt dotyczący ogółu osób, istotny dla całego społeczeństwa i gospodarki zapewniający ciągłość i bezpieczeństwo w dostawie energii elektrycznej”.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, wskazać należy, że konsekwencją Inwestycji będzie zdaniem Spółki długoterminowe zaspokojenie potrzeb społeczeństwa m.in. poprzez zapewnienie stabilności dostaw i bezpieczeństwa energetycznego dla potrzeb prywatnych i gospodarczych. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy Inwestycja w perspektywie wpisuje się w deklarowane politycznie cele rozwoju Rzeczpospolitej Polskiej. Zgodnie bowiem ze „Strategią na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju do roku 2020 (z perspektywą do 2030 r.)” przyjętą przez Radę Ministrów: „Jednym z podstawowych wyzwań rozwojowych Polski jest zapewnienie gospodarce, instytucjom i obywatelom stabilnych i optymalnie dostosowanych do potrzeb dostaw energii, po akceptowalnej ekonomicznie cenie”.

Podobnie orzekł również WSA w Poznaniu w wyroku z 22 sierpnia 2023 r., I SA/Po 408/23:

„Rację ma skarżąca wskazując, że realizowane przedsięwzięcie w zakresie budowy elektrowni niezależnie od rodzaju wytwarzanej energii ma istotne znaczenie z punktu widzenia polityki energetycznej każdego kraju w zakresie rozbudowy infrastruktury wytwórczej energii elektrycznej, kształtowania krajowej strategii energetycznej oraz zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego z uwzględnieniem wpływu na środowisko. Tak więc za zasadne należy uznać zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego”.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie również zaznaczyć, że w ocenie Spółki Inwestycja nie tylko odpowiada potrzebom energetycznym regionu, a w szerszej perspektywie, również całego kraju, lecz również została rozplanowana biorąc pod uwagę obowiązujące standardy ekologiczne i środowiskowe. Zgodnie ze zdaniem ekspertów z dziedzinie: „w obliczu zaostrzających się unijnych wymagań środowiskowych (...)”.

Elektrociepłownia gazowa, bazując na czystym paliwie oraz nowoczesnej technologii, nie emituje uciążliwego zapachu, dymu ani sadzy. Ze względu na niski poziom emisji zanieczyszczeń, niewielkie zapotrzebowanie na wodę i powierzchnię użytkową (zastosowanie gazu nie wymaga powierzchni na potrzeby składowania paliwa oraz popiołów), a także znikomą emisję akustyczną, elektrociepłownie gazowe są obiektami zapewniającymi znaczną przewagę ekologiczną przy jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa i stabilności dostaw energii elektrycznej. (A. Kamiński, P. Koziczyński; „Wytwarzanie energii w (…) i przewaga ekologiczna”, Rynek Energii 2015; ISSN: 1425-5960).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że Inwestycja spełnia wszystkie warunki do kwalifikacji jako „długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej”, w szczególności, że planowany okres funkcjonowania elektrowni wynosi 25 lat.

Analogiczne stanowisko zostało wielokrotnie potwierdzone w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym przez Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 30 czerwca 2022 r., I SA/Kr 427/22: „Analiza art. 15c ust. 8-10 u.p.d.o.p. w zw. z przepisami Dyrektywy ATAD uprawnia do twierdzenia, że wyłączenie limitowania kosztów finansowania zewnętrznego, o którym mowa w ww. przepisach może dotyczyć projektu służącego zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego państwa bez względu na rodzaj źródła energii a także formę prawną i strukturę właścicielską podmiotu realizującego przedmiotowy projekt, w sytuacji wykazania przez państwo członkowskie, że długoterminowy projekt o charakterze strategicznym będzie realizowany w ogólnym interesie publicznym”.

Podobne stanowisko przyjęto również m.in. w:

·Wyroku WSA w Poznaniu z 26 października 2023 r., I SA/Po 421/23,

·Wyrok WSA w Poznaniu z 22 sierpnia 2023 r., I SA/Po 408/23,

·Wyroku WSA w Gdańsku z 22 czerwca 2021 r., I SA/Gd 502/21,

·Wyroku WSA w Warszawie z 16 lipca 2019 r., III SA/Wa 2493/18,

·Wyroku WSA w Gliwicach z 25 sierpnia 2020 r., I SA/G1775/20,

·Wyroku WSA w Gdańsku z 13 lipca 2021 r., I SA/Gd 503/21.

Mając na uwadze powyższe oraz spełnienie przez Wnioskodawcę pozostałych warunków określonych w art. 15c ust. 8 ustawy CIT za prawidłowe i zasadne należy uznać stanowisko przedstawione we wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).