Wyrok WSA w Opolu z dnia 13 listopada 2024 r., sygn. I SA/Op 465/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Gocki Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska Asesor sądowy WSA Remigiusz Mazur (spr.) Protokolant Starszy inspektor sądowy Maria Żymańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2024 r. sprawy ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu z dnia 6 marca 2024 r., nr 1601-IOV-1.4103.73.2023 w przedmiocie podatku od towarów i usług za 2009 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem zaskarżenia w sprawie jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu [dalej: Dyrektor, organ odwoławczy] z 6 marca 2024 r., nr 1601-IOV-1.4103.73.2023, wydana po rozpatrzeniu odwołania G. K. [dalej: skarżący, strona, podatnik] od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu [dalej: Naczelnik, organ I instancji] z 16 października 2014 r., nr PP/4400-27/12, określającej w podatku od towarów i usług za grudzień 2009 r. zobowiązanie podatkowe w kwocie 1.220 zł oraz na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatek do zapłaty wynikający z wystawionych w tym miesiącu faktur w wysokości 63.928 zł. Mocą zaskarżonej obecnie decyzji Dyrektor uchylił decyzję organu I instancji w całości i określił stronie za grudzień 2009 r. zobowiązanie podatkowe w kwocie 1.089 zł oraz na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatek do zapłaty wynikający z wystawionych w tym miesiącu faktur w wysokości 63.928 zł.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Wskutek przeprowadzonej kontroli podatkowej oraz następującego po niej postępowania podatkowego organ I instancji ustalił, że skarżący w rozliczeniu podatku od towarów i usług [dalej: VAT] za grudzień 2009 r. zawyżył kwotę podatku naliczonego o wartość 64.989,75 zł, wynikającą z faktur wystawionych przez M. z siedzibą w N., które to faktury nie dokumentowały rzeczywistych transakcji. Naczelnik stwierdził ponadto, że jeżeli podatnik nie nabył usług od wskazanego podwykonawcy, to nie mógł ich także sprzedać na rzecz Z. z siedzibą w B. oraz P. spółki z o.o. z siedzibą w K. Organ I instancji ustalił więc, że podatnik zawyżył kwotę podatku należnego o wartość 63.928,41 zł, stwierdzając przy tym, że faktury dokumentujące sprzedaż zostały wystawione w trybie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), w stanie prawnym obowiązującym w grudniu 2009 r. [dalej: uVAT].