Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 listopada 2024 r., sygn. III SA/Kr 1109/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Czarny-Drożdżejko Sędziowie: WSA Katarzyna Marasek-Zybura (spr.) WSA Janusz Kasprzycki po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 20 listopada 2024 r. sprawy ze skargi J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 29 kwietnia 2024 r. znak SKO.ŚR/4111/170/2024 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia z dnia 29 kwietnia 2024 r. znak: SKO.ŚR/4111/170/2024 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie, działając na podstawie art. 17 ust. 1 i ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 323 z późn. zm.; dalej: u.ś.r.) w zw. z art. 63 ustawy z dnia 7 lipca 2024 r. o świadczeniu wspierającym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1429 z późn. zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 572 z późn. zm., dalej: k.p.a.), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Z. z dnia 15 stycznia 2024 r. o odmowie przyznania J. G. (dalej: skarżąca) świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku ze sprawowaną opieką nad niepełnosprawną matką H. G.

Powyższe decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Skarżąca złożyła wniosek o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wskazując, że jest jedyną osobą, która może w sposób trwały opiekować się matką, legitymującą się orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 26 września 2020 r. o trwałej niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Rozpoznając ww. wniosek organ I instancji w uzasadnieniu decyzji przytoczył treść art. 17 ust. 1b u.ś.r. i wskazał, że skarżąca nie spełnia warunków o których mowa w art. 17 ust. 1b, bowiem stała się ona osobą niepełnosprawną od 26 lutego 2010 r., a więc gdy miała powyżej 18 roku życia, a zatem nie w okresach wymaganych przez ww. przepis. Organ I instancji przyznał, że znany jest mu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., który uznał część przepisu art. 17 ust. 1b za niekonstytucyjny, ale stwierdził, że ponieważ w ślad za wyrokiem nie poszła zmiana przepisu, to organ I instancji zobowiązany był orzec zgodnie z istniejący przepisami.