Interpretacja indywidualna z dnia 29 listopada 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-3.4012.555.2024.1.MKA

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 sierpnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 28 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kwestii opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia weksla własnego w formie aportu do Spółki.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A.A. („Wnioskodawca”) jest szwajcarskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Szwajcarii.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce pod firmą A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C.((…)) („Spółka”). Wnioskodawcy przysługuje 50% udziałów w kapitale zakładowym Spółki.

Drugim wspólnikiem Spółki, któremu przysługuje również 50% udziałów w kapitale zakładowym Spółki jest B.B.

Wspólnicy Spółki planują dokonanie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki oraz wyemitowanie nowych udziałów do objęcia przez dotychczasowych wspólników Spółki i pokrycie ich wkładami niepieniężnymi.

Udziały w podwyższonym kapitale zakładowym, które zostaną objęte przez Wnioskodawcę zostaną pokryte wierzytelnością w postaci weksla własnego wystawionego przez Wnioskodawcę, przy czym weksel zostanie poręczony przez podmiot trzeci, tj. niebędący wystawcą weksla.

Weksel stanowi rodzaj papieru wartościowego, który w obrocie prawnym pełni różne funkcje, najczęściej występuje w funkcji zabezpieczającej roszczenia jednej ze stron umowy; weksel może być także używany jako środek płatniczy (kredytowy) oraz obiegowy.

Weksle posiadają funkcję obiegową, wobec czego mogą stanowić przedmiot wkładu na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego.

Funkcja obiegowa weksla umożliwia również zapłacenie należności względem innego podmiotu (przenosząc na ten podmiot zobowiązanie wynikające z wystawionego weksla).

Ze względu na fakt, że weksel nie jest środkiem pieniężnym nie może stanowić przedmiotu wkładu pieniężnego; przyjmuje się jednak, że weksel może stanowić przedmiot wkładu niepieniężnego na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, ponadto weksel, który planuje on wystawić nie będzie wykorzystywany w ramach takiej działalności.

Pytanie

Czy wniesienie weksla w formie aportu do Spółki przez Wnioskodawcę, tj. podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy wniesienie weksla w formie aportu do Spółki przez Wnioskodawcę, tj. podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

1.Zgodnie z ustawą z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 18 ze zm.), wkłady na pokrycie kapitału zakładowego spółki mogą być wnoszone przez wspólników lub akcjonariuszy w formie pieniężnej lub niepieniężnej - czyli tzw. aportu. Przedmiotem aportu mogą być natomiast wyłącznie rzeczy i prawa zbywalne, w tym wierzytelności.

2.Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

a)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

b)eksport towarów;

c)import towarów na terytorium kraju;

d)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

e)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

3.Stosownie do art. 2 pkt 22 Ustawy o VAT - ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

4.W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

5.W myśl art. 2 pkt 6 ustawy: ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

6.Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

a)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

b)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

c)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

7.W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

8.Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

9.Jednocześnie, należy przy tym podkreślić, iż opodatkowaniu VAT podlegają tylko takie usługi, które są odpłatne. Z odpłatną usługą mamy zaś do czynienia wtedy gdy istnieje bezpośredni związek prawny pomiędzy wykonaną przez usługobiorcę usługą a świadczeniem wzajemnym (ekwiwalentnym) otrzymywanym od usługodawcy.

10.W ramach niniejszej sprawy, wskutek wniesienia aportu w postaci wierzytelności (weksla) do Spółki dojdzie do przelewu (cesji) tej wierzytelności własnej na Spółkę.

11.Trzeba przy tym wskazać, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które wyraża uprawnienie wierzyciela do żądania spełnienia przez dłużnika określonego świadczenia wynikającego z łączącego ich stosunku zobowiązaniowego. Nie stanowi ona zaś towaru w świetle Ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (definicja ta, jak widać, nie obejmuje wierzytelności). Oznacza to, że cesja wierzytelności nie wiąże się z przeniesieniem na inny podmiot prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W przypadku więc wniesienia aportem wierzytelności do Spółki, Wnioskodawca nie dokonuje dostawy towarów na rzecz Spółki.

12.Przelew wierzytelności na inny podmiot (w tym wskutek wniesienia tej wierzytelności aportem do Spółki) nie stanowi również usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Jak wskazuje bowiem art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły. Powyższe oznacza, że cesja wierzytelności przez dotychczasowego wierzyciela (np. aport wierzytelności do spółki) polega jedynie na rozporządzeniu przez tego wierzyciela własnym majątkiem, które skutkuje przejściem wierzytelności do majątku nabywcy ww. wierzytelności. Jest to w istocie wykonanie uprawnień właścicielskich wierzyciela, nie zaś świadczenie usług. A zatem, Wnioskodawca wnosząc aportem wierzytelność do Spółki, nie świadczy na jej rzecz usługi w rozumieniu Ustawy o VAT.

13.Jednakże, nawet jeśli przyjąć, że wniesienie aportu niepieniężnego do Spółki byłoby czynnością odpłatną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, to spełnienie tego warunku nie jest elementem wystarczającym do stwierdzenia powstania zobowiązania podatkowego. Należy zwrócić szczególną uwagę na to, że ustawa uzależnia powstanie obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od zaistnienia kumulatywnie dwóch przesłanek: wystąpienia czynności, która podlega opodatkowaniu oraz dokonania tej czynności przez podatnika podatku, prowadzącego działalność gospodarczą.

14.Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

15.W myśl art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

16.Cytowane przepisy stanowią odzwierciedlenie regulacji wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy:

a)podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności;

b)działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

17.Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

18.Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów/świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

19.W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

20.W przedmiotowej sprawie należy uwzględnić jednorazowy charakter czynności wniesienia aportu, co zaprzecza wykonywaniu jej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT. Ponadto, weksel będący przedmiotem aportu nie będzie i nie był wykorzystywany w jej ramach w jakikolwiek inny sposób. Sposób wykorzystania weksla w Spółce, do której jest wnoszony, pozostaje bez wpływu na sposób jego opodatkowania u Wnioskodawcy, który dokonuje wniesienia aportu. Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał weksla w sposób ciągły, gdyż czynność aportu ma charakter jednorazowy i z chwilą jej dokonania zbywca utraci wszelkie prawa do wykorzystania weksla, posługiwania się nim, czy też czerpania z niego korzyści, w tym finansowych. Brak jest zatem okoliczności towarzyszących, które wskazywałyby na możliwość kontynuowania działalności gospodarczej w tym zakresie.

21.W wyroku WSA w Warszawie z 29 stycznia 2019 r., III SA/Wa 973/18, LEX nr 2653563, WSA stwierdził, że: „Przywołana wyżej definicja działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u. wyraźnie nawiązuje do obrotu profesjonalnego, czego nie można odnieść do samej czynności wniesienia wkładu niepieniężnego. W niniejszym przypadku trudno też dostrzec, ażeby wykorzystywanie wartości niematerialnej i prawnej następowało w sposób ciągły do celów zarobkowych, skoro wniesienie wkładu jest czynnością prawną jednorazową (z uwzględnieniem sygnalizowanej odrębności podmiotowej). Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku trzeba bowiem rozumieć takie wykorzystanie, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.”

22.Ww. pogląd potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 stycznia 2023 r. sygn. akt I FSK 861/19, w którym wskazał, że: „Zasadnie w tym kontekście Sąd pierwszej instancji odwołał się do definicji podatnika, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT oraz działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 tej ustawy, które to przepisy stanowią implementację art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1), z których wynika, że działalnością gospodarczą jest w zasadzie tylko ta aktywność, która jest wykonywana zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. (...)

W tej sytuacji, gdy nie stwierdzono, aby poza samym wniesieniem prawa jako wkładu niepieniężnego do spółki, prawo to było w jakikolwiek sposób wykorzystywane przez Skarżącego, a sam Skarżący nie prowadził działalności gospodarczej, nie można zasadnie twierdzić, że czynność wniesienia aportu dokonywać się będzie w warunkach działalności gospodarczej wnioskodawcy, który - jak wskazano wyżej - co do zasady działalności takiej nie prowadzi. Prawidłowo też Sąd pierwszej instancji ocenił, że trudno dostrzec, aby wykorzystywanie wartości niematerialnej i prawnej następowało w sposób ciągły do celów zarobkowych, skoro wniesienie aportu jest czynnością prawną jednorazową”.

23.Z powołanych orzeczeń sądowych wynika zatem, że dla opodatkowania aportu weksla konieczne jest stwierdzenie dokonania tej czynności przez podatnika podatku VAT, który względem tej czynności działa w takim charakterze, a ponadto w ocenie tej czynności decydującym nie może być charakter weksla w sytuacji, gdy wnoszący aport nie prowadzi działalności gospodarczej, a także nie korzystał z funkcji związanych z wekslem. Powyższe potwierdza fakt, że wykorzystywanie weksla nie następuje w sposób ciągły do celów zarobkowych, gdyż wniesienie aportu jest czynnością prawną jednorazową.

24.Mając na względzie powołane przepisy prawa, przytoczone orzeczenia sądowe oraz elementy stanu sprawy należy stwierdzić, że przekazanie w formie aportu weksla do Spółki nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca nie wystąpi dla tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, a jednocześnie z prawa do weksla Wnioskodawca nie korzystał w sposób ciągły dla celów zarobkowych, lecz w sposób jednorazowy dokona jego aportu.

25.Podsumowując, w analizowanej sprawie wniesienie przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci weksla nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w analizowanej sprawie wniesienie przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci weksla nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usługi co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oba warunki muszą być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aport pieniężny), rzeczy lub prawa (aport rzeczowy) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może zatem spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w myśl art. 7 ustawy (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 ustawy (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między dostawcą i odbiorcą bądź między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez dostawcę/usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za dokonywane dostawy bądź świadczone usługi na rzecz odbiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Należy wskazać, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dokonując tej czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Należy uznać, że dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonej czynności, nie ma znaczenia, czy rodzaj takiej działalności został wymieniony jako główny przedmiot działalności podmiotu. Status podatnika podatku od towarów i usług jest kategorią obiektywną, niezależną od tego, jakim zakresem objęta jest główna działalność.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.):

Przepis ten wyjaśnia, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą. Przy czym, kiedy osoba fizyczna dokonuje czynności okazjonalnie i nie zmierza do nadania im stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan szwajcarskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Szwajcarii. Jest Pan wspólnikiem w spółce A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) (Spółka). Przysługuje Panu 50% udziałów w kapitale zakładowym tej Spółki.

Wraz z drugim wspólnikiem Spółki (któremu przysługuje również 50% udziałów w kapitale zakładowym Spółki) planuje Pan dokonanie podwyższenia kapitału zakładowego tej Spółki oraz wyemitowanie nowych udziałów do objęcia przez dotychczasowych wspólników Spółki i pokrycie ich wkładami niepieniężnymi.

Udziały w podwyższonym kapitale zakładowym, które zostaną przez Pana objęte zostaną pokryte wierzytelnością w postaci weksla własnego wystawionego przez Pana, przy czym weksel zostanie poręczony przez podmiot trzeci, tj. niebędący wystawcą weksla.

Nie prowadzi Pan działalności gospodarczej, a weksel, który planuje Pan wystawić nie będzie wykorzystywany w ramach takiej działalności.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wniesienia weksla własnego w formie aportu do Spółki.

W tym miejscu należy nadmienić, że w praktyce gospodarczej weksle są wykorzystywane jako zabezpieczenie należności pieniężnych wynikających ze stosunku pracy lub stosunków cywilnoprawnych np. umowy sprzedaży, pożyczki czy leasingu. Weksel stanowi także zabezpieczenie roszczeń mogących powstać w przyszłości, których wysokości nie da się określić w momencie wystawienia weksla (por. M. Czarnecki, L. Bagińska, Prawo wekslowe. Komentarz [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2013). Wydanie weksla oznacza zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego (lub innego), wynikającego z określonego stosunku cywilnoprawnego. Zobowiązanie dłużnika, który wręczył wierzycielowi weksel, nie wygasa. Wierzycielowi przysługuje obok roszczenia pierwotnego, wynikającego ze stosunku cywilnoprawnego, nowe roszczenie wekslowe. Przedmiot obu roszczeń jest taki sam a zaspokojenie wierzyciela następuje tylko raz. Wierzyciel może dochodzić swych roszczeń na podstawie pierwotnego zobowiązania lub na podstawie otrzymanego weksla (por. P. Nazarewicz, Wybrane zagadnienia prawa wekslowego, cz. X. Funkcje weksla, PPH 1996, Nr 9).

W literaturze wskazuje się, że zobowiązanie wekslowe jako zobowiązanie o szczególnym charakterze, unormowane jest w sposób odrębny w prawie wekslowym. Przyjmuje się, że zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny (zob. W. Czachórski, Zobowiązania, s. 717) polegający na tym, że zachowuje ono swą ważność niezależnie od wszelkich przyczyn, które spowodowały jego powstanie. Jednak według szeroko rozpowszechnionego poglądu, dopiero w wyniku obiegu weksla zobowiązanie wekslowe odrywa się od swej przyczyny gospodarczej i staje się zobowiązaniem abstrakcyjnym. Dla powstania weksla nie wystarczy więc wypełnienie i podpisanie weksla, lecz niezbędne jest istnienie umowy między stronami, której wykonanie weksel ten zabezpiecza (por. M. Czarnecki, L. Bagińska, Prawo wekslowe. Komentarz [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2013).

Rozpatrując Pana wątpliwości należy jednak przede wszystkim rozstrzygnąć, czy wniesienie przez Pana weksla własnego w formie aportu do Spółki będzie dokonywane w ramach działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z wcześniejszymi wskazaniami, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jak wskazał Pan we wniosku, nie prowadzi Pan działalności gospodarczej. Z okoliczności sprawy wynika również, że nie będzie Pan wykorzystywał weksla w sposób ciągły do celów zarobkowych, ponieważ czynność aportu będzie miała charakter jednorazowy. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy bowiem rozumieć takie wykorzystanie, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dokonując aportu weksla własnego do Spółki w zamian za udziały w podwyższonym kapitale zakładowym tej Spółki, nie będzie Pan wykonywał działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy (nie zostaną tu bowiem spełnione przesłanki określone w tym przepisie, a więc wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych), w związku z czym nie można będzie Pana uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tego tytułu.

W konsekwencji, Pana działanie polegające na wniesieniu weksla własnego w formie aportu do Spółki nie będzie stanowiło ani dostawy towaru ani świadczenia usługi w rozumieniu odpowiednio art. 7 i art. 8 ustawy i w związku z tym, czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Pana stanowisko jest zatem prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zastrzec w tym miejscu należy, że rozstrzygnięcie zostało wydane w zakresie przysługujących Organowi uprawnień, wynikających z postanowień art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym:

I tak, w myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej:

Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia natomiast art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na mocy tego przepisu:

W związku z powyższym, interpretacja podatkowa to odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące przepisów prawa podatkowego, dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie w żadnej innej. Organ podatkowy formułując odpowiedź opiera się wyłącznie na przedstawionym przez Pana we wniosku opisie zdarzenia przyszłego, natomiast nie sprawdza ani nie rozstrzyga o legalności Pana działania, czy też jego zgodności z innymi niepodatkowymi przepisami prawa.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi Pan ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).