Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lutego 2024 r., sygn. III SA/Wa 2566/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Agnieszka Baran, sędzia WSA Jacek Kaute, Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Dominiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 r. sprawy ze skargi P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] października 2023 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę.

Uzasadnienie

1. W dniu 2 czerwca 2023 r. P. Sp. z o.o. (dalej: "Strona", "Skarżąca" lub "Spółka") wniosła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 1838 147,00 zł, który został pobrany przez płatnika w związku z podwyższeniami kapitału zakładowego Spółki z 23 marca 2018 r. oraz 25 października 2018 r. Po analizie wniosku organ podatkowy stwierdził, że w zakresie czynności podwyższenia kapitału zakładowego z 23 marca 2018 r., od której notariusz pobrał podatek w kwocie 1.088 180,00 zł, Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. na wniosek Spółki z 18 czerwca 2018 r., wydał decyzję z [...] sierpnia 2018 r. stwierdzającą nadpłatę w podatku od czynności cywilnoprawnych we wnioskowanej kwocie 1.088.180,00 zł. W dniu 23 czerwca 2023 r. Spółka złożyła korektę powyższego wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Po korekcie wniosła o: - stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 749 967,00 zł, który został pobrany przez płatnika w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego Spółki 25 października 2018 r. oraz - wycofanie wniosku o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 1.088.180,00 zł, który został pobrany przez płatnika w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego Spółki 23 marca 2018 r. Wobec czego organ podatkowy stwierdził, że zasadne jest umorzenie postępowania podatkowego w zakresie wniosku o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 1.088.180,00 zł od podwyższenia kapitału zakładowego z 23 marca 2018 r. W pozostałym zakresie wniosku, stan faktyczny przedstawiał się następująco: W dniu 25 października 2018 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników C. sp. z o. o. podjęło Uchwałę nr 1 w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki. W pkt. 1 Uchwały zapisano podwyższenie kapitału zakładowego Spółki z kwoty 359.378.800,00 zł do kwoty 509.378.800,00 zł, to jest o kwotę 150.000.000 zł poprzez ustanowienie 1.500.000 nowych udziałów o wartości 100 zł każdy. Nowoutworzone udziały zostały przeznaczone do objęcia przez jedynego wspólnika Spółki: Przedsiębiorstwo [...] i wszystkie udziały miały zostać pokryte w całości wkładami pieniężnymi. Powyższą Uchwałę zaprotokołował notariusz w akcie notarialnym Rep. A nr [...] oraz, na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b oraz art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1150 ze zm., dalej także "u.p.c.c."), a następnie pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych w kwocie 749 967,00 zł. Następnie aktem notarialnym z [...] października 2018 roku Rep. A nr [...] M. S. działający w imieniu Przedsiębiorstwa [...] oświadczył, że obejmuje w spółce pod firmą C. sp. z o. o. 1.500.000 udziałów, o łącznej wartości 150.000.000 zł i pokrywa je w całości wkładem pieniężnym w kwocie 150 000 000,00 zł. Spółka dokonała więc podwyższenia kapitału zakładowego w drodze ustanowienie nowych udziałów, które zostały pokryte w całości wkładami pieniężnymi. Nowe udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki, na podstawie uchwały z 25 października 2018 r., objął jedyny wspólnik Spółki: Przedsiębiorstwo [...]. We wniosku Spółka zakwestionowała pobranie przez notariusza podatku od podwyższenia kapitału zakładowego, ponieważ w jej ocenie wnoszenie wkładów do spółek kapitałowych przez jednostki gospodarki uspołecznionej nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w świetle przepisów prawa unijnego. W tym zakresie, powołano się na zasadę nadrzędności prawa wspólnotowego nad ustawodawstwem krajowym, zasadę bezpośredniej skuteczności dyrektyw unijnych oraz klauzulę stand-still. Skarżąca zwróciła uwagę na naruszenie art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 2008/7/WE z 12.02.2008 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału w związku z art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 69/335/EWG z 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału, ze względu na brak opodatkowania wkładów do spółek kapitałowych wnoszonych przez jednostki gospodarstwa uspołecznionego na 1 lipca 1984 r. Następnie wskazano, że Przedsiębiorstwo [...] w stanie prawnym na 1 lipca 1984 r. byłoby traktowane jako jednostka gospodarki uspołecznionej, a tym samym obejmowanie przez ten podmiot udziałów w kapitale zakładowym spółki kapitałowej na 1 lipca 1984 r. byłoby zwolnione z opłaty skarbowej. Przedsiębiorstwo [...] zostało utworzone na podstawie ustawy z dnia 23 października 1987r. o przedsiębiorstwie [...] (Dz.U. z 1987 r. nr 33, poz. 185. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z 26.02.1982 r. o opodatkowaniu jednostek gospodarki uspołecznionej, jednostką gospodarki uspołecznionej są przedsiębiorstwa państwowe. Dalej wskazano, że art. 1 ust. 1 pkt 3 lit. d ustawy z 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej, obowiązującej w Polsce w dacie 1 lipca 1984 r., przewidywał pobieranie opłaty skarbowej od pism stwierdzających zawiązanie spółki przez osoby fizyczne i osoby prawne niebędące jednostkami gospodarki uspołecznionej. Spółka podniosła, że zgodnie z art. 7 ust. 1 dyrektywy 69/335/EWG w brzmieniu nadanym dyrektywą 85/303: "(...) państwa członkowskie zwolnią z podatku od spółek kapitałowych te transakcje, które 1 lipca 1984 roku były zwolnione z tego podatku lub opodatkowane stawką 0,5% lub niższą. Zwolnienie będzie podlegać warunkom, które do tej pory dotyczyły udzielenia zwolnienia lub, zależnie od okoliczności, nałożenia podatku według stawki 0,5% lub niższej". Zatem wszelkie czynności, które 1 lipca 1984 r. były w Polsce zwolnione z podatku kapitałowego, podlegają obowiązkowemu zwolnieniu. Na potwierdzenie tego stanowiska Strona przywołała wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2011 r., sygn. akt II FSK 895/11.