Interpretacja indywidualna z dnia 8 listopada 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.338.2020.9.SG

Ustalenia, czy: - Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych od nabytych Nakładów, - w przypadku odpłatnego zbycia Nakładów wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 17 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 28 kwietnia 2021 r., sygn. akt I SA/Gl 385/21 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 czerwca 2024 r., sygn. akt II FSK 1240/21; i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 sierpnia 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 sierpnia 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczył ustalenia, czy:

—Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych od nabytych Nakładów,

—w przypadku odpłatnego zbycia Nakładów wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa CIT”).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest podatnikiem podatku CIT podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zakresem podstawowym działalności Spółki jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Pod koniec 2019 roku, na podstawie umowy sprzedaży (dalej: „Umowa sprzedaży”) Spółka nabyła od innej spółki (dalej: „Sprzedający”) będącej podatnikiem CIT w Polsce, roszczenie w zakresie nakładów poniesionych przez Sprzedającego na dzierżawionych przez nią nieruchomościach będących własnością osób fizycznych (dalej: „Nieruchomości”), w postaci wzniesionych na tych Nieruchomościach budynków i budowli (dalej: „Nakłady”). Ponadto, na podstawie odrębnego porozumienia, Wnioskodawca wstąpił w stosunek dzierżawy nieruchomości, których dotyczyły Nakłady, w miejsce dotychczasowego dzierżawcy, tj. Sprzedającego.

Cena wynikająca z Umowy Sprzedaży ustalona została na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowego.

Dodatkowo Spółka nie wyklucza w przyszłości dokonania ulepszeń budynków i budowli znajdujących się na dzierżawionych przez Spółkę Nieruchomościach, na których poniesiono Nakłady, oraz nie wyklucza docelowo odpłatnego zbycia Nakładów na rzecz innego podmiotu.

Pytania

1.Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku CIT od nabytych Nakładów?

2.Czy w przypadku odpłatnego zbycia Nakładów wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku CIT na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c Ustawy CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku CIT od nabytych Nakładów.

Ad 2

W przypadku odpłatnego zbycia Nakładów wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku CIT na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c Ustawy CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad 1

Z cywilnoprawnego punktu widzenia rozliczenie nakładów podlega przede wszystkim regulacjom wynikającym z umowy dzierżawy w ramach której zostały one poniesione, a w przypadku braku stosownych regulacji w tym zakresie, na postawie odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny) (art. 676 w zw. z art. 694 Kodeksu cywilnego).

Dzierżawca wznosząc budynek na cudzym gruncie ponosi nakłady i nabywa w ten sposób roszczenie pieniężne względem właściciela nieruchomości o zwrot wartości dokonanych nakładów. Przedmiotowe roszczenie pieniężne o zwrot dokonanych nakładów jest prawem zbywalnym, może zatem być przedmiotem obrotu. W konsekwencji sprzedaż nakładów na nieruchomość w postaci wzniesienia obiektu budowlanego, należy traktować z perspektywy prawnej jako przeniesienie roszczenia przysługującego dotychczasowemu dzierżawcy wobec właściciela nieruchomości o zwrot nakładów poczynionych na wzniesienie tego obiektu budowlanego, na rzecz innego podmiotu (kupującego).

Stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, dalej: „Ustawa CIT”) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b.maszyny, urządzenia i środki transportu,

c.inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z treścią art. 16a ust. 2 pkt 1 i pkt 2 Ustawy CIT amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych oraz budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie zwane „środkami trwałymi”.

Z drugiej jednak strony przepisy Ustawy CIT wprowadzając pojęcie „inwestycja w obcych środkach trwałych” oprócz jego ogólnej definicji nie wskazują szczegółowych cech, jakie powinna spełniać inwestycja w obcym środku trwałym. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym w rozumieniu Ustawy CIT są generalnie wydatki poniesione na modernizacje i inne tego rodzaju prace niebędące remontem obiektu (czyli przywróceniem do stanu pierwotnego) środka trwałego niezaliczanego do majątku podatnika, ale prawnie i na zasadzie wyłączności przez niego używanego.

Przykładowo, jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 2 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 8/16: „W praktyce przyjmuje się, że inwestycjami w obcych środkach trwałych są poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację) środków trwałych niebędących własnością podatnika - wynajmowanych, dzierżawionych lub wykorzystywanych przez niego w działalności gospodarczej na podstawie innej umowy. Pojęcie inwestycji w obcym środku trwałym nie zostało zdefiniowane w przypisach prawa podatkowego. Z powyższym korespondują poglądy piśmiennictwa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2015 r., Znak: IPTPB1/415-574/14-4/MD wskazał, że „inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego”.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku - w efekcie Umowy Sprzedaży na Wnioskodawcę przeszły uprawnienia związane z Nakładami na Nieruchomościach, których one dotyczą, poniesione pierwotnie przez Sprzedającego.

W konsekwencji, w analizowanym przypadku, Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Nakładów dla celów podatku dochodowego.

Ad 2

Zgodnie z przepisami art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c Ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych (b) oraz ulepszenia środków trwałych, które powiększają wartość środków trwałych, stanowiąc podstawę do naliczania odpisów amortyzacyjnych (c), przy czym wydatki te, po pomniejszeniu ich o sumę odpisów amortyzacyjnych - będą stanowić koszty uzyskania przychodu w przypadku ich odpłatnego zbycia.

Należy przy tym wskazać, że z powyższego wynika, że art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT implikuje konieczność traktowania wymienionych w nim kategorii wydatków jako kosztów bezpośrednio związanych z przychodami - zważywszy, że narzuca on rozpoznawanie tych kosztów w momencie odpłatnego zbycia, na nabycie których zostały poniesione wydatki - czyli faktycznie w momencie osiągnięcia odpowiadających im przychodów (co stanowi zasadę w przypadku bezpośrednich kosztów uzyskania przychodu).

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, w przypadku dalszej sprzedaży Nakładów, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku CIT na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c Ustawy CIT.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

W dniu 19 października 2020 r. wydałem postanowienie, Znak: 0111-KDIB1-1.4010. 338.2020.1.ŚS o odmowie wszczęcia postępowania z Państwa wniosku z 17 sierpnia 2020 r. (data wpływu 19 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

Ww. postanowienie zostało skutecznie doręczone Państwu 23 października 2020 r.

Pismem z 30 października 2020 r. (data wpływu 2 listopada 2020 r.) złożono zażalenie na ww. postanowienie.

W wyniku jego rozpatrzenia, postanowieniem z 29 grudnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.338.2020.2.NL utrzymano w mocy zaskarżone postanowienie.

Ww. postanowienie doręczono 4 stycznia 2021 r.

Skarga na postanowienie utrzymujące w mocy postanowienie organu pierwszej instancji

Pismem z 3 lutego 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Skarga wpłynęła do mnie 4 lutego 2021 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia Organu I instancji – w całości oraz zasądzenie na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Odpowiedzi na skargę udzieliłem 5 marca 2021 r. pismem Znak: 0111-KDIB1-1.4010.

338.2020.3.ŚS.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 28 kwietnia 2021 r., sygn. akt I SA/Gl 385/21 uchylił skarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 października 2020 r.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 20 czerwca 2024 r., sygn. akt II FSK 1240/21 oddalił ww. skargę kasacyjną Organu.

Powyższy wyrok wpłynął do tut. Organu 5 sierpnia 2024 r.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wpłynął do tut. Organu 16 września 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 985):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

-uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

-ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: „Ustawy CIT”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

‒został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

‒jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

‒został właściwie udokumentowany,

‒nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

Stosownie do art. 16a ust. 1 Ustawy CIT,

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

-bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust 4b-4c Ustawy CIT),

-inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d, 4e Ustawy CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy CIT,

Natomiast w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT,

Z kolei zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT,

Stosownie natomiast do art. 16a ust. 2 pkt 2 Ustawy CIT,

Budynki i budowle wznoszone na cudzym gruncie są pewną odmianą inwestycji w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT. Z przepisu art. 16a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy wynika jednoznacznie, że budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie są środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji niezależnie od przewidywanego okresu ich używania.

Biorąc również pod uwagę przepis art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że wydatki na nabycie środków trwałych nie są kosztem uzyskania przychodów, a mogą one być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne, przyjąć należy, że w przypadku nabycia nakładów inwestycyjnych na wybudowanie budynków i budowli na cudzym gruncie, na którym owe budynki i budowle zostały posadowione, istnieje możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 Ustawy CIT, pod warunkiem, że te budynki i budowle spełniają/spełniać będą warunki do uznania ich za środki trwałe.

Odnosząc się zatem do Państwa wątpliwości w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych od nabytych Nakładów wskazać należy, że skoro na podstawie umowy sprzedaży nabyli Państwo od innej spółki roszczenie w zakresie nakładów poniesionych przez Sprzedającego na dzierżawionych przez nią nieruchomościach będących własnością osób fizycznych w postaci wniesionych na tych nieruchomościach budynków i budowli oraz na podstawie odrębnego porozumienia Wnioskodawca wstąpił w stosunek dzierżawy nieruchomości to budynki i budowle, które dzierżawca wybudował na wydzierżawionym gruncie, można uznać za środki trwałe, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nabycie przez Spółkę poniesionych przez Dzierżawcę nakładów na te budynki i budowle należy traktować zatem jak nabycie środków trwałych. W konsekwencji, co do zasady, mają Państwo prawo do dokonania odpisów amortyzacyjnych od budynków i budowli nabytych od Dzierżawcy, a wybudowanych przez niego na cudzym gruncie, które zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia, czy w przypadku odpłatnego zbycia Nakładów wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku CIT na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c Ustawy CIT wskazać należy, że generalnie wydatki na inwestycje, jako ponoszone w celu zabezpieczenia źródła przychodów i niewymienione w katalogu kosztów wyłączonych z kosztów podatkowych stanowią koszty uzyskania przychodów.

Jednakże nie mogą one być odnoszone w koszty bezpośrednio. Mogą jedynie zmniejszać podstawę opodatkowania poprzez ich zaliczenie w koszty uzyskania przychodów w postaci odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (tzw. odpisy amortyzacyjne). Kwalifikując wydatki do kosztów podatkowych należy uwzględnić wyłączenia enumeratywnie wymienione w art. 16 ustawy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c Ustawy CIT,

Zgodnie z art. 16g ust. 1 Ustawy CIT,

Zgodnie z art. 16g ust. 4 Ustawy CIT,

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu sprawy wskazać należy, że w sytuacji dalszej sprzedaży przez Państwa nakładów, wydatki poniesione przez Państwa  na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Państwa koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy:

-Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych od nabytych Nakładów,

-w przypadku odpłatnego zbycia Nakładów wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich nabycie, po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

– jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania, tj. w 2020 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej oraz wyroku sądu administracyjnego stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Państwa w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne. Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).