Interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.595.2024.2.MAP

Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów wykonania zakupu zastępczego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lipca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 23 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 28 października 2024 r. (wpływ 28 października 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

21 lutego 2022 r. podpisał Pan umowę z … na sukcesywne dostawy w okresie od 21 lutego 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. siarczanu sodu o łącznej ilości 1 685 ton w cenie 720 zł, co daje wartość 1 492 236,00 zł netto. Wspomniana umowa handlowa, zawiera klauzulę obciążenia zakupem zastępczym w przypadku niewykonania zobowiązania.

Do 2 sierpnia 2022 r. zrealizował Pan zamówienia na 258 ton siarczanu sodu. W związku z siłą wyższą - wojna na Ukrainie (towar głównie importowany z krajów wschodnich), załamanie się łańcucha dostaw, ceny zakupu dostarczonego produktu zasadniczo wzrosły (z 457 zł za tonę do 1 457zł za tonę), poinformował Pan … S.A. o zaistniałej sytuacji i przystąpił do renegocjacji cen lub rozwiązania umowy. W uzasadnieniu przytoczył Pan następujący argument: przyjmując najniższą cenę dostępnego w tym czasie produktu (siarczan sodu) realizacja umowy naraziłaby firmę na stratę w wysokości 1 255 631,57 zł netto.

W trakcie prowadzonych negocjacji … S.A. … przeprowadził postępowania na zakupy zastępcze w łącznej ilości 445 ton, obciążając Pana różnicą zakupu w wysokości 875 710,80 zł. Przyjmując średnią cenę z zakupów zastępczych, odzwierciedlających aktualną cenę produktu na tamten moment; realna cena tego produktu to 1 967,89 zł za tonę brutto, 1 599,91 zł za tonę netto.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzował Pan, że podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Działalność gospodarczą prowadzi Pan od (...) w zakresie: produkcji farb, lakierów i podobnych powłok, chemii gospodarczej i przemysłowej, transportu drogowego towarów, sprzedaży detalicznej i hurtowej. Przychody z prowadzonej działalności gospodarczej rozliczane są podatkiem liniowym. Dla potrzeb podatku dochodowego prowadzi Pan księgi rachunkowe. W prowadzonej działalności gospodarczej koszty uzyskania przychodów rozliczane są metodą memoriałową. Nota obciążająca różnicą zakupu zastępczego została wystawiona 20 września 2023 r.

Kwota w wysokości 875 710,80 zł ustalona przez … S.A. … w wyniku postępowania na zakupy zastępcze została zapłacona w następujących terminach i kwotach:

·14 lutego 2024 r. w wysokości 300 000,00 zł,

·7 marca 2024 r. w wysokości 137 855,40 zł,

·21 października 2024 r. w wysokości 437 855,40 zł.

Wydatek poniesiony w związku z różnicą zakupu zastępczego nie miał charakteru kar umownych, bądź odszkodowań wskazanych w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Poniesienie wydatku stanowiącego różnicę zakupu zastępczego stanowiło racjonalną gospodarczo decyzję albowiem, z uwagi na nieprzewidywalną sytuację na rynku dostaw wywołaną w 2022 r. wojną w Ukrainie nie było możliwe wykonanie zamówienia w cenach ustalonych w umowie (zawartej na podstawie rozstrzygnięcia przetargowego sprzed wybuchu wojny) bez wysokich strat, wynikających z konieczności zakupu towaru z umowy po cenach wielokrotnie wyższych od cen z daty oferty składanej przed zawarciem umowy. Umowa przewidywała dostawę 1 685 ton po cenie 720 zł za tonę, zaś ceny zakupu w dacie pierwszej niezrealizowanej części umowy wynosiły od 325 do 356 EUR (według kursu z 23 września 2022 r., tj. 4,7596 zł odpowiednio od 1 546,87 zł do 1 694,42 zł). Przekładając te różnice cenowe na niezrealizowane w tej dacie części umowy (1427 ton) dostawa przy uwzględnieniu tych nowych cen zakupu mogła wygenerować nawet bez uwzględnienia własnej marży stratę od 1 179 943,49 zł (przy cenie zakupu 325 EUR) do 1 390 497,34 zł (przy cenie zakupu 356 EUR).

Kwota z noty obciążeniowej została zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Postanowienia odnośnie obciążenia Pana firmy zakupem zastępczym, które zawierała, klauzula obciążenia zakupem zastępczym zawarta w umowie handlowej były następujące:

§ 1 ust. 5 „...Strony ustalają, że integralną część niniejszej umowy stanowią: ogłoszenie o aukcji - oferta dostawcy ... oraz Ogólne Warunki Umów ...”, przy czym stanowiące integralną część umowy ogólne warunki umów obowiązujące u Zamawiającego zawierają zapisy: pkt 11.12 Ogólnych Warunków: „... w razie opóźnienia Dostawcy, a gdy Umowa jest zamówieniem publicznym - w przypadku jego zwłoki w wykonaniu któregokolwiek z obowiązków wynikających z oferty Dostawcy, Umowy, zamówienia, ..., ..., … Odbiorca uprawniony jest nabyć u innego dostawcy Towary, których opis oraz ilość odpowiada opisowi oraz ilości Towarów, z dostarczeniem, których Dostawca popadł w opóźnienie albo zwłokę oraz obciążyć Dostawcę różnicą pomiędzy wartością brutto Towarów, nabytych u innego dostawcy a ich wartością brutto, przewidzianą w Umowie lub zamówieniu …”.

Pytanie

Czy koszty wykonania zakupu zastępczego jakimi obciążyła Pana … S.A. stanowią dla Pana koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że przedmiotowa nota obciążeniowa zakupem zastępczym stanowi koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W wyniku przyjęcia noty obciążeniowej poniósł Pan mniejsze straty niż poniósłby w przypadku zakupu towaru po cenach rynkowych i sprzedaży tego towaru po cenie uzgodnionej w umowie. Do zakupu siarczanu sodu nie doszło z powodu zbyt dużych różnic cenowych. Umowa nie przewidywała instrumentów zabezpieczających ryzyko jej niewykonania po Pana stronie.

Na poparcie słusznego wnioskowania z Pana strony przywołać w tym przypadku należy orzecznictwo sądów administracyjnych, a w szczególności wyroki: WSA w Gdańsku z 21 października 2020 r., sygn. akt I SA/Gd 407/20 i WSA w Kielcach z 30 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Ke 462/19 oraz interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP2-1.4010.469.2020.1.JF, gdzie potwierdzono słuszność zaliczenia w koszty uzyskania przychodów, obciążenia zakupem zastępczym.

Sądy również skonstatowały ostatecznie, że gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności lub rozwojem działalności gospodarczej, mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

·przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

·potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wprawdzie wydatki dotyczące wykonania zastępczego nie zostały wymienione wprost w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, jednakże nie stwarza to domniemania, że wszelkie koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaną ex lege uznane za koszty mające wpływ na podstawę opodatkowania.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z zacytowanego przepisu wynika, że za koszty uzyskania przychodów nie są uznawane kary umowne i odszkodowania z tytułu:

·wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

·zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

·zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je spod kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Ponadto należy wskazać, że istotą wykonania zastępczego jest podjęcie przez wierzyciela czynności zmierzających do wykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią, czyli zaspokojenie interesu wierzyciela w wypadku, gdy dłużnik we wskazanym terminie nie spełnia świadczenia, do którego jest zobowiązany (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 7 czerwca 2000 r. sygn. akt III CKN 441/00). Z chwilą wykonania czynności zastępczych zobowiązanie dłużnika do spełnienia świadczenia przekształca się w obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez wierzyciela. Roszczenie to ogranicza się tylko do kosztów uzasadnionych, czyli koniecznych.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. To podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Należy zatem podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Co warte podkreślenia w kontekście niniejszej sprawy, jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Wskazane we wniosku wydatki nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednak fakt, że dany wydatek nie został ujęty w art. 23 ust. 1 tej ustawy, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w tym przepisie, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z wyrokiem NSA z 4 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 3526/16: „Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem) należy oceniać (badać) ad casum.”

W konsekwencji, kwestia kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów uzależniona jest od wykazania przez podatnika związku przyczynowo-skutkowego, czyli udowodnienia, że wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu.

Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego NSA odniósł się także w wyroku z 8 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że „Kryterium celowości nie wyznacza wsposobu ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszy uzyskania przychodów, od tych które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekomendowaniu otwartego ciągu zdarzeń, tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy.”

W doktrynie wskazuje się, że zwrot „w celu uzyskania przychodu” nie powinien być interpretowany zbyt szeroko. Możność uzyskania przychodu przez dokonanie danego wydatku powinna być oceniana z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego i praktyki obrotu gospodarczego. Nie jest bowiem wykluczone, że dany wydatek teoretycznie może się przyczynić do uzyskania przychodu, niemniej jednak faktycznie jest on obojętny dla uzyskiwania przychodu. W praktyce występują bowiem sytuacje, w których podatnicy zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatki, które przeznaczone są na realizację ich potrzeb osobistych, a ich możność przyczynienia się do powstania przychodu jest czysto teoretyczna.

Skoro zatem jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

We wniosku wskazał Pan, że 21 lutego 2022 r. podpisał Pan umowę z … S.A. na sukcesywne dostawy w okresie od 21 lutego 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. siarczanu sodu o łącznej ilości 1 685 ton w cenie 720 zł, co daje wartość 1 492 236,00 zł netto. Wspomniana umowa handlowa, zawiera klauzulę obciążenia zakupem zastępczym w przypadku niewykonania zobowiązania. Do 2 sierpnia 2022 r. zrealizował Pan zamówienia na 258 ton siarczanu sodu. W związku z siłą wyższą - wojna na Ukrainie (towar głównie importowany z krajów wschodnich), załamanie się łańcucha dostaw, ceny zakupu dostarczonego produktu zasadniczo wzrosły (z 457 zł za tonę do 1 457zł za tonę), poinformował Pan … S.A. o zaistniałej sytuacji i przystąpił do renegocjacji cen lub rozwiązania umowy. W uzasadnieniu przytoczył Pan następujący argument: przyjmując najniższą cenę dostępnego w tym czasie produktu (siarczan sodu) realizacja umowy naraziłaby Pana na stratę w wysokości 1 255 631,57 zł netto. W trakcie prowadzonych negocjacji … S.A. … przeprowadził postępowania na zakupy zastępcze w łącznej ilości 445 ton, obciążając Pana różnicą zakupu w wysokości 875 710,80 zł. Nota obciążająca różnicą zakupu zastępczego została wystawiona 20 września 2023 r.

Kwota w wysokości 875 710,80 zł ustalona przez … S.A. … w wyniku postępowania na zakupy zastępcze została zapłacona w następujących terminach i kwotach:

·14 lutego 2024 r. w wysokości 300 000,00 zł,

·7 marca 2024 r. w wysokości 137 855,40 zł,

·21 października 2024 r. w wysokości 437 855,40 zł.

Kwota z noty obciążeniowej została zaliczona do kosztów uzyskania przychodu. Wydatek poniesiony w związku z różnicą zakupu zastępczego nie miał charakteru kar umownych, bądź odszkodowań wskazanych w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku od osób fizycznych. Podkreślił Pan, że poniesienie wydatku stanowiącego różnicę zakupu zastępczego stanowiło racjonalną gospodarczo decyzję albowiem, z uwagi na nieprzewidywalną sytuację na rynku dostaw wywołaną w 2022 r. wojną w Ukrainie nie było możliwe wykonanie zamówienia w cenach ustalonych w umowie (zawartej na podstawie rozstrzygnięcia przetargowego sprzed wybuchu wojny) bez wysokich strat, wynikających z konieczności zakupu towaru z umowy po cenach wielokrotnie wyższych od cen z daty oferty składanej przed zawarciem umowy. Umowa przewidywała dostawę 1 685 ton po cenie 720 zł za tonę, zaś ceny zakupu w dacie pierwszej niezrealizowanej części umowy wynosiły od 325 do 356 EUR (według kursu z 23 września 2022 r. tj. 4,7596 zł odpowiednio od 1 546,87 zł do 1 694,42 zł). Przekładając te różnice cenowe na niezrealizowane w tej dacie części umowy (1 427 ton) dostawa przy uwzględnieniu tych nowych cen zakupu mogła wygenerować nawet bez uwzględnienia własnej marży stratę od 1 179 943,49 zł (przy cenie zakupu 325 EUR) do 1 390 497,34 zł (przy cenie zakupu 356 EUR).

Zgodnie z wyrokiem NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11: „Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.”

W świetle powyższego, uznać więc należy, że jak sam Pan wskazał we wniosku wydatki poniesione przez Pana w związku z wykonaniem zastępczym nie mają charakteru, ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć należy, że wykonanie zastępcze nie stanowi z samej swej istoty, ani kary umownej, ani odszkodowania, lecz wyłącznie zobowiązanie do naprawienia wad przedmiotu umowy.

Wydatki stanowiące różnicę zakupu zastępczego nie zostały wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Pana działania opisane we wniosku uznać należy za gospodarczo uzasadnione. Opis stanu faktycznego pozwala stwierdzić, że wydatki wskazane we wniosku mają związek z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, a ich zapłata związana jest z szeroko pojętym ryzykiem tej działalności. Oznacza to, że zapłata kwoty stanowiącej różnicę zakupu zastępczego w niniejszej sprawie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów.

Tym samym, dokonane przez Pana wpłaty stanowiące różnicę zakupu zastępczego jakimi został Pan obciążony stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pamiętać należy, że to na Panu, jako odnoszącemu korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ciąży obowiązek wykazania w jakiej części wydatki te mają związek z prowadzoną przez Pana pozarolniczą działalnością gospodarczą oraz obowiązek ich właściwego udokumentowania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W odniesieniu do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, jak i interpretacji indywidualnej zaznaczam, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie mają zastosowania w sprawie będącej przedmiotem Pana wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).