Interpretacja indywidualna z dnia 18 września 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDWL.4011.79.2024.1.TW

Skutki podatkowe przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wycieczki i wyjazdu integracyjnego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

·prawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wyjazdu integracyjnego;

·nieprawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wycieczki.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wycieczki i wyjazdu integracyjnego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W (…) tworzony jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, który obejmuje pracowników, członków ich rodzin oraz emerytów i rencistów, dla których Wnioskodawca był ostatnim zakładem pracy. Środki Funduszu przeznacza się na finansowanie lub dofinansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych, w tym m.in. na wypoczynek w formie turystyki grupowej o charakterze turystycznym, kulturalnym i sportowym. ZFŚS objętych jest 118 osób (pracownicy i emeryci) oraz ich rodziny. Świadczenia przyznawane są osobom na wniosek. Komisja Socjalna opiniuje wnioski na podstawie opracowywanego co roku Katalogu świadczeń, zawierającego rodzaje świadczeń i progi dochodowe obowiązujące w danym roku przy naliczaniu wysokości świadczeń oraz na podstawie oświadczanego każdorazowo dochodu netto na jednego członka rodziny wnioskodawcy. Każde przyznawane świadczenie jest różnicowane pod względem oświadczanego dochodu.

1. Pracodawca zamówił w biurze podróży wycieczkę dwudniową z noclegiem o charakterze kulturalnym skierowaną dla wszystkich pracowników objętych ZFŚS. Pojechała określona grupa chętnych 15 osób objętych ZFŚS, która uzyskała dofinansowanie do tej wycieczki w kwotach zróżnicowanych w zależności od progu dochodowego. Osoby te zostały dokładnie spersonalizowane przez biuro podróży gdyż korzystały z noclegu i ubezpieczenia podczas wycieczki. Faktura za wycieczkę wykazywała dokładną ilość osób.

2. Pracodawca zorganizował wyjazd jednodniowy integracyjny sfinansowany w całości z ZFŚS, skierowany do wszystkich pracowników objętych ZFŚS. Na wyjazd pojechała określona grupa osób – 20 osób. Dofinansowanie w 100% obejmowało dojazd i wyżywienie. Koszty przejazdu i wyżywienia były określone bez względu na ilość osób biorących udział w wycieczce. Pracodawca otrzymał fakturę za transport i fakturę za wyżywienie.

Pytanie

Czy dofinansowanie do wycieczki 1. jest przychodem i czy powinno być opodatkowane?

Czy koszt wyjazdu 2. powinien być rozliczony proporcjonalnie do ilości osób biorących udział w wyjeździe i czy powinien podlegać opodatkowaniu?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, w przypadku pierwszym, przy zamówieniu wycieczki dla konkretnej, zainteresowanej, chętnej grupy osób, która jest dokładnie spersonalizowana korzystaniem z noclegu, ubezpieczenia i atrakcji podczas wycieczki Wnioskodawca pobiera zaliczkę na podatek po przekroczeniu kwoty wolnej od podatku dla konkretnej osoby. W przypadku drugim, przy zorganizowaniu wycieczki dla zainteresowanej, chętnej grupy osób nie pobiera zaliczki na podatek gdyż nie można jednoznacznie wskazać kosztów np. wyżywienia dla osoby biorącej udział w wydarzeniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:

·prawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wyjazdu integracyjnego;

·nieprawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wycieczki.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.),

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

·obliczenie,

·pobranie,

·wpłacenie

– podatku, zaliczki.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że:

Za przychody, należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne świadczenie, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu świadczenie, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z 18 listopada 2002 r., sygn. akt II FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA, ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cyt. ustawy:

Na podstawie przepisu art. 12 ust. 4 wspomnianej ustawy:

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 38 ust. 1 powyższej ustawy:

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

̶po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

̶po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

̶po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

W Państwa sprawie, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce, wyjeździe integracyjnym dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie organizowana wycieczka i wyjazd integracyjny przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Ponadto, brak jest podstaw do uznania, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość uczestnictwa w zapewnionym wyżywieniu, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym, wycieczce, lub wzięcie udziału w tych świadczeniach – wydarzeniach).

Zatem po Państwa stronie, w związku z uczestnictwem pracowników w wycieczce lub wyjeździe, nie ciążą obowiązki płatnika.

Tak więc, Państwa stanowisko odnoszące się do skutków podatkowych przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wyjazdu integracyjnego jest prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do Państwa stanowiska dotyczącego wycieczki, że: (…) Wnioskodawca pobiera zaliczkę na podatek po przekroczeniu kwoty wolnej od podatku (…)” wyjaśniam, że konsekwencją uznania, iż dane świadczenie nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niemożność jego objęcia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że koszt udziału pracownika w wycieczce, w części sfinansowanej przez Państwa ze środków ZFŚS, nie generuje u pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wyklucza możliwość zastosowania względem tego świadczenia zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, za nieprawidłowe należy uznać Państwa ww. stanowisko. Skoro bowiem udział pracownika w tego rodzaju przedsięwzięciu nie oznacza uzyskania przez pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to brak jest podstaw do objęcia go zwolnieniem przedmiotowym. Zwolnić z opodatkowania można bowiem tylko to, co ze swojej istoty wyczerpuje definicję przedmiotu opodatkowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Państwa stanowisko odnoszące się do skutków podatkowych przekazania przez pracodawcę dla pracowników nieodpłatnych świadczeń w postaci wycieczki jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).