Interpretacja
Interpretacja indywidualna z dnia 17 września 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-2.4012.402.2024.2.AS
Uznanie wystawianych przez Państwa dokumentów za faktury uproszczone i brak obowiązku wystawienia faktur zwyczajnych.
Interpretacja indywidualna– stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
8 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania wystawianych przez Państwa dokumentów za faktury uproszczone i braku obowiązku wystawienia faktur zwyczajnych.
Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 lipca 2024 r. (wpływ 1 sierpnia 2024 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Firma zarejestrowana jest jako czynny podatnik VAT i prowadzi sprzedaż internetową, wysyłkową na terenie kraju, towarów (przedmiotem sprzedaży konkretnie jest (…)) zakupionych na terenie Polski.
Sprzedaż internetową, opisaną powyżej, nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro dokumentują Państwo poprzez wystawienie paragonu na kasie fiskalnej po uprzednim otrzymaniu od kupującego numeru NIP. Taki paragon wysyłają Państwo razem z towarem za pośrednictwem kuriera.
Wskazany wyżej dokument zawiera następujące dane, w tym dane wymagane dla faktury:
1.datę wystawienia;
2.kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3.nazwa podatnika oraz adres;
4.numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;
5.numer, za pomocą którego nabywca towarów jest identyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej;
6.nazwę (rodzaj) towaru;
7.miarę i ilość dostarczonych towarów;
8.cenę jednostkową towaru (cenę jednostkową netto);
9.wartość dostarczonych towarów, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
10.stawkę podatku;
11.sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
12.kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
13.kwotę należności ogółem.
Dokumenty te zawierają dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.
Wystawiane przez Państwa paragony fiskalne zawierają wszystkie wymagane elementy wymienione w paragrafie 25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1625 ze zm.), tj.:
1.nazwę podatnika oraz adres punktu sprzedaży;
2.numer kolejny wydruku;
3.datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
4.oznaczenie „paragon”;
5.nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
6.cenę jednostkową towaru lub usługi;
7.ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przepisanej stawki podatku;
8.wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
9.wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu odpustów, obniżek lub narzutów;
10.łączną wartość podatku;
11.łączną wartość sprzedaży brutto;
12.oznaczenie waluty, w której zapisywana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
13.kolejny numer paragonu fiskalnego;
14.numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy;
15.logo fiskalne i numer unikatowy.
Wyżej wymienione dane (z wyjątkiem danych o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży) znajdują na paragonie w kolejności określonej w powyższym przepisie.
Pytanie
Czy dokumenty (faktury uproszczone) wystawione przez Państwa na rzecz osoby nabywającej towar można uznać za fakturę VAT i nie wystawiać faktury zwyczajnej?
Państwa stanowisko w sprawie
Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570) – dalej u.p.t.u., w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450,00 PLN albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta nie jest określona w euro, faktura może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 3 u.p.t.u., dotyczących nabywcy i danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8, 9, 11-14 u.p.t.u. pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.
Taka faktura nazywa się potocznie fakturą uproszczoną i musi zawierać NIP nabywcy, gdyż dane te są wymagane na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 1 pkt 5 u.p.t.u. fakturą uproszczoną jest każdy paragon zawierający NIP nabywcy.
W związku z powyższym, dokumenty wystawiane przez Państwa na rzecz osoby nabywającej towar można uznać za fakturę VAT i w związku z tym zaniechać wystawiania faktury zwyczajnej.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku – jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:
Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 tego przepisu:
Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.
Stosownie do art. 111 ust. 1b ustawy:
W ewidencji, o której mowa w ust. 1, wykazuje się dane o sprzedaży, zawarte w dokumentach wystawianych przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym określające przedmiot opodatkowania, wysokość podstawy opodatkowania i podatku należnego oraz dane służące identyfikacji poszczególnych sprzedaży, w tym numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku albo podatku od wartości dodanej.
W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy:
Podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:
a) w postaci papierowej lub
b) za zgodą nabywcy, w postaci elektronicznej, przesyłając ten dokument w sposób z nim uzgodniony;
Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1625 ze zm.) zwanym dalej „rozporządzeniem”.
Zgodnie z § 2 pkt 16 rozporządzenia:
Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży.
W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia:
Podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.
Natomiast według § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia:
Podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.
Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia:
W przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:
1)imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2)numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
3)numer kolejny wydruku;
4)datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5)oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6)nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7)cenę jednostkową towaru lub usługi;
8)ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9)wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
10)wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
11)wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
12)łączną wysokość podatku;
13)łączną wartość sprzedaży brutto;
14)oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
15)kolejny numer paragonu fiskalnego;
16)numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17)numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy – na żądanie nabywcy;
18)logo fiskalne i numer unikatowy.
Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.
Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów.
Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą.
Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.
Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:
Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.
W myśl art. 106b ust. 2 ustawy:
Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.
Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy:
Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
1)czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:
a)czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,
b)czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,
1a)otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:
a)przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,
b)wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
2)sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118
-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.
Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT.
Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.
W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) do art. 106b dodano ust. 5-7, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.
W myśl art. 106b ust. 5 ustawy:
W przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.
Ww. przepis art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się NIP (lub numerem podatku od wartości dodanej) wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer.
Należy podkreślić, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które zostały uprzednio zewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Ww. przepisy wymuszają pewną konsekwencję podatnika. To znaczy, że jeżeli dokonuje on zakupu jako podatnik, a nie jako konsument, to powinien o tym fakcie poinformować sprzedawcę w momencie dokonywania zakupu i przedstawić sprzedawcy swój numer identyfikujący go na potrzeby podatku w taki sposób, aby sprzedaż towarów lub usług była właściwie udokumentowana – albo fakturą VAT, albo paragonem z tym numerem pozwalającym na ewentualne późniejsze prawidłowe wystawienie do tego paragonu faktury zawierającej ten numer.
Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy:
Faktura powinna zawierać m.in.:
1)datę wystawienia;
2)kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3)imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4)numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5)numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6)datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7)nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8)miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9)cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10)kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11)wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12)stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9;
13)sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14)kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15)kwotę należności ogółem (…).
Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że:
Faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.
Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy:
Faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro – danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwoty podatku.
Z powyższego przepisu wynika zatem, że faktura, gdy jej wartość brutto nie przekracza 450 zł, może nie zawierać danych dotyczących:
·nabywcy, tj. imion i nazwisk lub nazw nabywców towarów lub usług oraz ich adresów (art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy);
·miary i ilości (liczby) dostarczonych towarów lub zakresu wykonanych usług (art. 106e ust. 1 pkt 8 ustawy);
·ceny jednostkowej towaru lub usługi bez kwoty podatku (ceny jednostkowej netto) (art. 106e ust. 1 pkt 9 ustawy);
·wartości dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartości sprzedaży netto) (art. 106e ust. 1 pkt 11 ustawy);
·stawki podatku (art. 106e ust. 1 pkt 12 ustawy);
·sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (art. 106e ust. 1 pkt 13 ustawy);
·kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (art. 106e ust. 1 pkt 14 ustawy).
Wskazany wyżej przepis art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, reguluje więc sytuację, w której dokument (paragon fiskalny), ewidencjonujący sprzedaż na kwotę nie wyższą niż 450 zł lub 100 euro brutto, niezawierający pełnych danych wskazanych w art. 106e ust. 1 ustawy, może być uznany za fakturę określaną w praktyce jako faktura uproszczona.
Państwa członkowskie mogą zwiększyć zakres danych wykazywanych na fakturze uproszczonej. Przy czym nie można wymagać podawania większego zakresu danych, który jest stosowany dla standardowych faktur, wynikającego z art. 226 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, ze zm.) oraz uwzględniającego dane, które mogą być wymagane na podstawie art. 227 (numer VAT nabywcy) oraz art. 230 (przeliczenie kwoty VAT na walutę krajową).
Na podstawie art. 226 ww. Dyrektywy:
Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane:
1)datę wystawienia faktury;
2)kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3)numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 214, pod którym podatnik dostarczył towary lub świadczył usługi;
4)numer identyfikacyjny VAT nabywcy lub usługobiorcy, o którym mowa w art. 214, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z tytułu których jest zobowiązany do zapłaty VAT, lub też otrzymał towary, o których mowa w art. 138;
5)pełną nazwę (nazwisko) i adres podatnika oraz nabywcy lub usługobiorcy;
6)ilość i rodzaj dostarczonych towarów lub zakres i rodzaj wykonanych usług;
7)datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usług lub datę dokonania wpłaty zaliczki, o której mowa w art. 220 pkt 4 i 5, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury:
7a)w przypadku gdy VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania zapłaty zgodnie z art. 66 lit. b), a prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek podlegający odliczeniu staje się wymagalny – wyrazy „metoda kasowa”;
8)podstawę opodatkowania dla każdej stawki podatku lub zwolnienia, cenę jednostkową z wyłączeniem VAT, a także wszelkie upusty lub rabaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej;
9)zastosowaną stawkę VAT;
10)kwotę VAT do zapłaty, chyba że zastosowano procedurę szczególną, która zgodnie z niniejszą dyrektywą wyklucza podawanie takiej informacji;
10a) w przypadku gdy zamiast dostawcy lub usługodawcy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca – wyraz „samofakturowanie”;
11)w przypadku zwolnienia – odesłanie do mającego zastosowanie przepisu niniejszej dyrektywy lub do odpowiedniego przepisu krajowego lub każde inne odesłanie wskazujące na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług są korzysta ze zwolnienia;
11a) w przypadku gdy nabywca lub usługobiorca są zobowiązani do zapłaty VAT – wyrazy „odwrotne obciążenie”;
12)w przypadku dostawy nowych środków transportu dokonanej na warunkach przewidzianych w art. 138 ust. 1 i 2 lit. a), dane wymienione w art. 2 ust. 2 lit. b);
13)w przypadku stosowania procedury marży dla biur podróży – wyrazy „procedura marży dla biur podróży”;
14)w przypadku stosowania jednej z procedur szczególnych mających zastosowanie do towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków – odpowiednio, wyrazy „procedura marży – towary używane”; „procedura marży – dzieła sztuki” lub „procedura marży – przedmioty kolekcjonerskie i antyki”;
15)w przypadku gdy osoba zobowiązana do zapłaty VAT jest przedstawicielem podatkowym w rozumieniu art. 204 – numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 214, tego przedstawiciela podatkowego oraz jego pełną nazwę (nazwisko) i adres.
W myśl art. 226b Dyrektywy Rady 2006/112/WE:
Jeżeli chodzi o faktury uproszczone wystawione zgodnie z art. 220a i art. 221 ust. 1 i 2, państwa członkowskie nakładają obowiązek umieszczenia na nich co najmniej następujących danych:
a)daty wystawienia faktury;
b)danych identyfikacyjnych podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;
c)danych określających rodzaj dostarczonych towarów lub wykonanych usług;
d)należnego VAT lub danych potrzebnych do jego obliczenia;
e)w przypadku gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźnego i jednoznacznego odniesienia do tej faktury pierwotnej oraz konkretnych danych, które ulegają zmianie.
Państwa członkowskie nie mogą wymagać umieszczania na fakturach innych danych niż dane, o których mowa w art. 226, 227 i 230.
Zgodnie z art. 227 Dyrektywy Rady 2006/112/WE:
Państwa członkowskie mogą wymagać od podatników mających siedzibę na ich terytorium i dokonujących na ich terytorium dostawy towarów lub świadczących usługi podania numeru identyfikacyjnego VAT, o którym mowa w art. 214, nabywcy lub usługobiorcy w przypadkach innych niż te, o których mowa w art. 226 pkt 4.
Na mocy art. 230 Dyrektywy Rady 2006/112/WE:
Kwoty wykazywane na fakturze mogą być wyrażone w dowolnej walucie, pod warunkiem że kwota VAT należnego lub korygowanego wyrażona jest w walucie krajowej państwa członkowskiego, przy zastosowaniu mechanizmu przeliczeniowego przewidzianego w art. 91.
Zgodnie z przepisami dyrektywy paragon fiskalny z numerem NIP nabywcy powinien być uznany za fakturę uproszczoną, jeżeli będzie zawierał wszystkie dane wymagane przez krajowe przepisy VAT dla faktury uproszczonej (w ramach prawnych określonych przez dyrektywę, tj. elementy określone w art. 226b akapit pierwszy dyrektywy). Paragony, w których kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, zawierające NIP nabywcy, muszą być więc, zgodnie z dyrektywą, traktowane jak faktura.
Konsekwencją uznania paragonu za fakturę uproszczoną jest możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jak również zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów na podstawie takiego paragonu.
Należy także zwrócić uwagę na art. 106h ust. 1 ustawy, który stanowi, iż:
W przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej:
1)do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon fiskalny w postaci papierowej dotyczący tej sprzedaży albo
2)pozostawia się w dokumentacji numer dokumentu oraz numer unikatowy kasy rejestrującej zawarte na paragonie fiskalnym w postaci elektronicznej.
Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy:
Przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.
Zgodnie z art. 106h ust. 3 ustawy:
W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji:
1)paragon fiskalny w postaci papierowej dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę albo
2)numer dokumentu oraz numer unikatowy kasy rejestrującej zawarte na paragonie fiskalnym w postaci elektronicznej.
Według art. 106h ust. 4 ustawy:
Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.
Jednocześnie należy zauważyć, iż przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. W takim przypadku należy jednak pamiętać, że ustawa zawiera określone warunki ewidencyjne do takiej sprzedaży.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 375):
Identyfikatorem podatkowym jest:
1)numer PESEL – w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2)NIP – w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.
W myśl art. 5 ust. 2a ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników:
Zgłoszenia identyfikacyjnego nie dokonują podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1.
Z opisu sprawy wynika, że są Państwo zarejestrowani jako czynny podatnik VAT i prowadzą Państwo sprzedaż wysyłkową (…) na terenie kraju. Sprzedaż, nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro dokumentują Państwo poprzez wystawienie paragonu na kasie fiskalnej, po uprzednim otrzymaniu od kupującego numeru NIP. Taki paragon wysyłają Państwo razem z towarem za pośrednictwem kuriera. Wskazany wyżej dokument zawiera następujące dane, w tym dane wymagane dla faktury:
·datę wystawienia;
·kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
·nazwę podatnika oraz adres;
·numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;
·numer, za pomocą którego nabywca towarów jest identyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej;
·nazwę (rodzaj) towaru;
·miarę i ilość dostarczonych towarów;
·cenę jednostkową towaru (cenę jednostkową netto);
·wartość dostarczonych towarów, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
·stawkę podatku;
·sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
·kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
·kwotę należności ogółem.
Dokumenty te zawierają dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku. Wystawiane przez Państwa paragony fiskalne zawierają wszystkie wymagane elementy wymienione w paragrafie 25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących. Elementy te, z wyjątkiem danych o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży znajdują na paragonie w kolejności określonej w powyższym przepisie.
Państwa wątpliwości dotyczą kwestii uznania wystawianych przez Państwa dokumentów za faktury uproszczone i braku obowiązku wystawienia faktur zwyczajnych.
Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura.
W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną.
Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należy uznać, że dokumentując sprzedaż dokonywaną na rzecz podmiotu będącego podatnikiem podatku VAT lub podatnikiem podatku od wartości dodanej na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro brutto (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej nabywcy oraz pozostałe dane wymagane ustawą, nie mają Państwo prawa do wystawienia tzw. „zwykłej” faktury do takiego paragonu fiskalnego, albowiem wystawiając fakturę uproszczoną, tj. paragon do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, wypełnili Państwo obowiązek wynikający z art. 106b ust. 1 ustawy.
Faktura jest podstawowym dokumentem potwierdzającym dokonanie transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Posiadanie jej, co do zasady, warunkuje możliwość odliczenia podatku naliczonego w niej zawartego i tym samym pozwala na realizację zasady neutralności VAT. Faktura uproszczona daje nabywcy towarów i usług prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu transakcji, które są dokumentowane tą fakturą.
Tym samym poprzez wystawienie ww. paragonu z NIP nabywcy, będącego jednocześnie fakturą uproszczoną, został zrealizowany obowiązek udokumentowania fakturą dokonanej sprzedaży na rzecz innego podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą).
Jeżeli nabywca chce otrzymać fakturę zwykłą dokumentującą sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro brutto, wówczas nabywca powinien wyrazić swoje żądanie zanim sprzedaż zostanie zafiskalizowana za pośrednictwem kasy fiskalnej.
Podsumowując, stwierdzam, że paragony dokumentujące sprzedaż nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro, zawierające NIP nabywcy, wystawione przez Państwa na rzecz osoby nabywającej towar, należy uznać za faktury VAT. W związku z powyższym, nie mogą Państwo z tytułu takiej sprzedaży wystawiać dla nabywcy kolejnej, zwykłej faktury.
Tym samym, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa:
Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym, Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
