Wyrok WSA w Łodzi z dnia 24 lipca 2024 r., sygn. II SA/Łd 332/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Zbrojewski, Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Sieniuć, Asesor WSA Marcin Olejniczak (spr.), , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 lipca 2024 r. sprawy ze skargi G. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 12 marca 2024 r. znak: SKO.4114.90.2024 w przedmiocie odmowy prawa do świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę. MR

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, decyzją z 12 marca 2024 r., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z 18 stycznia 2024 r., którą odmówiono G.G. przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z konieczności sprawowania opieki nad matką.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że z dniem 1 stycznia 2024 r. mająca zastosowanie w sprawie ustawa materialna, tj. ustawa z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 390 ze zm. – u.ś.r.) została znowelizowana mocą ustawą z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz. U. z 2023 r., poz.1429 ze zm. – u.ś.w.).

Organ zacytował aktualną treść art. 17 ust. u.ś.r. oraz art. 63 ust. 1 u.ś.w. i wyjaśnił, że z uwagi na fakt, że wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego został złożony przez G.G. 30 listopada 2023 r. należało przeanalizować stan faktyczny pod kątem spełnienia przez nią przesłanek wynikających z art. 17 ustawy w brzmieniu obowiązujących do dnia 31 grudnia 2023r.

Organ odwoławczy zaznaczył przy tym, że rozpoznając sprawę dotyczącą ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, należy uwzględnić orzecznictwo sądów administracyjnych, będących wynikiem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., TK 38/13, mocą którego orzeczono, iż art. 17 ust. 1b u.ś.r. w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie, ze względu na moment powstania niepełnosprawności jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. W konsekwencji, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych Kolegium przyjęło, iż okoliczność dokonania błędnej wykładni art. 17 ust. 1b u.ś.r. przez organ pierwszej instancji nie może skutkować odmową przyznania wnioskowanego świadczenia.