Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 10 października 2024 r., sygn. II SA/Sz 488/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Wojciechowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska, Asesor WSA Joanna Świerzko-Bukowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 października 2024 r. sprawy ze skargi M. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 23 maja 2024 r. nr SKO/PA/431/1150/2024 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta S. na podstawie m.in. art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r., poz. 803 ze zm.; dalej "K.p.a."), art. 17 oraz art. 3 pkt. 11, art. 25 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U z 2023 r., poz. 390 ze zm.; dalej "u.ś.r."), art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz. U. z 2023 r., poz. 1429 ze zm.; dalej "u.ś.w.") wydał w dniu 20 lutego 2024 r. decyzję nr SCŚ-ŚRiA.403ŚP/T-387.2024.PW, w której odmówił M. L. (dalej "skarżąca") przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na rzecz matki A. W..

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, że w dniu 16 lutego 2024 r. do organu wpłynął wniosek skarżącej o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawną matką. Organ I instancji przywołał treść art. 17 ust. 1b i ust. 1 u.ś.r. i wskazał, że skarżąca do 14 lutego 2024 r. pozostawała w stosunku pracy.

Organ I instancji podał, że z oświadczenia skarżącej wynikało, iż sprawuje ona opiekę nad niepełnosprawną matką, pomaga w robieniu zakupów, gotowaniu, sprzątaniu itp.

Organ I instancji odniósł się również do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. o sygn. akt K 38/13, w którym Trybunał orzekł o niezgodności art. 17 ust. 1b u.ś.r. z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na wiek powstania niepełnosprawności. Organ I instancji podkreślił, że wykonanie ww. wyroku należy do ustawodawcy, zaś obowiązujące obecnie przepisy u.ś.r. nie pozostawiają mu miejsca na uznaniowość, stąd nie zachodzi przesłanka, która pozwoliłaby na zaspokojenie żądań strony.