Interpretacja indywidualna z dnia 28 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.412.2024.1.PC

Przychód ze sprzedaży wierzytelności leasingowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych, jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

- w opisywanym zdarzeniu przyszłym Zainteresowany nie będzie rozpoznawać przychodów podatkowych w wysokości kwot wypłaconych przez Bank z tytułu nabywanych od Zainteresowanego wierzytelności zarówno w odniesieniu do umów leasingu operacyjnego, jak i leasingu finansowego, w związku z którymi Zainteresowany zbywa wierzytelności na rzecz Banku;

- Zainteresowany będzie zobowiązany do rozpoznania przychodów w wysokości całości rat leasingowych wynikających z Umów Leasingu operacyjnego oraz przychodów w wysokości jedynie części odsetkowej rat leasingowych wynikających z Umów Leasingu finansowego w dniu wymagalności tych rat leasingowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności skupi się na finansowaniu pojazdów do 3,5 t, pojazdów transportu ciężkiego, maszyn i urządzeń. Wnioskodawca zawierać będzie umowy leasingu zgodnie z definicją zawartą w Kodeksie Cywilnym, na mocy których przekazywać będzie klientom prawo do kontrolowania użytkowania określonego składnika aktywów przez ustalony czas w zamian za wynagrodzenie. Przedmiot leasingu będzie zidentyfikowany, a klient uzyska prawo do niemal wszystkich korzyści ekonomicznych płynących z jego użytkowania oraz prawo do decydowania o sposobach jego wykorzystania. Pozostałe korzyści klient będzie mógł realizować wyłącznie za uprzednią zgodą Spółki (np.: udostępnienie pojazdu/maszyny osobie trzeciej).

Zawierane umowy będą przybierały formy zarówno leasingu finansowego, jak i leasingu operacyjnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (t .j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm.). Umowy leasingu finansowego będą przenosiły własność przedmiotu leasingu na korzystającego po zakończeniu umowy, a umowy leasingu operacyjnego będą zawierały obowiązek zakupu przedmiotu leasingu przez korzystającego po zakończeniu umowy za ratę wykupową uwzględnioną w harmonogramie. Taka konstrukcja wskazuje, że umowy będą przenosiły zasadniczo całość ryzyka i pożytków wynikających z posiadania bazowego składnika aktywów, a efektywnie wraz z końcem umowy nastąpi transfer własności przedmiotu leasingu na korzystającego.

Wnioskodawca planuje zawarcie z A. Bank S.A. (dalej jako: „Bank” oraz „Kupujący”) umowy cesji wierzytelności, w ramach której zostaną sprzedane na rzecz Banku wierzytelności z tytułu zawieranych przez Spółkę, jako finansującego umów leasingu (dalej jako: „Umowa”). Nabycie wierzytelności przyjmie formę cesji jawnej, w której dłużnicy (leasingobiorcy) zostaną zawiadomieni o przelewie praw. Leasingobiorcy będą mogli nadal dokonywać spłat na rachunek Zainteresowanego, który następnie, będzie przekazywać odpowiednią część otrzymanych wpływów do Banku lub Leasingobiorcy będą dokonywać spłat zobowiązań bezpośrednio na rachunki Banku, stosownie do tego, co zostanie im wskazane w treści zawiadomień o cesji.

Pomimo cesji opłat leasingowych ustalonych w umowie, prawo własności przedmiotu leasingu nie zostanie przeniesione na Bank. Przy nabyciu praw do przepływów nie dojdzie do zmiany wierzyciela, którym pozostanie Wnioskodawca, a Bank nabędzie jedynie uprawnienia do otrzymywania przepływów pieniężnych wygenerowanych przez te wierzytelności w całości lub w części. Wykupem objęte będą ekspozycje netto obejmujące całość rat kapitałowo-odsetkowych (tj. wierzytelności nie będą obejmować podatku od towarów i usług, który naliczany jest przez Wnioskodawcę na ratach leasingowych oraz innych należnościach wynikających z Umów Leasingu), raty końcowe (wykupowe) oraz ekspozycje z tytułu produktów ubezpieczeniowych ujętych w racie leasingowej, istniejące na moment wykupu (tj. bez prolongat), natomiast przychody z tytułu opłat i prowizji pozostaną przychodem Spółki i nie zostaną przekazane do Banku. Wierzytelności objęte cesją będą wierzytelnościami niewymagalnymi, przewidzianymi w umowach leasingu, ale jeszcze niezafakturowanymi. Na dzień stanowiący tzw. datę graniczną, poprzedzającą zbycie wierzytelności przez Wnioskodawcę do Banku, nie będą istniały przesłanki do uznania ich za zagrożone nieściągalnością.

Nastąpi pełen transfer ryzyka związanego z danym portfelem wierzytelności, a umowa między Bankiem a Nest Leasing będzie zawierała jedynie standardowe zapisy w zakresie regresu dotyczące przypadków wyłudzenia i nie spełnienia kryteriów klasyfikujących daną wierzytelność do wykupu. W celu zabezpieczenia odpowiedzialności Wnioskodawcy za stan prawny oraz zabezpieczania wszelkich mogących powstać, także warunkowych i określonych w czasie roszczeń, Bank będzie planować:

- zastaw rejestrowy oraz finansowy na rachunku bankowym Spółki Leasingowej przeznaczonym do otrzymywania płatności z tytułu umów leasingowych (jeśli spłaty miałyby być dokonywane na taki rachunek), wraz z pełnomocnictwem do tego rachunku,

- kaucję,

- cesję praw z umów ubezpieczenia pojazdów stanowiących przedmiot leasingu,

- przewłaszczenie na zabezpieczenie pojazdów,

- cesja praw z ubezpieczeń majątkowych.

Pytania

1)Czy prawidłowe jest stanowisko Zainteresowanego, zgodnie z którym w opisywanym zdarzeniu przyszłym Zainteresowany nie będzie rozpoznawać przychodów podatkowych w wysokości kwot wypłaconych przez Bank z tytułu nabywanych od Zainteresowanego wierzytelności zarówno w odniesieniu do umów leasingu operacyjnego, jak i leasingu finansowego, w związku z którymi Zainteresowany zbywa wierzytelności na rzecz Banku?

2)Czy Zainteresowany będzie zobowiązany do rozpoznania przychodów w wysokości całości rat leasingowych wynikających z Umów Leasingu operacyjnego oraz przychodów w wysokości jedynie części odsetkowej rat leasingowych wynikających z Umów Leasingu finansowego w dniu wymagalności tych rat leasingowych?

Państwa stanowisko w sprawie

1)W ocenie Zainteresowanego, Spółka nie będzie zobowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych w wysokości kwot wypłacanych przez Bank z tytułu nabywania od Wnioskodawcy wierzytelności zarówno w przypadku umów leasingu operacyjny jak i umów leasingu finansowego.

2)Zdaniem Zainteresowanego, po sprzedaży Wierzytelności, Spółka będzie miał obowiązek rozpoznać przychody w wysokości całości rat leasingowych wynikających z Umów Leasingu operacyjnego oraz przychody w wysokości jedynie części odsetkowej rat leasingowych wynikających z Umów Leasingu finansowego w dniu wymagalności tych rat leasingowych.

Uzasadnienie stanowiska Zainteresowanego:

Ad.1

Art. 17a ustawy o CIT w pkt 1 zawiera definicję umowy leasingu, zgodnie z którą jest to umowa nazwana w kodeksie cywilnym, a także każda inna umowa, na mocy której jedna ze stron (finansujący) oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie (korzystający), podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów. Kodeks cywilny (dalej jako: „k.c.”) przewiduje rozdzielenie leasingu na leasing operacyjny oraz leasing finansowy.

Zgodnie z art. 709¹ k.c. przez umowę leasingu operacyjnego finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Leasing finansowy, jak wynika z art. 709¹⁶ k.c. zobowiązuje finansującego, bez dodatkowego świadczenia, do przeniesienia na korzystającego własności rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania umowy.

W przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, zgodnie z art. 12 ust. 4b ustawy CIT, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty.

Jednakże ustawa o CIT zawiera szczególne przepisy w zakresie skutków podatkowych dla transakcji sprzedaży wierzytelności leasingowych, odnoszące się bezpośrednio do leasingu operacyjnego.

Jak stanowi art. 17b ust. 1 ustawy o CIT:

„Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

2)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.”

Natomiast, zgodnie z art. 17k ust. 1 i 2 ustawy o CIT:

„Jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

1)do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;

2)kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.”

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, że gdy przeniesienie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej nie wiąże się z transferem własności przedmiotu leasingu, zbycie wierzytelności leasingowej nie skutkuje obowiązkiem rozpoznania przychodu podatkowego przez finansującego z tytułu kwot wpłaconych przez nabywcę wierzytelności. W takiej sytuacji zbywca wierzytelności rozpoznaje przychód z tytułu otrzymywanych opłat leasingowych od Leasingobiorców zgodnie z terminami wymagalności sprzedanych wierzytelności. Ponadto, w takiej sytuacji dyskonto, tj. różnica pomiędzy sumą opłat należnych od leasingobiorców, a kwotą zapłaconą za wierzytelności przez Bank, będzie traktowane jako koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 17k ust. 1 ustawy o CIT dotyczy jedynie przeniesienia wierzytelności z tytułu opłat ustalonych w umowach leasingu operacyjnego. Jednakże, jak wskazuje orzecznictwo sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, również w przypadkach sprzedaży w odniesieniu do umów leasingu finansowego, kwoty otrzymane przez sprzedawcę od kupującego z tytułu zapłaty za wierzytelności objęte sprzedażą, nie stanowią przychodu spółki w momencie ich otrzymania.

Stosownie do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako: „NSA”) z dnia 24 czerwca 2009 r. (sygn. akt II FSK 247/08):

„Z gramatycznej wykładni tego przepisu wynika, że jego hipoteza odsyła do opłat określonych w art. 17b ust. 1 in principio u.p.d.o.p., a więc do opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (por. także A. Wleklińska, Cesja wierzytelności z tytułu opłat w leasingu finansowym, Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych, 2007, nr 10, str. 11). Ustawodawca w art. 17k nie wskazuje, czy opłaty te związane są z umową leasingu spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing operacyjny), czy z umową leasingu spełniające warunki określone w art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing finansowy). (...)

Reasumując, tę część rozważań należy przyjąć, że hipoteza normy zawartej w art. 17k ust. 1 u.p.d.o.p. „z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1” odnosi się do opłat ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego jak leasingu finansowego.”

W powyżej zacytowanym wyroku NSA dodał, że w przypadku cesji wierzytelności wynikających z leasingu finansowego, tak samo jak w przypadku leasingu operacyjnego, do kosztów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Kosztem uzyskania przychodu finansującego jest zaś zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej jako: „Dyrektor KIS”) m.in. w interpretacjach indywidualnych:

- z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.377.2017.1.PC;

- z dnia 8 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.377.2018.1.AW;

- z dnia 18 listopada 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.369.2020.3.BK oraz

- z dnia 9 czerwca 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.154.2021.1.BKD.

Zatem należy uznać, że zarówno umowy leasingu operacyjnego, jak i umowy leasingu finansowego podlegają regulacjom zawartym w art. 17k ustawy o CIT.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, pomimo cesji opłat leasingowych ustalonych w umowie, prawo własności przedmiotu leasingu nie zostanie przeniesione na Bank. Własność przedmiotów leasingu pozostanie u Wnioskodawcy, a Bank nabędzie jedynie uprawnienie do otrzymywania przepływów pieniężnych wygenerowanych przez wierzytelności. Jak stanowi art. 709¹⁴ k.c., w razie zbycia rzeczy przez finansującego nabywca wstępuje w stosunek leasingu na miejsce finansującego. Finansujący powinien niezwłocznie zawiadomić korzystającego o zbyciu rzeczy. Oznacza to, że definitywne przeniesienie własności przedmiotu leasingu wywołuje odpowiednie skutki w postaci zmiany podmiotu będącego leasingodawcą oraz obowiązek niezwłocznego poinformowania korzystającego o zbyciu rzeczy. Natomiast, w opisanym zdarzeniu przyszłym, mimo dokonania cesji jawnej, podczas której leasingobiorcy zostaną poinformowani o sprzedaży wierzytelności, nie nastąpi przeniesienie własności przedmiotu leasingu.

W tym miejscu należy podkreślić, zabezpieczenie roszczeń Banku wynikające z nabywania wierzytelności, które może przybrać formy m.in.: zastawu rejestrowego oraz finansowego na rachunku bankowym Wnioskodawcy i przewłaszczenia na zabezpieczenie pojazdów, nie są równoznaczne z przeniesieniem własności i nie powinny być z nim utożsamiane. Istotną różnicę między omawianymi zdarzeniami stanowi charakter każdego z nich - zarówno instytucja przewłaszczenia na zabezpieczenie, jak i zastaw charakteryzują się krótkotrwałością i przejściowością, w związku z czym nie są one celem samym w sobie. Ich głównym założeniem jest wyłącznie zabezpieczenie roszczeń nabywcy wynikających z cesji wierzytelności. W przeciwieństwie, przeniesienie własności posiada charakter stały i ostateczny. Dodatkowo, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 13 ustawy o CIT, zawarcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nie wywołuje konsekwencji podatkowych po stronie podmiotu dokonującego przewłaszczenia, a przychód podatkowy jest odroczony do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy. Tak samo ustanowienie zastawu rejestrowego, regulowanego przepisami ustawy o zastawie rejestrowym, nie pociąga za sobą przeniesienia własności przedmiotu zastawu, a co za tym idzie, nie generuje przychodu podatkowego po stronie zastawcy wynikającego z przeniesienia własności przedmiotu zastawu rejestrowego. Przychód podatkowy może powstać dopiero w sytuacji, gdy zabezpieczona wierzytelność nie zostanie zaspokojona, co umożliwia zastawnikowi zaspokojenie swoich roszczeń poprzez przejęcie na własność przedmiotu zastawu rejestrowego.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, ani przewłaszczenie przedmiotu leasingu na zabezpieczenie, ani ustanowienie zastawu, nie stanowią przesłanek wyłączających zastosowanie postanowień art. 17k ustawy o CIT.

Jak stanowi art. 32 Konstytucji wszyscy są wobec prawa równi, mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne oraz nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby ustawodawca stosował odrębne zasady opodatkowania do transakcji prowadzących do tych samych skutków prawnych, a różniących się jedynie formą zabezpieczenia, naruszyłby wyżej wspomnianą konstytucyjną zasadę równości. Gdyby przewłaszczenie na zabezpieczenie lub ustanowienie zastawu rejestrowego stanowiły formę przeniesienia własności, o której mowa w art. 17k ustawy o CIT, Wnioskodawca znajdowałaby się w gorszym położeniu niż inni leasingodawcy, od których cesjonariusze wierzytelności leasingowych wymagają innych form zabezpieczenia transakcji. Tak samo stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2014 r. (sygn. akt: ILPB4/423-430/13-2/MC).

W świetle przedstawionych argumentów, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, nie będzie on zobowiązany do rozpoznawania skutków podatkowych związanych ze zbyciem wierzytelności, zgodnie z art. 17k ustawy o CIT zarówno w przypadku zbycia wierzytelności z tytułu umów leasingu operacyjny jak i umów leasingu finansowego. Podsumowując, kwoty otrzymane przez Wnioskodawcę od Banku w związku z przeniesieniem wierzytelności nie będą skutkować obowiązkiem rozpoznania przychodu podatkowego, co jest zgodne z treścią art. 17k ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Takie samo stanowisko zostało potwierdzone w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach indywidualnych Dyrektora KIS, m.in.:

- z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.377.2017.1.PC;

- z dnia 8 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.377.2018.1.AW;

- z dnia 18 listopada 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.369.2020.3.BK;

- z dnia 9 czerwca 2021 r., sygn. 0111-KDIB2 1.4010.154.2021.1.BKD.

Ad. 2

Art. 17k ustawy o CIT szczegółowo opisuje zasady rozliczania przychodów i kosztów w przypadku przeniesienia wierzytelności z tytułu leasingu na rzecz osoby trzeciej. W myśl powyższego przepisu w analizowanej transakcji przychód podatkowy z tytułu sprzedaży wierzytelność przez Spółkę Leasingową do Banku będą stanowiły opłaty leasingowe.

Momentem właściwym do rozpoznania przychodu przez Spółkę Leasingową będzie moment wymagalności ich zapłaty. W konsekwencji, w przypadku należnych opłat z tytułu Umów Leasingu operacyjnego przychodem po stronie Spółki Leasingowej w momencie jej wymagalności będzie pełna wartość tych opłat należna od leasingobiorców, zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. Natomiast w przypadku opłat należnych z tytułu Umów Leasingu finansowego, przychodem dla Spółki Leasingowej w momencie jej wymagalności będzie jedynie część odsetkowa opłat leasingowych, natomiast nie będzie przychodem ta część opłaty leasingowej, która stanowić będzie spłatę wartości początkowej leasingowanego przedmiotu, zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest zgodne z poglądami prezentowanymi przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np.:

- interpretacja Dyrektora KIS z 28 kwietnia 2017 r., o sygn. akt: 2461-IBPB-1-3.4510.71.2017.1.SK;

- interpretacja Dyrektora KIS z 15 listopada 2017 r., o sygn. akt: 0111-KDIB1-3.4010.310.2017.1.MST;

- interpretacja Dyrektora KIS z 19 października 2018 r., o sygn. akt: 0111-KDIB1-3.4010.388.2018.1.AN;

- interpretacja Dyrektora KIS z 18 lutego 2020 r., o sygn. akt: 0111-KDIB2-1.4010.591.2019.1.BKD;

- interpretacja Dyrektora KIS z 25 czerwca 2021 r., o sygn. akt: 0111-KDIB1-3.4010.143.2021.2.JKU;

- interpretacja Dyrektora KIS z 10 marca 2022 r., o sygn. akt: 0111-KDIB2-1.4010.580.2021.1.AR;

- interpretacja Dyrektora KIS z dnia 12 lutego 2024 r., o sygn. akt: 0111-KDIB2-1.4010.521.2023.1.BJ.

W świetle przywołanych argumentów Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem wniosku (zapytania Wnioskodawcy). Treść pytań wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji. Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym: