Wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 kwietnia 2024 r., sygn. I SA/Lu 739/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Niezgoda Asesor sądowy Jakub Polanowski (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 19 kwietnia 2024 r. sprawy ze skargi P. C. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 23 października 2023 r., znak: 0601-IEW.712.2.2023.5, w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania zabezpieczającego I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w L. z dnia 4 lipca 2023 r., znak: 0611-SEW.712.14.2022.7. II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz P. C. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie (dalej: Dyrektor, organ odwoławczy, organ) postanowieniem z 23 października 2023 r., po rozpatrzeniu zażalenia P. C. (dalej: skarżący, strona) na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Lublinie (dalej: Naczelnik, organ pierwszej instancji) z 4 lipca 2023 r., znak: 0611-SEW.712.14.2022.7, o oddaleniu zgłoszonych zarzutów nieistnienia obowiązku oraz braku wymagalności obowiązku w sprawie postępowania zabezpieczającego prowadzonego w oparciu o zarządzenie zabezpieczenia z 28 października 2022 r., znak: 0611-SEW.4251.7.2022.2, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 ze zm.; dalej: k.p.a.) w zw. z art. 18 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2023 r. poz. 2505 ze zm.; dalej także: u.p.e.a.) oraz na podstawie art. 34 § 2 u.p.e.a., utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika.

W uzasadnieniu postanowienia Dyrektor wyjaśnił, że Naczelnik decyzją z 22 sierpnia 2022 r., znak: 0611-SPV.4102.56.2022.11, określił skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2017 r. w wysokości 76.013 zł, zmieniając jego wcześniejsze rozliczenie w tym zakresie. W decyzji tej organ pierwszej instancji wskazał m.in., że w badanym okresie skarżący zaliczył do kosztów uzyskania przychodów faktury, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń pomiędzy podmiotami na nich uwidocznionymi, w związku z czym zawyżył wartość netto zakupów o 205.814,60 zł oraz zaniżył kwotę podatku o 65.438 zł. Od decyzji tej skarżący wniósł odwołanie, po rozpatrzeniu którego, Dyrektor decyzją z 5 stycznia 2022 r., znak: 0601-IOD-2.4102.24.2022.16, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Decyzja ta została doręczona stronie 19 stycznia 2023 r.