Interpretacja indywidualna z dnia 26 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.347.2024.1.IK

Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Podmiot M. SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się hurtową sprzedażą odzieży i obuwia (PKD przeważające 46.42.Z - Sprzedaż hurtowa odzieży i obuwia). Podmiot od … jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, widniejący w „wykazie podmiotów zarejestrowanych, jako podatnicy VAT, (...)”, tzw. białej liście.

Będąc pełnoprawnym podatnikiem VAT Wnioskodawca ma swoje obowiązki i prawa. Przy każdej sprzedaży lub wykonaniu usługi - obowiązek naliczania podatku z odpowiednią stawką VAT i odprowadzeniu go do Urzędu Skarbowego, zaś w momencie dokonania zakupu towaru lub usług na potrzeby działalności - prawo do odliczeń. Wnioskodawca w zakresie swoich zakupów współpracuje i zamierza współpracować z dostawcami krajowymi i zagranicznymi, którzy również są czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce i posługują się polskim numerem NIP. Dostawy są dokonywane na terytorium kraju, a nabywane towary służą Wnioskodawcy wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Działalność Wnioskodawcy polega na kupowaniu obuwia ze stron producentów i firm z nimi współpracujących takich jak np. …, i ich dalszej odsprzedaży.

Wyżej wymieniony dostawca (od ponad 11 lat jest zarejestrowany na potrzeby polskiego VAT-u). Figuruje jako czynny podatnik na „białej liście” oraz jako podatnik unijny w VIES. Sprzedawca ten posiada w Polsce sieć magazynów, współpracuje z polskimi firmami przewozowymi. Każdy zakupiony od tego kontrahenta towar wysyłany jest (lub w przypadku reklamacji zwracany) do magazynu na terenie naszego kraju. Platforma sprzedażowa prowadzona przez sprzedawcę, jest w języku polskim. W adresie domeny (www….) posiada końcówkę ,,pl” co oznacza, że jest to polska domena internetowa.

Wnioskodawca zamierza występować w transakcjach handlowych z dostawcami towaru jako nabywca w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą - we wszelkich transakcjach handlowych identyfikując się jako przedsiębiorca, podając m.in. swój numer NIP na potrzeby polskiego rozliczenia podatku VAT.

W ogólnych warunkach handlowych (regulaminie) platformy sprzedażowej dostawca wskazuje, iż: „Składając zamówienie na stronie internetowej …, kupujący potwierdza, że działa wyłącznie w celach prywatnych.” oraz „Nasze oferty są skierowane wyłącznie do konsumentów, którzy dokonują zakupu w celach prywatnych.” czy „Oferty na naszych stronach internetowych www…. są skierowane wyłącznie do konsumentów, którzy dokonują zakupu do celów niezwiązanych z działalnością komercyjną ani zawodową.”

W momencie zakupów sprzedawca - … - zostanie poinformowany, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i że wyłącznie na jej potrzeby, do dalszej odsprzedaży Wnioskodawca nabywa towar. Sama ilość zakupionych produktów wskazywać będzie, że transakcji dokonuje przedsiębiorca, nie zaś konsument. Tak więc Wnioskodawca będzie identyfikował się, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, czynny podatnik VAT.

Z tytułu zakupu towarów od … Wnioskodawca posiadać będzie faktury dokumentujące zakup obuwia, mimo tego nabywca często przy sprzedaży określony będzie jako podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej (sprzedaż na rzecz konsumenta). Podczas transakcji Wnioskodawca podkreśla, że występuje jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. W tym celu przy składaniu zamówienia będzie podawał swój nr NIP. Na otrzymywanych fakturach dostawca umieszcza numer NIP Wnioskodawcy. Zdarzają się jednak sytuacje, że na fakturze pojawi się zapis o treści:

„Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego”. Wynika z niego, że dostawca nie określił Wnioskodawcy jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (podatnika VAT), tylko jako osobę fizyczną dokonującą czynności niezwiązanej bezpośrednio z jego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca podkreśla, że każdorazowo dokonuje i będzie dokonywał takiego zakupu wyłącznie na cele działalności gospodarczej. Dostawca na fakturze posługiwać się nazwą „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia" zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres fakturowania” lub „adres nabywcy”. Dostawca nazywać będzie swój dokument „Faktura VAT”. Dokumenty wystawiane przez dostawców spełniać będą wymogi formalne przewidziane w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT.

Dokument zawierał będzie m.in.:

1) datę wystawienia;

2) kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje dokument;

3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów;

4) numer, za pomocą którego nabywca towarów jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

5) nazw (rodzaj) towaru;

6) miara i ilość (liczbę) dostarczonych towarów;

7) cenę jednostkową towaru bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

8) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen

9) wartość dostarczonych towarów objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

10) stawkę podatku;

11) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku;

12) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

13) kwotę należności ogółem.

Dostawca będzie miał pełną świadomość, że Wnioskodawca chce, w dokonanej transakcji wystąpić jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Mimo tego będzie identyfikował sprzedaż jako konsumencką, gdyż dostawca nie wykazuje/nie będzie wykazywał swoich dostaw jako sprzedaży dla podatnika tylko jako pozycja zbiorcza w pliku JPK_VAT. Dostawca oczywiście odprowadza podatek VAT od tych transakcji, jednak zaznacza na fakturze fakt, że zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego.

Pytanie

Czy w przedstawionej sytuacji przysługiwać będzie Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez dostawcę?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawo do odliczenia przysługuje w takim zakresie w jakim nabywane towary służą czynnością opodatkowanym. Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Na mocy art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

 1) sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:

a) wystawionymi przez podmiot nieistniejący;

b) (uchylona)

 2) transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;

 3) (uchylony)

 4) wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:

a) stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,

b) podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,

c) potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;

5) faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;

6) (uchylony)

7) wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zasadniczą przesłanką o charakterze materialnym warunkującą powstanie u nabywcy będącego podatnikiem, prawa do odliczenia jest związek danego zakupu z dokonywaną przez podatnika sprzedażą opodatkowaną. Wnioskodawca bezsprzecznie identyfikuje się w transakcjach z dostawcami jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą wskazując numer NIP w procesie składania zamówienia. Brak wykazania takiej transakcji odrębnie w pliku JPK_VAT przez sprzedawcę, który jest wynikiem błędnego postępowania tego sprzedawcy nie może definitywnie pozbawiać Wnioskodawcy prawa do odliczenia.

Jak słusznie zauważył Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2022 r., nr 0111-KDIB3-1.4012.613.2022.1.IK:

„przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie uzależniają prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od umieszczania stosownych „dopisków” na fakturach. Ustawodawca bowiem przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, które zostały wskazane w art.88 VAT.” W konsekwencji Dyrektor uznał, że podatnikowi na podstawie art. 86 ust. 1 i ust. 2 VAT przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia towarów od dostawcy, który zawarł na fakturze adnotację taką sam, jak przytoczona wyżej. Warunkiem obniżenia podatku należnego jest jednak otrzymanie faktury z obligatoryjnymi danymi, o których mowa w art. 106e ust. 1 VAT oraz istnienie związku dokonanego nabycia towaru z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez podatnika.

Prawo do odliczenia będzie Wnioskodawcy przysługiwało również w przypadku dokumentu, który spełnia wszystkie elementy przewidziane dla faktury wynikające z art. 106e ustawy o VAT, a na którym dostawca nie posłużył się nazwą „faktura” a „rachunek”. Zwrot „faktura” nie jest elementem obowiązkowym wynikającym z art. 106e ustawy o VAT. Dla uznania dokumentu za fakturę konieczne jest spełnienie pozostałych elementów wynikających z tego przepisu, co w przedstawionych okolicznościach jest zrealizowane.

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji.

Każdorazowo należy ustalić więc nabywa towaru lub usługi, który winien wynikać z zawartej umowy.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe.

Brak wskazania NIP przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu pozostałych danych podmiotu będącego nabywcą jest wadą techniczną, nie wyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 347 str. 1 ze zm.). Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa - stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie C-342/87, z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-439/04. Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego. Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, ze powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Konieczność posiadania faktury w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego potwierdzają również wyroki TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 14 lipca 1988 r. w sprawie C-123/87, Jeunehomme TSUE wskazał, że artykuły 18 ust. 1 lit. a), 22 ust. 3 lit. a) i (b) oraz 22 ust. 8 VI Dyrektywy zezwalają Państwom Członkowskim na wprowadzenie wymogu, zgodnie z którym prawo do odliczenia VAT uzależnione jest od posiadania faktury, która, oprócz spełnienia minimalnych warunków wymienionych w VI Dyrektywie, musi zawierać określone dane niezbędne do tego, by zapewnić stosowanie VAT i umożliwić organom skarbowym sprawowanie nadzoru. podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Tym samym faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Niezgodność któregokolwiek z tych aspektów eliminuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, zawartego w fakturze, która nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Z opisu sprawy wynika, że:

- w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT,

- dostawcy nabywanych przez Wnioskodawcę towarów posługiwać się będą polskim nr NIP i odprowadzać podatek VAT od ich sprzedaży,

- dostawy towarów realizowane będą z magazynów na terytorium Polski,

- nabyte towary służyć będą Wnioskodawcy w działalności gospodarczej wyłącznie do czynności opodatkowanych, oraz

- otrzymywać będzie Wnioskodawca od dostawcy faktury spełniające wymogi formalne przewidziane w art. 106e ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego występującego przy nabyciu towarów wykazanego przez dostawcę na fakturach opisanych we wniosku wykorzystywanych do czynności opodatkowanych. Ponadto przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie uzależniają prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od umieszczenia na fakturach dodatkowych zapisów. Prawo do odliczenia będzie Wnioskodawcy przysługiwało również z faktur, na których dostawca nie posłuży się nazwą „numer faktury” a „numerem rachunku”, gdzie otrzymane faktury spełniać będą wszystkie wymogi przewidziane w art. 106e ustawy o VAT. W konsekwencji przy braku zaistnienia negatywnych przesłanek wymienionych w art. 88 ustawy, przysługiwać będzie Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z faktur wystawionych przez kontrahentów wymienionych we wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT. W myśl tego przepisu:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy o VAT:

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy:

Faktura powinna zawierać między innymi:

 1) datę wystawienia;

 2) kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

 3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

 4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

 5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

 6) datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

 7) nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

 8) miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

 9) cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11) wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12) stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9;

13) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15) kwotę należności ogółem;

(…).

Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m. in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który winien wynikać z zawartej umowy.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. Zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Należy zauważyć, że chociaż faktura powinna zawierać dane dotyczące nabywcy wymienione w art. 106e ustawy, to jednak niewskazanie niektórych z tych informacji nie wyklucza możliwość jego identyfikacji na podstawie pozostałych danych zawartych na fakturze.

Brak wskazania NIP przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu pozostałych danych podmiotu będącego nabywcą jest wadą techniczną, niewyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy:

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 347, s. 1 ze zm.). Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa - stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy - konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006 r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja jest wykorzystywana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez podatnika.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lutego 2017 r. sygn. akt I FSK 1679/16 wyraźnie podkreślił, powołując się m.in. na wyrok TSUE z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-277/14 PPUH Stehcemp, że jeżeli istnieją przesłanki, by podejrzewać nieprawidłowości lub naruszenie prawa, przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności. Jednakże organy podatkowe nie mogą w sposób generalny wymagać, by podatnik zamierzający skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT badał, czy wystawca faktury za towary lub usługi, których odliczenie ma dotyczyć, jest podatnikiem, czy dysponuje towarami będącymi przedmiotem transakcji i jest w stanie je dostarczyć oraz czy wywiązuje się z obowiązku złożenia deklaracji i zapłaty podatku VAT, w celu upewnienia się, że podmioty działające na wcześniejszych etapach obrotu nie dopuszczają się nieprawidłowości lub przestępstwa albo żeby podatnik ten posiadał potwierdzające to dokumenty.

Jak wynika z opisu sprawy prowadzą Państwo działalność gospodarczą zajmującą się hurtową sprzedażą odzieży i obuwia. Są Państwo zarejestrowani jako czynny podatnik VAT. Współpracują i zamierzają Państwo współpracować z dostawcami krajowymi i zagranicznymi, którzy również są czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce i posługują się polskim numerem NIP. Dostawy są dokonywane na terytorium kraju, a nabywane towary służą Państwu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Państwa działalność polega na kupowaniu obuwia ze stron producentów i firm z nimi współpracujących takich jak np. …, i ich dalszej odsprzedaży. Wyżej wymieniony dostawca (od ponad 11 lat jest zarejestrowany na potrzeby polskiego VAT-u). Figuruje jako czynny podatnik na „białej liście” oraz jako podatnik unijny w VIES. Sprzedawca ten posiada w Polsce sieć magazynów, współpracuje z polskimi firmami przewozowymi. Każdy zakupiony od tego kontrahenta towar wysyłany jest (lub w przypadku reklamacji zwracany) do magazynu na terenie naszego kraju. Platforma sprzedażowa prowadzona przez sprzedawcę, jest w języku polskim. W adresie domeny (www….) posiada końcówkę ,,pl” co oznacza, że jest to polska domena internetowa.

Zamierzają Państwo występować w transakcjach handlowych z dostawcami towaru jako nabywca w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą - we wszelkich transakcjach handlowych identyfikując się jako przedsiębiorca, podając m.in. swój numer NIP na potrzeby polskiego rozliczenia podatku VAT. W momencie zakupów sprzedawca - … - zostanie poinformowany, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą i że wyłącznie na jej potrzeby, do dalszej odsprzedaży nabywają Państwo towar. Z tytułu zakupu towarów od … będą Państwo posiadać faktury dokumentujące zakup obuwia, mimo tego nabywca często przy sprzedaży określony będzie jako podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej (sprzedaż na rzecz konsumenta). Podczas transakcji podkreślają Państwo, że występują Państwo jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. W tym celu przy składaniu zamówienia podają Państwo swój nr NIP. Na otrzymywanych fakturach dostawca umieszcza Państwa numer NIP. Zdarzają się jednak sytuacje, że na fakturze pojawi się zapis o treści: „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego”. Dostawca na fakturze posługiwać się nazwą „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres fakturowania” lub „adres nabywcy”. Dostawca nazywać będzie swój dokument „Faktura VAT”. Dokumenty wystawiane przez dostawców spełniać będą wymogi formalne przewidziane w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Dostawca będzie miał pełną świadomość, że chcą Państwo w dokonanej transakcji wystąpić jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Mimo tego będzie identyfikował sprzedaż jako konsumencką, gdyż dostawca nie wykazuje/nie będzie wykazywał swoich dostaw jako sprzedaży dla podatnika tylko jako pozycja zbiorcza w pliku JPK_VAT. Dostawca oczywiście odprowadza podatek VAT od tych transakcji, jednak zaznacza na fakturze fakt, że zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego.

Konieczność posiadania faktury w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego potwierdzają wyroki TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 14 lipca 1988 r. w sprawie C-123/87, Jeunehomme TSUE wskazał, że artykuły 18 ust. 1 lit. a), 22 ust. 3 lit. a) i (b) oraz 22 ust. 8 VI Dyrektywy zezwalają Państwom Członkowskim na wprowadzenie wymogu, zgodnie z którym prawo do odliczenia VAT uzależnione jest od posiadania faktury, która, oprócz spełnienia minimalnych warunków wymienionych w VI Dyrektywie, musi zawierać określone dane niezbędne do tego, by zapewnić stosowanie VAT i umożliwić organom skarbowym sprawowanie nadzoru. Liczba tych danych ani ich rodzaj nie może uniemożliwiać lub nadmiernie utrudniać korzystanie z prawa do odliczenia. Tożsamo w orzeczeniu z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-152/02 Terra Baubedarf-Handel GmbH, Trybunał orzekł, że art. 17 ust. 2 lit. a) i pierwszy akapit art. 18 ust. 2 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że prawo do odliczenia przysługuje w okresie rozliczeniowym, w którym są spełnione dwa warunki wymagane przez te przepisy, tj. towary powinny być dostarczone lub usługi wykonane, a podatnik powinien być w posiadaniu faktury lub innego dokumentu, który według kryteriów danego państwa członkowskiego jest uznawany za odpowiednik faktury.

Zatem podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Tym samym faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Niezgodność któregokolwiek z tych aspektów eliminuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, zawartego w fakturze, która nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego.

Jak wyżej wskazano, prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktury, uzależnione jest od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, a także od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis art. 88 ustawy enumeratywnie określa listę przypadków, w których podatnik został pozbawiony prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, jednakże nie wymienia opisanej we wniosku nieprawidłowości („numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres fakturowania” lub „adres nabywcy”) jako przesłanki negatywnej powodującej utratę prawa do odliczenia podatku naliczonego (w sytuacji, gdy faktura odzwierciedla prawdziwe zdarzenie gospodarcze). Zatem powyższe zapisy na fakturze nie przesądzają o braku prawa do odliczenia podatku VAT.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, będą spełnione (przy założeniu, że nie wystąpią okoliczności wymienione w art. 88 ustawy) - gdyż są Państwo zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT oraz - jak wynika z opisu sprawy - zakup towarów będzie miał związek z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT. W konsekwencji, przysługiwać będzie Państwu prawo do odliczenia kwoty podatku VAT z faktur dokumentujących zakup towarów handlowych z dopiskiem „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego” oraz w sytuacji, gdy na fakturze widnieją zapisy „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres fakturowania” lub „adres nabywcy”).

Zapisy te pozostają bez wpływu na prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż jak Państwo wskazali, otrzymane faktury spełniają wszystkie wymogi przewidziane w art. 106e ustawy o VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że na podstawie art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy będzie Państwu przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia towarów od dostawców.

Wobec powyższego Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

 - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Panstwo zastosować do interpretacji.

 - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Maja Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.