Interpretacja indywidualna z dnia 25 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.67.2020.15.AK

Czy opłata ostrożnościowa wpłacona przez Bank w IV kwartale 2016 roku stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku?

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

 1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 5 lutego 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 lutego 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1145/20 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 kwietnia 2024 r. sygn. akt II FSK 843/21; i

 2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lutego 2020 r. wpłynął wniosek z 5 lutego 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczył podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłata ostrożnościowa wpłacona przez Bank w IV kwartale 2016 r. stanowiła koszt uzyskania przychodów. Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polską spółką akcyjną, bankiem, prowadzącym działalność bankową w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 ze zm.).

Bank jest podmiotem objętym systemem gwarantowania w rozumieniu art. 2 pkt 41 lit. a ustawy z 10 czerwca 2016 roku o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 795; dalej: „nowa ustawa o BFG”).

W stanie prawnym obowiązującym do 8 października 2016 r. Bank był podmiotem objętym systemem gwarantowania w rozumieniu art. 2 pkt 3 lit. a obowiązującej do dnia 8 października 2016 r. ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1866 ze zm.; dalej: „stara ustawa o BFG”).

Bank, zgodnie z art. 14a starej ustawy o BFG (ustawy obowiązującej do 8 października 2016 r.) w zw. z art. 383 ust. 2 nowej ustawy o BFG (ustawy obowiązującej od 9 października 2016 r.), był zobowiązany do dnia 31 grudnia 2016 roku stosować przepisy ustawy o BFG nakładające na Bank obowiązek uiszczania opłaty ostrożnościowej na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego (dalej również jako: „Fundusz”).

Jak stanowił art. 14a starej ustawy o BFG opłaty ostrożnościowe Bank wnosił na rzecz Funduszu w okresach kwartalnych w wysokości iloczynu stawki nieprzekraczającej 0,05% i podstawy naliczania opłaty na dany kwartał. W świetle art. 7 ust. 2 pkt 5 starej ustawy o BFG wysokość stawki opłaty ostrożnościowej na poszczególne kwartały była określana przez Radę Funduszu.

Stosownie do powyższego, uchwałą nr 49/2016 Rady Bankowego Funduszu Gwarancyjnego z 20 września 2016 roku w sprawie określenia wysokości stawki opłaty ostrożnościowej na IV kwartał 2016 roku wnoszonej na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego przez podmioty objęte obowiązkowym systemem gwarantowania (dalej: „Uchwała”) Rada Funduszu określiła stawkę opłaty ostrożnościowej na IV kwartał 2016 roku (§ 1 ust. 1 Uchwały).

Jak wynika z § 1 ust. 3 Uchwały, termin na wniesienie opłaty ostrożnościowej na IV kwartał 2016 roku, tj. za okres od 1 października do 31 grudnia 2016 roku, upływał 3 listopada 2016 roku. Spełniając powyższy obowiązek, Bank dokonał wpłaty opłaty ostrożnościowej na rzecz Funduszu na IV kwartał 2016 roku w dniu 26 października 2016 r. (a więc już po wejściu w życie nowej ustawy o BFG).

Pytanie

Czy opłata ostrożnościowa wpłacona przez Bank w IV kwartale 2016 roku stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, opłata ostrożnościowa wpłacona przez Bank w IV kwartale 2016 r. stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku.

W stanie prawnym do dnia 8 października 2016 r. obowiązywał art. 16 ust. 1 pkt 68 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm., dalej: „updop”), zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) opłaty ostrożnościowej, o której mowa w art. 14a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 711, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 345 pkt 5 lit. b w zw. z art. 389 nowej ustawy o BFG, art. 16 ust. 1 pkt 68 updop został uchylony w momencie wejścia w życie nowej ustawy o BFG, tj. z dniem 9 października 2016 r.

Z art. 15 ust. 1 updop, wynika z kolei, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

W konsekwencji, można byłoby stwierdzić, że art. 16 ust. 1 updop od 9 października 2016 r. nie zawierał już przepisu, który wyłączałby opłatę ostrożnościową bezpośrednio z kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast, należy zaznaczyć, że od 9 października 2016 r. obowiązuje art. 16 ust. 1 pkt 71 updop, który mówi, że kosztów uzyskania przychodów nie stanowią „składki na fundusz gwarancyjny banków i składki na fundusz gwarancyjny kas, o których mowa w art. 286 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, oraz składki na fundusz przymusowej restrukturyzacji banków i składki na fundusz przymusowej restrukturyzacji kas, o których mowa w art. 295 ust. 1 i 3 tej ustawy”.

Powyższy przepis nie wyłącza wprost z kosztów uzyskania przychodów opłaty ostrożnościowej. Jednakże, początkowo w oparciu o analizę tego przepisu, w odniesieniu do opłaty ostrożnościowej ponoszonej w IV kwartale 2016 r., w wydawanych interpretacjach przepisów prawa podatkowego organy podatkowe stwierdzały, że „w myśl art. 383 ust. 6 nowej ustawy o BFG – „opłaty ostrożnościowe wnoszone na rok 2016 przez banki i oddziały banków zagranicznych zasilają fundusz przymusowej restrukturyzacji banków”. Tak więc wnoszona przez banki opłata ostrożnościowa za IV kwartał 2016 r. ustalana jest technicznie na mocy powołanego przepisu przejściowego art. 383 ust. 2 nowej ustawy o BFG, zgodnie z przepisami poprzedniej ustawy o BFG, stosowanymi do końca 2016 r. Jednocześnie ustawodawca wprost określił, iż w swojej istocie wnoszona jest ona jako zasilenie funduszu przymusowej restrukturyzacji banków”. (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 sierpnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-3.4010.179.2018.1.JBB, z 20 października 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-3.4010.264.2017.1.JBB, czy Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 lutego 2017 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.5.2017.1.JBB). Dalej wskazywano, że „zmiany w zakresie brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 68 i 71 u.p.d.o.p. miały wyłącznie charakter dostosowawczy w sensie odzwierciedlenia koncepcji ustawodawcy”, a w konsekwencji opłata ostrożnościowa ponoszona przez banki za IV kwartał 2016 r. nie powinna stanowić kosztu podatkowego.

Analogiczne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wydając 27 lutego 2017 r. interpretację na rzecz Banku (sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1045.2016.1.JKT), odmawiając Bankowi prawa do kosztu uzyskania przychodu. Organ w wydanej interpretacji uznał stanowisko Banku za nieprawidłowe stwierdzając, że przekazanie przez Bank środków do Funduszu, stanowiących naliczoną za IV kwartał 2016 r. opłatę ostrożnościową stanowi na mocy art. 383 ust. 6 nowej ustawy o BFG przekazanie środków na fundusz przymusowej restrukturyzacji, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 71 updop.

Jednakże, powyższej interpretacji nie podzieliły sądy administracyjne, m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z 11 października 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 4254/17 wskazał, że „Organ skonstruował swój pogląd wokół pewnych generalnych uwag co do zamysłu Ustawodawcy uchylającego dotychczasową ustawę o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym i wprowadzającego, z dniem 9 października 2016 r., nową ustawę o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (...) Organ powołał się na art. 383 ust. 6 nowej ustawy o BFG, który z mocy prawa przeznacza wnoszone jeszcze w 2016 r. opłaty ostrożnościowe na fundusz przymusowej restrukturyzacji banków, czyli na instytucję (cel) utworzoną dopiero w roku 2017”.

Sąd w powyższym wyroku wskazał również, że „opłaty ostrożnościowe wnoszone za IV kwartał 2016 r. były ex lege przeznaczane na nowoutworzony fundusz przymusowej restrukturyzacji banków, ale nie zmienia to faktu, że pozostawały opłatami ostrożnościowymi, że ich podstawą był wskazany art. 14a dotychczasowej ustawy o BFG, a nadto, że nie były składkami na fundusz gwarancyjny banków lub kas, ani składkami na fundusz przymusowej restrukturyzacji banków lub kas, czyli wydatkami, jakie pojawiły się w polskim systemie gwarantowania depozytów dopiero z dniem 1 stycznia 2017 r.”

Tym samym, należy uznać, że skoro dokonywane opłaty ostrożnościowe po 9 października 2016 r. technicznie przekazywane były na poczet utworzonego funduszu przymusowej restrukturyzacji banków, to faktycznie obowiązek ponoszenia takich wydatków powstał dopiero 1 stycznia 2017 r.

Organ podatkowy, zauważając błąd ustawodawcy polegający na zbyt wczesnym uchyleniu art. 16 ust. 1 pkt 68 updop, dokonał wykładni celowościowej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 71 updop, pomijając wykładnię literalną tego przepisu, co stoi w sprzeczności z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 października 2004 r., sygn. akt FSK 571/04.

Co więcej, wykładnia celowościowa może być stosowana wyłącznie, gdy po dokonaniu wykładni literalnej przepisu, pozostają wątpliwości co do jednoznaczności przepisu oraz wskazaniu stanów faktycznych, zdarzeń lub podmiotów, do których odnosi się przepis. Taki wniosek wysunął np. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 7 września 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 594/17, stwierdzając, że „wyjątkowy charakter przepisu art. 16 ust. 1 pkt 71 u.p.d.o.p. nakazuje, by stosować do niego zasadę exceptiones non sunt extendendae (wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco). Względy zaś słuszności czy celowości, do których zdaje się odwoływać organ, mogłyby uzasadniać co najwyżej postulaty de lege ferenda”.

Ponadto należy wskazać, że przyznając rację podatnikom w kwestii możliwości zaliczenia w poczet kosztów i przychodów wydatków z tytułu opłat ostrożnościowych uiszczanych w IV kwartale 2016 r., podobną interpretacją posłużył się również:

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 6 czerwca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2424/18,

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2107/17,

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 30 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2183/17,

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 18 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2105/17,

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 17 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2106/17,

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 18 kwietnia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2104/17.

Do sprawy odniósł się w końcu Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 3972/17, w sprawie ze skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Informacji Skarbowej na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (I SA/Wr 594/17), w której to Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż w stosunku do opłat ostrożnościowych ponoszonych w IV kwartale 2016 r., bankowi przysługuje uprawnienie do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Naczelny Sąd Administracyjny przychylił się do linii argumentacyjnej prezentowanej przez sądy I instancji. W wyroku Sąd wskazał, że nieuzasadnione jest rozszerzające interpretowanie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 71 updop, gdyż wyraźnie opłaty ostrożnościowe nie zostały uwzględnione przez ustawodawcę w tym przepisie. Posłużenie się również pomocniczo wykładnią systemową i historyczną prowadzi do wniosku, że od 9 października 2016 r. w przepisach dotyczących wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, brak jest przepisu odwołującego się do opłat ostrożnościowych.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy - w stanie prawnym od 9 października 2016 r. - ocena, czy wydatek w postaci opłaty ostrożnościowej stanowi koszt uzyskania przychodów powinna być dokonywana wyłącznie na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w art. 15 ust. 1 updop, gdyż w stosunku do tych opłat nie będzie miał zastosowania ani uchylony art. 16 ust. 1 pkt 68 updop, ani art. 16 ust. 1 pkt 71 tej ustawy.

W świetle art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z utrwaloną linią interpretacyjną dotyczącą art. 15 ust. 1 updop, wymienia się następujące cechy kwalifikujące wydatek/koszt jako koszt uzyskania przychodu:

- koszt musi zostać przez podatnika rzeczywiście poniesiony (tzn. musi faktycznie i definitywnie zostać pokryty z majątku podatnika);

- koszt musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą a jego celem jest uzyskanie przychodów, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów;

- koszt nie znajduje się w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Przenosząc powyższe wymogi na stan faktyczny wniosku należy zauważyć, że w rozpatrywanym stanie prawnym, tj. w IV kwartale 2016 r., obejmującym okres od 1 października do 31 grudnia 2016 r., Bank był zobowiązany na podstawie wskazanych przepisów starej ustawy o BFG oraz nowej ustawy o BFG do uiszczenia opłaty ostrożnościowej i takiej wpłaty Bank dokonał w 4. kwartale 2016 r. (26 października 2016 r.).

Nie ulega też wątpliwości, że uiszczenie opłaty ostrożnościowej wiąże się z uszczupleniem majątku Banku, jako że Bankowy Fundusz Gwarancyjny jest osobą prawną odrębną od Banku (art. 3 pkt 2 starej ustawy o BFG oraz art. 3 pkt 1 nowej ustawy o BFG). A zatem, w ocenie Wnioskodawcy, opłata ostrożnościowa została przez Bank rzeczywiście poniesiona (tzn. faktycznie i definitywnie została pokryta z majątku Banku).

Opłata ostrożnościowa niewątpliwie pozostaje także w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Banku, a jej celem jest zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Na podstawie art. 138 ust. 3 Prawa bankowego, (...) gdy działalność banku jest wykonywana z naruszeniem przepisów niniejszej ustawy, przepisów innych ustaw regulujących działalność banku (...) Komisja Nadzoru Finansowego, po uprzednim upomnieniu na piśmie, może: (...) ograniczyć zakres działalności banku lub jego jednostek organizacyjnych; (...) uchylić zezwolenie na utworzenie banku i podjąć decyzję o likwidacji banku.

Uiszczenie opłaty ostrożnościowej w stosownych terminach i odpowiedniej wysokości stanowi więc warunek konieczny kontynuacji działalności gospodarczej Banku. W konsekwencji wykonanie przez Bank obowiązków uiszczenia opłaty ostrożnościowej przekłada się bezpośrednio na zachowanie albo zabezpieczenie przez Bank źródła przychodów.

Jak zostało wykazane wcześniej, w okresie rozliczeniowym, w który Bank uiścił opłatę ostrożnościową za IV kwartał 2016 r. tj. za okres od 1 października do 31 grudnia 2016 r., w zamkniętym katalogu art. 16 ust. 1 updop nie istniał przepis, który wyłączałby wprost taką opłatę z kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, uiszczenie opłaty ostrożnościowej było dla Banku celowe, racjonalne, zasadne i niezbędne, a także przyczyniło się do zachowywania albo zabezpieczania źródła przychodów Banku.

Mając na uwadze powyższe argumenty, opłata ostrożnościowa uiszczona przez Bank w 4. kwartale 2016 roku powinna stanowić koszt uzyskania przychodów Banku.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy przyjąć, że Bank będzie uprawniony do rozpoznania uiszczonej opłaty ostrożnościowej jako kosztu uzyskania przychodów, bowiem nie znajdzie zastosowania uchylony 8 października 2016 r. przepis art. 16 ust. 1 pkt 68 updop, jak również art. 16 ust. 1 pkt 71 updop, który wszedł w życie 9 października 2016 r., natomiast zostaną spełnione przesłanki pozytywne do uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 10 kwietnia 2020 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-2.4010.67.2020.1.AK w której uznałem Państwa za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Państwu 16 kwietnia 2020 r.

Skarga na interpretację

Pismem z 11 maja 2020 r. wnieśli Państwo skargę na ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie tego samego dnia.

Wnieśli Państwo o:

1) uchylenie Interpretacji w całości na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 ppsa,

2) rozpoznanie skargi w trybie uproszczonym (na posiedzeniu niejawnym) na podstawie art. 119 pkt 2 ppsa, oraz

3) zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, według norm prawem przepisanych (zgodnie z art. 200 ppsa).

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 lutego 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1145/20 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 3 kwietnia 2024 r. sygn. akt II FSK 843/21 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił skarżoną interpretację indywidualną stał się prawomocny od 3 kwietnia 2024 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił akta sprawy 4 lipca 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.