Interpretacja indywidualna z dnia 5 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.225.2024.1.PK

Skutki po stronie przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania z pożyczki hedgingowej w ramach działalności związanej z najmem powierzchni sklepowych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie przyjęcia, że:

• odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT –jest prawidłowe;
• odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej nie stanowią tzw. kosztów finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i tym samym nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu ich w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy – jest nieprawidłowe;
• zrealizowane różnice kursowe wynikające z wypływu środków (sprzedaży waluty EUR) z depozytu utworzonego w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej zwiększają odpowiednio jej przychody jako dodatnie różnice kursowe oraz koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe, zgodnie z art. 15a ustawy o CIT – jest prawidłowe;
• do ujemnych różnic kursowych realizowanych na środkach z depozytu utworzonego w związku z zawartą transakcją hedgingową (pożyczką) nie ma zastosowania ograniczenie w zaliczaniu w koszty uzyskania przychodu wynikające z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT – jest prawidłowe;
• przychody i koszty uzyskiwane przez Spółkę w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej należy zaliczać do pozostałych źródeł przychodów– jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków po stronie przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania z pożyczki hedgingowej w ramach działalności związanej z najmem powierzchni sklepowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. Spółka z o.o. (dalej: „Spółka”) wchodzi w skład międzynarodowej Grupy B. (dalej: „Grupa”) zajmującej się (…). Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, posiadającym swoją siedzibę i miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Rokiem podatkowym Spółki jest okres trwający od 1 lutego do 31 stycznia roku następnego. Spółka prowadzi rachunkowość zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR). W konsekwencji zobowiązana jest do stosowania Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF).

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka zawiera umowy najmu powierzchni sklepowych w wielu lokalizacjach (galeriach handlowych) w całej Polsce. Co do zasady, umowy najmu przewidują, iż wynagrodzenie przysługujące wynajmującemu z tytułu najmu jest ustalane i regulowane w następujący sposób:

• czynsz najmu jest fakturowany i płatny w okresach miesięcznych;
• umowa najmu określa stawkę czynszu wyrażoną w walucie obcej (EUR);
• w celu wystawienia faktury na rzecz Spółki, wynajmujący dokonują przeliczenia kwoty wynagrodzenia wyrażonego w EUR na PLN, według średniego kursu wymiany Narodowego Banku Polskiego obowiązującego w dniu poprzedzającym dzień wystawienia danej faktury;
• w efekcie, faktury z tytułu najmu powierzchni handlowych jakie otrzymuje Spółka od wynajmujących wskazują wynagrodzenie wyrażone w złotych;
• także zapłata czynszu dokonywana jest w polskiej walucie.

Zważywszy, że podstawą do wyliczenia wynagrodzenia należnego wynajmującym za poszczególne okresy (miesiące) najmu jest waluta obca (EUR), Spółka pozostaje narażona w zakresie powyższego rozliczenia na ryzyko zmienności kursów walutowych.

Ponadto z dniem 1 stycznia 2019 roku nastąpiła zmiana MSSF 16 (Leasing). Niniejsza zmiana zakładała zrównanie leasingu operacyjnego i leasingu finansowego dla celów sprawozdawczości finansowej. Skutkowało to zobowiązaniem jednostek gospodarczych do ujęcia prawie wszystkich umów noszących znamiona leasingu (w tym dzierżawy i najmu) w bilansie (wyjątek dotyczy krótkoterminowych leasingów, tj. poniżej 12 miesięcy oraz aktywów nisko cennych). Zmiana ta miała na celu odzwierciedlenie w bilansie prawa leasingobiorcy (najemcy) do używania aktywa w danym okresie czasu oraz ujęcie związanego z nim całościowego zobowiązania do zapłaty czynszów/rat leasingowych.

W efekcie powyższych zmian MSSF 16 Spółka została zobowiązana do wykazania w księgach rachunkowych pełnej kwoty zobowiązań wynikających z umów najmu powierzchni komercyjnych za cały okres obowiązywania tych umów. Wartość niniejszych zobowiązań podlega corocznej aktualizacji w oparciu o pozostały okres trwania stosunku najmu. Z uwagi na fakt, że w umowach najmu zawieranych przez Spółkę czynsz ustalany jest w oparciu o stawkę wyrażoną w EUR (przeliczaną na PLN w dniu wystawienia faktury), wycena zobowiązań leasingowych (z tytułu najmu) w księgach rachunkowych Spółki jest obarczona ryzykiem walutowym wynikającym z wahań kursu wymiany EUR/PLN.

W konsekwencji Grupa zdecydowała o konieczności wdrożenia instrumentów zabezpieczających Spółkę (oraz inne jednostki z Grupy prowadzące analogiczną działalność gospodarczą) przed ww. ryzykiem. Jako najbardziej odpowiedni dla zakładanych celów uznano instrument zabezpieczający w postaci tzw. pożyczki hedgingowej, tj. pożyczki, z której środki wykorzystywane są do utworzenia depozytu zabezpieczającego ww. wahania walutowe (dalej ogólnie jako: „instrument”, „pożyczka hedgingowa”, „pożyczka z depozytem”).

Podmiotem udzielającym pożyczki hedgingowej jest podmiot z Grupy z siedzibą w Holandii (C. B.V.), pełniący rolę banku wewnętrznego Grupy. Pożyczka hedgingowa jest zawierana na okres kilku lat i może być odnawiana poprzez aneksowanie umowy pierwotnej albo zawarcie nowej umowy na kolejne lata.

Pierwszą taką umowę Spółka zawarła w roku 2019 i od tego czasu instrument ten jest przez nią wykorzystywany. Spółka planuje również korzystanie z pożyczki hedgingowej w przyszłości. Umowa na pożyczkę hedgingową stanowi transakcję odrębną od umów pożyczkowych, jakie Spółka zawarła/zawiera z tym samym podmiotem powiązanym na cele działalności operacyjnej lub inne cele szczególne.

Pożyczka hedgingowa (której dotyczy niniejszy wniosek) jest pożyczką oprocentowaną, na zasadach analogicznych jak pozostałe pożyczki otrzymywane od tego pożyczkodawcy (zgodnie z posiadanymi analizami cen porównawczych). Odsetki od pożyczki hedgingowej są naliczane, dokumentowane notą odsetkową wystawianą przez pożyczkodawcę oraz płatne przez Spółkę – w okresach kwartalnych. Od dokonywanych wypłat Spółka potrąca i wpłaca do urzędu skarbowego podatek u źródła zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Środki otrzymane przez Spółkę w ramach pożyczki hedgingowej (udzielanej w PLN) są wykorzystywane do zakupu waluty EUR (konwertowane na EUR) i lokowane na rachunku Spółki prowadzonym w banku zewnętrznym. Środki te tworzą depozyt (stanowiący zabezpieczenie dotyczące wahań walutowych), z którego Spółka korzysta w miarę zapotrzebowania i zgodnie z ich przeznaczeniem.

Wypływ środków z depozytu (sprzedaż waluty) generuje różnice kursowe, które Spółka rozpoznaje do celów podatkowych, zgodnie z art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), analogicznie jak zrealizowane różnice kursowe od środków własnych. Spółka nie rozlicza podatkowo niezrealizowanych różnic kursowych wynikających wyłącznie z wyceny środków zgromadzonych na depozycie. Środki pieniężne na depozycie podlegają oprocentowaniu (na poziomie rynkowym), które stanowi dla Spółki przychód podatkowy.

Niemniej Spółka wskazuje, że umowa pożyczki hedgingowej (a faktycznie depozyt utworzony z jej środków) nie ma na celu osiągania przez nią zysków, lecz wyłącznie zabezpieczenie prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym, Spółka uznaje, że zastosowanie (wdrożenie) instrumentu zabezpieczającego, obejmującego pożyczkę hedgingową i depozyt, nie następuje w celach spekulacyjnych. Podstawowym celem pożyczek hedgingowych jest umożliwienie utworzenie depozytu jako naturalnego zabezpieczenia Spółki przed wpływem zmian kursów walutowych, jakie mogą mieć negatywny wpływ na pozycję bilansową Spółki w związku z jej zobowiązaniami wynikającymi z umów najmu oraz, wynikającym z MSSF 16, obowiązkiem ich wyceny (z góry, za cały okres umowy najmu) i ujęcia w księgach rachunkowych wartości tych zobowiązań (których podstawą kalkulacji są wartości w walucie obcej).

Z szerszej perspektywy opisywany instrument (pożyczka hedgingowa z depozytem) zabezpiecza same zobowiązania z umów najmu, które są ujawniane zgodnie z MSSF 16 w księgach do końca okresu ich obowiązywania w oparciu o wartości czynszu wyrażonego w EUR. Spółka zwraca uwagę, że na skutek wdrożenia MSSF 16 oraz związanego z tym ryzykiem wahań wartości zobowiązań z tytułu umów najmu w bilansie, Spółka ponosi dodatkowe ryzyko dotyczące pogorszenia jej wskaźników rentowności i tym samym m.in. zdolności kredytowej. W konsekwencji, korzystanie z pożyczki hedgingowej, jako instrumentu zabezpieczającego ww. ryzyka, służy całokształtowi działalności gospodarczej Spółki i tym samym – uwzględniając kompleksowo przedstawione okoliczności – zabezpiecza źródło jej przychodów oraz przyczynia się do uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności handlowej.

W ramach niniejszego wniosku Spółka zwraca się o wydanie interpretacji indywidualnej zarówno w odniesieniu do stanu faktycznego (czyli dotychczas otrzymanej pożyczki hedgingowej), jak i zdarzenia przyszłego (w zakresie przyszłych pożyczek hedgingowych). Zarówno pożyczki dotychczas otrzymane, jak i pożyczki hedgingowe, które Spółka może otrzymać w przyszłości były/są/będą udzielane na analogicznych zasadach i w tym samym celu; w poszczególnych przypadkach różny może być okres, na jaki udzielana jest pożyczka, kwota pożyczki i wysokość oprocentowania obowiązująca w danym okresie.

Pytania

1.Czy odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. jako dotyczące instrumentu zabezpieczającego związanego z jej działalnością gospodarczą i przychodami Spółki (a nie transakcjami o charakterze spekulacyjnym)?

2.Czy odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią tzw. koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i tym samym podlegają ograniczeniom w zaliczaniu ich w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ust. 1 ww ustawy?

3.Czy prawidłowo Spółka uznaje, że zrealizowane różnice kursowe wynikające z wypływu środków (sprzedaży waluty EUR) z depozytu utworzonego w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej zwiększają odpowiednio jej przychody jako dodatnie różnice kursowe oraz koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe, zgodnie z art. 15a ustawy o CIT?

4.Czy w odniesieniu do ujemnych różnic kursowych realizowanych na środkach z depozytu utworzonego w związku z zawartą transakcją hedgingową (pożyczką) ma zastosowanie ograniczenie w zaliczalności w koszty uzyskania przychodu wynikające z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT?

5.Czy przychody i koszty uzyskiwane przez Spółkę w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej (obejmujące po stronie kosztowej: odsetki wypłacane na rzecz pożyczkodawcy i ujemne różnice kursowe od środków na depozycie, a po stronie przychodowej: odsetki od depozytu oraz dodatnie różnice kursowe od środków na depozycie) należy zaliczać do źródła przychodów, o którym mowa w art. 7b ustawy o CIT, tj. do przychodów z zysków kapitałowych, czy do pozostałych źródeł?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1. Odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Pozostają bowiem w związku z uzyskiwaniem przez Spółkę przychodów z podstawowej działalności gospodarczej oraz zachowaniem i zabezpieczeniem źródła jej przychodów. Tym samym pożyczka hedgingowa nie może być uznana za transakcję dokonaną w celach spekulacyjnych.

Ad 2. Odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej nie powinny podlegać ograniczeniom w zaliczaniu ich w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ust. 1 o CIT ustawy.

Z uwagi na charakter pożyczki hedgingowej oraz jej cel, odsetki te nie powinny bowiem być traktowane jako koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ww. ustawy.

Ad 3. Zasadne jest traktowanie przez Spółkę zrealizowanych różnic kursowych na środkach z depozytu utworzonego ze środków pochodzących z pożyczki hedgingowej jako różnic kursowych w rozumieniu art. 15a ustawy o CIT, zwiększających odpowiednio przychody podatkowe lub koszty uzyskania przychodu.

Ad 4. Ujemne różnice kursowe realizowane na środkach z depozytu, jako dotyczące środków z pożyczki stanowiącej (wraz z tym depozytem) instrument zabezpieczający nie podlegają ograniczeniom z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, gdyż nie stanowią kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ww. ustawy.

Ad 5. Przychody i koszty (wskazane powyżej) uzyskiwane przez Spółkę w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej z depozytem należy zaliczać do źródła przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Szczegółowe uzasadnienie przedstawionego stanowiska

W zakresie pytania nr 1:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Jak z kolei stanowi art. 16 ust. 1 pkt 11)

Z powyższego wynika, że kosztami uzyskania przychodu (dalej także: „KUP”) mogą być faktycznie zapłacone odsetki (w tym od pożyczek). Konieczne jest przy tym spełnienie warunków podstawowych zaliczalności wydatków w KUP, tzn. konieczne jest, aby płacone przez podatnika odsetki:

• były pokrywane z majątku podatnika i miały charakter definitywny (nie podlegały zwrotowi),
• pozostawały w związku z działalnością gospodarczą podatnika,
• służyły osiąganiu przychodów przez podatnika bądź zachowaniu lub zabezpieczenia źródła jego przychodów.

Zdaniem Spółki, odsetki od pożyczki hedgingowej opisanej we wniosku spełniają i będą spełniały powyższe warunki wynikające z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 11) ustawy o CIT, gdyż odsetki te:

• są płacone przez Spółkę na rzecz pożyczkodawcy z jej własnych środków pieniężnych i nie są Spółce zwracane w jakiejkolwiek formie;
• wynikają z zaciągnięcia pożyczki stanowiącej instrument zabezpieczający prowadzoną przez Spółkę działalność gospodarczą – pożyczka ta służy bowiem zabezpieczeniu Spółki przed wahaniami kursów walutowych oraz związanych z tym wahań wartości zobowiązań z tytułu umów najmu ujmowanych w księgach rachunkowych (zgodnie z obowiązkiem wynikającym z MSSF 16), a w konsekwencji także zabezpieczeniu pozycji finansowej Spółki (poprzez niwelowanie wpływu powyższych zdarzeń na wskaźniki rentowności prowadzonej przez nią działalności);
• pozostają także w związku z przychodami Spółki oraz zabezpieczeniem i zachowaniem źródła jej przychodów – skoro bowiem pożyczka hedgingowa jest zaciągana w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz jako następstwo obowiązujących Spółkę zasad sprawozdawczości finansowej i prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz zabezpiecza jej pozycję bilansową (w efekcie także wskaźniki finansowe), to tym samym zabezpiecza podstawowe źródło przychodów Spółki, jakim jest możliwość prowadzenia i kontynuowania działalności gospodarczej i uzyskiwania z niej przychodów; ponadto należy uznać, że w szerszej perspektywie korzystanie z pożyczki hedgingowej na opisanych zasadach zabezpiecza zobowiązania Spółki wobec wynajmujących wynikające z zawartych umów najmu lokali handlowych (na wypadek znacznego wzrostu wartości EUR względem PLN), a tym samym zabezpiecza trwanie tych umów i umożliwia Spółce prowadzenie działalności handlowej i osiąganie przychodów ze sprzedaży towarów.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że opisana pożyczka hedgingowa – jako instrument zabezpieczający wdrożony w celu faktycznego zabezpieczenia Spółki przed skutkami wahań walutowych wynikających z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej (związanych z zawartymi umowami najmu powierzchni handlowych) oraz obowiązujących ją przepisów i zasad rachunkowości – powinna być traktowana jako pozwalająca na zaliczanie kosztów z nią związanych, w tym odsetek płatnych na rzecz pożyczkodawcy (dostawcy instrumentu zabezpieczającego), do kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, że analogiczne stanowisko wynika również z praktyki organów podatkowych oraz orzecznictwa sądów administracyjnych. Przykładowo powołać tu można następujące rozstrzygnięcia:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10.01.2019 r. (nr 0114-KDIP2-2.4010.565.2018.1.AM) – w której organ zgodził się z podatnikiem (odstępując od uzasadnienia), że koszty dotyczące instrumentów zabezpieczających działalność operacyjną podatnika, mające na celu efektywne zabezpieczenie różnic kursowych występujących w tej działalności, a nie działania spekulacyjne, stanowią koszty uzyskania przychodów,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31.03.2023 r. (nr 0114-KDIP2-2.4010.48.2023.1.SP) – w której organ potwierdził prawo podatnika do zaliczania w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z instrumentami zabezpieczającymi, zgadzając się, że takie instrumenty (tutaj: umowy nabycia swapcji oraz transakcje IRS), które pozwoliły zabezpieczyć wnioskodawcę przed ryzykiem zmiany (podwyżki) oprocentowania kredytu inwestycyjnego i w efekcie zabezpieczyły koszty finansowania zakupu nieruchomości na określonym, przewidywalnym poziomie pozostają w związku z działalnością i przychodami tego podatnika;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7.10.2022 r. (sygn. II FSK 108/20) – w którym Sąd stwierdził, że koszty instrumentów zabezpieczających mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeżeli nie mają charakteru spekulacyjnego, lecz dotyczą prowadzonej działalności gospodarczej; tym samym Sąd potwierdził, że podatnik (tu: dystrybutor towarów) ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki na transakcje hedgingowe (tu: transakcje zabezpieczające z wykorzystaniem kredytu, jako instrumentu zabezpieczającego, stosowanego zamiennie i na równi z FX SWAP walutowy) zawarte w celu minimalizacji ryzyka zmiany kursu waluty, w której ustalana jest cena zakupu towaru.

Przytoczone rozstrzygnięcia jasno wskazują, że co do zasady koszty związane z instrumentami zabezpieczającymi mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile transakcje zabezpieczające (hedgingowe):

a)nie mają charakteru spekulacyjnego oraz

b)pozostają w związku z prowadzeniem działalności operacyjnej podatnika i jego przychodami / źródłami przychodów (czyli spełniają ww. ogólne warunki zaliczania wydatków w koszty uzyskania przychodu).

Odnosząc się bardziej szczegółowo do tych dwóch aspektów (warunków), wpływających na prawo do ujmowania kosztów instrumentów zabezpieczających w koszty uzyskania przychodu – w kontekście pożyczki hedgingowej będącej przedmiotem wniosku, Spółka wskazuje, co następuje:

Warunek a) – brak charakteru spekulacyjnego transakcji hedgingowej Pomimo, że sądy administracyjne oraz organy podatkowe odnoszą się do pojęcia „działalności spekulacyjnej” oraz „spekulacyjnej natury transakcji”, nie posiada ono definicji legalnej.

Niemniej, opierając się na słownikowym rozumieniu tego pojęcia, Spółka przyjmuje, że o nabyciu/wdrożeniu instrumentu w celach spekulacyjnych można mówić w sytuacji, gdy:

• podatnik nabywa dany instrument wyłącznie w celu osiągnięcia zysku na tej konkretnej transakcji, a nie z zamiarem faktycznego zabezpieczenia swojej działalności operacyjnej,
• podatnik przeprowadza ryzykowne transakcje mające na celu osiągnięcie szybkiego, znacznego zysku poprzez wykorzystanie przewidywanych zmian cen kursów wymiany walut itp.

Uwzględniając powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że transakcja obejmująca otrzymanie pożyczki hedgingowej i utworzenie depozytu zabezpieczającego nie może być uznana za dokonaną w celach spekulacyjnych, bowiem:

(i)podstawowym celem tej transakcji nie jest osiągnięcie przez Spółkę szybkiego zysku, lecz zabezpieczenie ryzyk wynikających z wahań kursów walutowych związanych z prowadzoną podstawową działalnością gospodarczą (w zakresie (...));

(ii)ponadto, zastosowanie niniejszego instrumentu (pożyczki z depozytem) jest efektem wdrożenia obligatoryjnych wymogów sprawozdawczości finansowej, obowiązujących Spółkę jako podmiot prowadzący księgi rachunkowe zgodnie z MSR, dotyczących wyceny i ujmowania w księgach zobowiązań leasingowych (w tym z tytułu najmu) za cały okres obowiązywania umów zawartych z wynajmującymi – w efekcie Spółka przyjmuje, że istnieje wyraźne i niekwestionowane powiązanie pomiędzy pożyczką hedgingową i utworzonym z jej środków depozytem a funkcjonowaniem Spółki w branży detalicznej wymagającej korzystania ze znacznej liczby wynajmowanych lokali, a więc jej działalnością operacyjną;

(iii)co więcej, pożyczka hedgingowa ma charakter realny, tzn. nie jest to instrument wirtualny nakierowany na generowanie zysków - zawierając umowę pożyczki hedgingowej Spółka faktycznie otrzymuje środki finansowe, które pozwalają na utworzenie depozytu stanowiącego naturalne zabezpieczenie ryzyka kursowego we wskazanym powyżej zakresie.

Podsumowując, zdaniem Spółki, warunek zaliczalności w koszty uzyskania przychodów, odnoszący się do braku spekulacyjnego charakteru transakcji z wykorzystaniem instrumentu zabezpieczającego należy - w odniesieniu do opisywanej pożyczki hedgingowej – uznać za spełniony.

Warunek b) – związek pożyczki hedgingowej i odsetek od niej z działalnością gospodarczą i przychodami Spółki. W tym zakresie Spółka przedstawiła już swoje stanowisko powyżej.

Podsumowując zatem jedynie wcześniejsze wywody, wskazać należy, że pożyczka hedgingowa ma na celu zabezpieczenie różnic/wahań kursowych pozycji bilansowej Spółki wykazywanej na podstawie obowiązujących Spółkę zasad rachunkowości i sprawozdawczości finansowej (MSSF 16) oraz w związku i w odniesieniu do prowadzonej (operacyjnej) działalności gospodarczej Spółki. Zważywszy zatem, że celem tej pożyczki jest zabezpieczenie Spółki przed negatywnym wpływem zmian kursów walutowych w odniesieniu do wartości zobowiązań wynikających z umów najmu lokali handlowych, w tym na jej rentowność, zdolność kredytową, a tym samym rozwój prowadzonej sprzedaży detalicznej – zasadnym jest przyjęcie, że odsetki od tej pożyczki stanowią dla Spółki wydatki związane z jej działalnością gospodarczą oraz umożliwiające jej uzyskiwanie przychodów z działalności sprzedażowej, a także zabezpieczenie źródła jej przychodów jakim jest ogólna zdolność do prowadzenia działalności gospodarczej oraz zdolność do kontynuowania zawieranych umów najmu powierzchni handlowych.

Dodatkowo, dzięki zawarciu umowy pożyczki hedgingowej Spółka uzyskuje możliwość osiągania przychodów w postaci odsetek od środków na depozycie EUR utworzonym ze środków z tej pożyczki oraz przychodu w postaci zrealizowanych dodatnich różnic kursowych od środków na tym depozycie – nie są to podstawowe cele, dla jakich zawierana jest opisywana transakcja (te wskazano powyżej), są to bardziej poboczne skutki, niemniej nie można ich pomijać.

W tym zakresie Spółka pragnie dodatkowo zwrócić uwagę na następujące rozstrzygnięcia sądów administracyjnych i organów podatkowych:

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26.06.2017 r. (sygn. III SA/Wa 2365/15), w którym sąd odniósł się do kosztów instrumentu zabezpieczającego, w sytuacji, gdy „intencją jej [spółki skarżącej] było zneutralizowanie różnic kursowych wykazywanych w jej sprawozdaniu finansowym, tak aby sprawozdanie finansowe odzwierciedlało wynik na jej głównej działalności gospodarczej, z pominięciem różnic kursowych”. W tym przypadku sąd potwierdził, że wydatki związane z instrumentem zabezpieczającym wdrożonym w celu zabezpieczenia pozycji księgowych w rachunku zysków i strat mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, ponieważ:

• wiążą się z możliwością uzyskania przychodów bezpośrednio z tego instrumentu – w rozpatrywanej przez sąd sprawie instrument zakładał, że w zależności od wyniku księgowego, podatnik ponosi wydatek lub otrzymuje środki pieniężne uznawane za przychód podlegający opodatkowaniu (czyli podobnie jak w przypadku Spółki, która dzięki pożyczce hedgingowej utworzyła/tworzy depozyt i w efekcie uzyskuje również możliwość osiągania przychodów w postaci oprocentowania środków ulokowanych na depozycie oraz dodatnich różnic kursowych od tych środków) oraz
• nabyty instrument zabezpiecza źródło przychodów podatnika z podstawowej działalności gospodarczej, gdyż:

(a) zabezpiecza wynik księgowy podatnika, który stanowi odzwierciedlenie prowadzonej działalności gospodarczej, będącej źródłem przychodów podatnika, a także

(b) wpływa na zdolność kredytową podatnika, jego wskaźniki ekonomiczne istotne przy zawieraniu umów, pozyskiwaniu finansowania itp., czyli zabezpiecza możliwość pozyskiwania nowych klientów, zawierania i realizacji umów itd. – a więc analogicznie jak w przypadku objętym niniejszym wnioskiem, gdzie pożyczka hedgingowa zabezpiecza pozycję bilansową Spółki związaną z jej działalnością operacyjną, ograniczając wpływ wymogów wynikających z MSSF 16 na jej wskaźniki ekonomiczne i wyniki bilansowe, umożliwiając prowadzenie działalności operacyjnej.

• Interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7.10.2022 r. (nr 0111-KDIB1-3.4010.522.2022.1.JKU) oraz z dnia 10.10.2022 r. (nr 0111-KDIB1- 1.4010.474.2022.1.SG), w których organ potwierdził, że koszty zabezpieczenia różnic kursowych z tytułu zobowiązań z umowy najmu, wynikających z ustalania czynszu w EUR i wystawiania faktur w PLN (przy zastosowaniu odpowiedniego aktualnego kursu walutowego) – a więc analogicznie jak w przypadku Spółki – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (o ile nie ma zastosowania żadne wyłączenie z art. 16 ust. 1 tej ustawy). Jest to więc przypadek bardzo zbliżony do stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego będących przedmiotem niniejszego wniosku; tym samym Spółka przyjmuje, że wnioski wynikające z powołanych interpretacji można zastosować także w jej przypadku. Skoro bowiem organ zgadza się, że instrument zabezpieczający wahania kursowe wartości zobowiązań z tytułu umów najmu może stanowić koszt uzyskania przychodów (z uwagi na zabezpieczenie przed ryzykiem zwiększenia zobowiązań z działalności operacyjnej, a tym samym zabezpieczenie źródła przychodów), to analogicznie należy przyjąć, że warunki takie spełnia również instrument zabezpieczający zarówno pozycję w bilansie Spółki narażoną na wahania kursów walutowych, a wynikającą z wyceny zobowiązań z umów najmu zawieranych w ramach jej działalności operacyjnej, jak i same te zobowiązania.
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30.10.2023 r. (nr 0114-KDIP2-2.4010.462.2023.2.SP), w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika (odstępując od własnego uzasadnienia), że prawo do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać przez pryzmat ostatecznego i rzeczywistego celu, dla którego instrument ten został wdrożony. Odnosząc to stanowisko do przypadku Spółki, przyjąć należy, że związek pożyczki hedgingowej z zabezpieczeniem działalności operacyjnej Spółki nie powinien być kwestionowany – powiązanie tej pożyczki (powodu oraz celu jej uzyskania) z pozycją bilansową (zabezpieczenie przed wahaniami kursowymi wartości tzw. zobowiązań leasingowych ujmowanych w księgach rachunkowych) jest bowiem wymuszone przez wdrożenie MSSF 16 i skutki jego stosowania; natomiast docelowo pożyczka ta służy zabezpieczeniu wartości zobowiązań Spółki wobec wynajmujących, wynikających z umów najmu, a więc dotyczy przychodów Spółki z działalności handlowej prowadzonej w wynajmowanych lokalach.

Resumując, zdaniem Spółki, ma ona prawo do zaliczania zapłaconych odsetek od pożyczki hedgingowej do kosztów uzyskania przychodów. Spełnione są bowiem w tym zakresie warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W zakresie pytania nr 2:

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT:

Jak z kolei stanowi art. 15c ust. 12 ww. ustawy:

Brzmienie powyższego przepisu mogą rodzić wątpliwości odnośnie do tego, czy odsetki od pożyczki hedgingowej opisanej we wniosku, jako koszty instrumentów zabezpieczających, mogą/powinny być uznane za koszty finansowania dłużnego, objęte limitowaniem w zaliczalności w koszty uzyskania przychodu. W tym zakresie Spółka wskazuje, że zgodnie z praktyką organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych w zakresie stosowania art. 15c ustawy o CIT:

• koszty instrumentów zabezpieczających działalność operacyjną, mających na celu efektywne zabezpieczenie różnic kursowych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów bez stosowania ograniczenia z art. 15c ustawy o CIT, gdyż nie stanowią one kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu tego przepisu – tak np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 10.01.2019 r. (nr 0114-KDIP2-2.4010.565.2018.1.AM);
• wynik rozliczenia finansowego instrumentów pochodnych typu forward i swap, w części, w której służą one zabezpieczeniu ryzyka walutowego związanego z kredytem walutowym, jako koszty finansowania zewnętrznego, należy zaliczyć do kosztów finansowania dłużnego, o którym mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT; jednakże instrumenty pochodne typu forward i swap stosowane w celu zabezpieczenia ryzyka walutowego oraz ryzyka zmian kursów walut związanych z działalnością operacyjną (np. obrót towarami), przepływami inwestycyjnymi oraz wyceną instrumentów pochodnych nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c – tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w prawomocnym wyroku z dnia 22.01.2020 (sygn. I SA/Gd 1692/19);
• koszty instrumentów zabezpieczających, jeżeli nie mają na celu uzyskania finansowania, nie mieszczą się w granicach art. 15c, przy czym dotyczy to również sytuacji, gdy zawierane transakcje zabezpieczające wykorzystują pożyczkę jako instrument zabezpieczający, gdzie celem zabezpieczenia jest minimalizacja ryzyka wpływu kursu waluty, w której ustalana jest cena nabycia towaru, kupowanego w ramach prowadzonej działalności operacyjnej – tak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 12.04.2023 r. (nr 0111-KDIB1-2.4010.539.2018.8.AW) oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7.10.2022 (sygn. II FSK 108/20) poprzedzającym ww. interpretację indywidualną, który przyjął, że:

  Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. wynika wprost, że odnosi się on do takich kosztów finansowania dłużnego, które związane są z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków. (...) Wobec tego w warstwie językowej i na podstawie reguł wykładni systemowej zewnętrznej przyjąć należy, że przepis ten dotyczy jedynie kosztów związanych z otrzymaniem środków pieniężnych, lub niepieniężnych, nie zaś jak twierdzi Organ interpretacyjny, iż w rozpoznawanej sprawie nie ma znaczenia to, jakimi motywami kierowała się Skarżąca w związku z pozyskaniem kredytów walutowych, a następnie ich faktycznym wykorzystaniem. Organ podatkowy zajął stanowisko, iż koszty kredytu jako koszty finansowania zewnętrznego winny być kwalifikowane do kosztów finansowania dłużnego, o jakim mowa w art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. Użycie w art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. sformułowania dotyczącego egzemplifikacji środków finansowych ("w szczególności"), odnosi się zatem wyłącznie do pieniędzy i aktywów o płynnym charakterze, a nie do jakichkolwiek z możliwych form finansowania dłużnego. Użycie przez prawodawcę określenia "w szczególności" oznacza przykładowe wyliczenie, a więc innymi słowy niewyczerpujący wykaz przypadków, w których podatnik uzyskuje od innych podmiotów środki finansowe, z których korzysta. Nie można zatem przyjąć, aby zapis ten oznaczał każdy przypadek związany z zaspokojeniem potrzeb finansowych podatnika, w tym o charakterze kredytowym, czy pożyczkowym, który nie jest powiązany z dostępnością i możliwością dysponowania środkami pieniężnymi lub innymi zbywalnymi aktywami o płynnym charakterze. Taka redakcja analizowanego przepisu wyklucza objęcie formułą kosztów finansowania zadłużenia dłużnego takich, które związane są ze wszelkimi formami zadłużania, gdyż istotną przesłanką uznania wydatku za koszt finansowania dłużnego jest jego związek z uzyskaniem środków finansowych, z których podatnik korzysta w swej działalności. W opisie stanu faktycznego Skarżąca wskazała na stosowane przez nią transakcje zabezpieczające z wykorzystaniem kredytu, jako instrumentu zabezpieczającego, stosowanego zamiennie i na równi z FX SWAP walutowy, podkreślając, iż zawierane transakcje hedgingowe mają na celu zminimalizowanie ryzyka wpływu kursu waluty, w jakiej ustalana jest cena zakupu towaru. Koszty, które ponosi Spółka, obejmują: ewentualne prowizje i opłaty wstępne za zawarcie kontraktu zabezpieczającego (hedgingowego) oraz ujemne różnice kursowe na zrealizowanym kontrakcie. Z kolei przychody obejmują dodatnie różnice na zrealizowanym kontrakcie hedgingowym. Zawierane przez Spółkę kontrakty służą zabezpieczeniu jej kluczowych transakcji w postaci zakupu i sprzedaży towarów i tym samym mają na celu zabezpieczenie podstawowego źródła jego przychodów. Przedmiotowe instrumenty finansowe, jako nabywane wyłącznie w celu zabezpieczenia się przed wskazanymi rodzajami ryzyk, nie mają charakteru spekulacyjnego i nie powodują uzyskania przez Spółkę jakiejkolwiek formy finansowania. Zatem przychody oraz koszty przez nią ponoszone z tytułu zawierania tego rodzaju kontraktów, nie są związane z pozyskaniem lub korzystaniem ze środków finansowych.

– w efekcie, koszty związane z transakcjami zabezpieczającymi, z wykorzystaniem kredytu, dotyczące działalności operacyjnej podatnika nie podlegają ograniczeniom z art. 15c ustawy o CIT. Uwzględniając powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że zawarcie umowy pożyczki hedgingowej, która prowadzi do zgromadzenia środków w EUR w postaci depozytu wykorzystywanego wyłącznie do zabezpieczenia ryzyk Spółki związanych z wahaniami kursów walutowych i ich wpływem na wycenę zobowiązań z umów najmu ujmowanych w księgach rachunkowych zgodnie z wymogami MSSF 16 (zabezpieczenie pozycji bilansowej) – nie wiąże się z ponoszeniem przez Spółkę wydatków, które można by uznać za koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12. W konsekwencji wypłacane odsetki od pożyczki hedgingowej nie powinny podlegać ograniczeniom z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, lecz być zaliczane w koszty uzyskania przychodu w pełnej kwocie.

W zakresie pytania nr 3:

Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT:

Jak natomiast stanowi ust. 2 i odpowiednio ust. 3 powyższego przepisu:

Mając zatem na uwadze, że w ramach transakcji zabezpieczającej ryzyka walutowe we wskazanym powyżej zakresie Spółka otrzymuje pożyczkę hedgingową w PLN, która zostaje wykorzystana do zakupu EUR i ulokowania tej waluty na depozycie wykorzystywanym do niwelowania skutków wahań walutowych w zakresie wyceny wartości zobowiązań z tytułu umów najmu (a w szerzej perspektywie do zabezpieczenia tych umów najmu), Spółka przyjmuje, że różnice powstałe pomiędzy:

a)wartością środków pieniężnych w EUR w dniu ich zakupu i ujęcia na depozycie (tj. w dniu wpływu) oraz

b)wartością tej waluty w dniu jej sprzedaży w związku z realizacją celu zabezpieczenia (wypływu waluty z depozytu) powinny być przez nią rozliczane odpowiednio jako:

(i)dodatnie różnice kursowe zwiększające przychody podatkowe Spółki – w sytuacji gdy wartość (b) jest/będzie wyższa od wartości (a),

(ii)ujemne różnice kursowe zwiększające koszty uzyskania przychodu Spółki – w sytuacji gdy wartość (b) jest/będzie niższa od wartości (a).

W zakresie pytania nr 4:

Jak wskazano w zakresie stanowiska dot. pytania nr 2, tzw. koszty finansowania dłużnego (czyli „wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione” – zgodnie z art.. 15c ust. 12 ustawy o CIT) podlegają ograniczeniom w zaliczaniu ich w koszty uzyskania przychodu, określonym w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Jednakże, zdaniem Spółki, ograniczeniu temu nie powinny podlegać różnice kursowe realizowane na środkach zgromadzonych na depozycie utworzonym w ramach opisywanej transakcji hedgingowej.

Analogicznie bowiem, jak w przypadku odsetek od pożyczki hedgingowej, nie są to koszty związane z uzyskaniem finansowania do wykorzystania w celu prowadzenia działalności, lecz koszty związane z nabyciem (wdrożeniem) instrumentu zabezpieczającego tę działalność. Koszty uzyskania przychodu rozpoznawane w związku z wystąpieniem negatywnych różnic kursowych na środkach z depozytu nie powinny więc być uznawane za koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i tym samym nie należy stosować do nich ograniczenia wynikającego z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym powyżej wyroku z dnia 7.10.2022 r. (sygn. II FSK 108/20), w którym – odnosząc się do różnic kursowych powstających na pożyczce hedgingowej – sąd stwierdził, że:

W zakresie pytania nr 5:

Zgodnie z przepisami ustawy o CIT, podatnicy mają obowiązek odpowiedniego alokowania osiąganych przychodów oraz związanych z nimi kosztów do odpowiedniego źródła przychodów, tj. do:

a)przychodów z zysków kapitałowych – wymienionych wprost w art. 7b ustawy o CIT lub

b)przychodów z innych źródeł – obejmujących wszelkie pozostałe przychody, nieujęte w katalogu art. 7b ww. ustawy.

Przepis art. 7b ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że:

Za przychody z zysków kapitałowych uważa się:

Z powyższego wynika, że zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6) lit. b) ustawy o CIT, przychody z instrumentów finansowych są co do zasady kwalifikowane do źródła: zyski kapitałowe, jednakże nie jest to zasada bezwarunkowa. Do zysków kapitałowych nie zalicza się bowiem przychodów z:

1)takich instrumentów finansowych, które nie stanowią „pochodnych instrumentów finansowych” w rozumieniu ustawy o CIT ani

2)takich pochodnych instrumentów finansowych w rozumieniu ustawy o CIT, których celem jest zabezpieczenie przychodów lub kosztów podatnika zaliczanych do innych źródeł (tj. innych niż zyski kapitałowe).

W zakresie warunku (1) należy odnieść się do definicji pochodnych instrumentów finansowych zawartej w art. 4a pkt 22) ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem:

Powyższe oznacza, że pochodnymi instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy o CIT są instrumenty finansowe zdefiniowane w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi – co jednak istotne, nie wszystkie, lecz tylko niektóre z nich, konkretnie wskazane w wyżej cytowanym art. 4a pkt 22) ustawy o CIT. Są to:

W ocenie Spółki, instrument opisany we wniosku, tj. pożyczka hedgingowa otrzymana w celu utworzenia naturalnego zabezpieczenia Spółki przed wahaniami kursów walutowych, nie zalicza się do żadnej z ww. pozycji, a w konsekwencji nie stanowi pochodnego instrumentu finansowego w rozumieniu ustawy o CIT. Tym samym przychody oraz koszty związane z tą pożyczką nie powinny być zaliczane do źródła: zyski kapitałowe – nie mieszczą się bowiem w katalogu przychodów zawartym w art. 7b ustawy o CIT (a dokładniej w ust. 1 pkt 6) lit. b) tego przepisu). Niemniej, Spółka odnosi się dodatkowo do warunku (2) z powyższego przepisu. Jak wskazano, do zysków kapitałowych nie zaliczają się przychody (i odpowiednio koszty ich uzyskania) z pochodnych instrumentów finansowych, których celem jest zabezpieczenie przychodów albo kosztów podatnika, niezaliczanych do zysków kapitałowych, lecz innych źródeł. Jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, pożyczka hedgingowa służy zabezpieczeniu Spółki przed wahaniami kursów walutowych i ich wpływem na pozycję bilansową zobowiązań wynikających z umów najmu zawieranych w toku prowadzonej działalności operacyjnej, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów z tzw. innych źródeł (działalność w zakresie (...) nie prowadzi bowiem do uzyskiwania przychodów z zysków kapitałowych). Tym samym, zdaniem Spółki, wszelkie przychody i koszty ponoszone w związku z tą pożyczką i utworzeniem zabezpieczenia (środki na depozycie) – nawet w razie uznania, że zastosowany przez Spółkę instrument zabezpieczający stanowi pochodny instrument finansowy w rozumieniu ustawy o CIT – kwalifikowałyby się do wyłączenia, o którym mowa w części końcowej art. 7b ust. 1 pkt 6) lit. b). W takim przypadku byłby to bowiem instrument „służący zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych”.

Spółka zwraca uwagę, że powyższe stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądowe oraz rozstrzygnięcia organów podatkowych. Przykładowo:

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 30.04.2021 r. (nr 0111-KDIB2-1.4010.89.2021.1.AR) zgodził się z podatnikiem (odstępując od własnego uzasadnienia), iż:

  Celem zawarcia kontraktów przez Spółkę jest zabezpieczenie przepływów w przyszłości wynikających z wyznaczonego poziomu ekspozycji walutowej netto, który stanowi różnicę pomiędzy planowanymi wpływami z tytułu sprzedaży naszych wyrobów i usług, a wydatkami ponoszonymi na zakup materiałów, towarów i usług w walucie EUR. (...) W kontekście powyższego należy stwierdzić, że Spółka zabezpiecza skutki operacji gospodarczych w walucie EUR dla celów pozostałej działalności Spółki. Mając z kolei na uwadze, że cele te są nierozerwalnie związane z podstawową działalnością Spółki (zasadniczo działalnością produkcyjną), w opinii Spółki, uznać należy, iż pochodne instrumenty finansowe wykorzystywane są do działalności operacyjnej prowadzonej przez Spółkę. Zdaniem Spółki, nie występuje związek pomiędzy wykorzystaniem walutowych instrumentów pochodnych a osiągnięciem przychodów, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako przychody z zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ustawy o CIT, a dochody wynikające z realizacji transakcji na tych instrumentach nie mieszczą się w opinii Spółki w katalogu dochodów z zysków kapitałowych.

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3.07.2020 r. (nr 0111-KDIB1-3.4010.208.2020.1.MMU), również w pełni podzielając stanowisko wnioskodawcy, potwierdził, że przychody z transakcji mających na celu zabezpieczenie ekspozycji walutowej (tutaj: typu forward) należy klasyfikować jako przychody z działalności operacyjnej, a nie przychody z zysków kapitałowych;
• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 5.12.2019 (no. 0111-KDIB1-1.4010.399.2019.2.SG) stwierdził, że w sytuacji gdy:

  u podstaw transakcji zawieranych przez Wnioskodawcę leży jedynie chęć jak najlepszego zabezpieczenia przychodów/kosztów prowadzonej podstawowej, operacyjnej działalności gospodarczej (która to działalność nie stanowi działalności kapitałowej), a nie chęć osiągnięcia zysku z posiadanego kapitału (…)

  przychody osiągane z tytułu realizacji Transakcji z udziałem pochodnych instrumentów finansowych, których instrumentem bazowym są Uprawnienia do emisji CO2, i które są zawierane przez Spółkę, w celu zabezpieczenia ryzyka związanego z podstawową działalnością Spółki, powinny być kwalifikowane do źródła przychodów z innych źródeł zgodnie z treścią art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT.

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 26.04.2018 r. (nr 0111-KDIB2-1.4010.72.2018.2.BKD) potwierdził, że:

  ww. transakcje na pochodnych instrumentach finansowych zawierane przez Wnioskodawcę nie będą generowały przychodów z zysków kapitałowych. Zauważyć bowiem należy, że jak wskazano we wniosku instrumenty pochodne zabezpieczają kurs walutowy konkretnych transakcji towarowych, które stanowią główne źródło dochodu Spółki, a co istotne Spółka nie zawiera transakcji o charakterze spekulacyjnym, funkcjonujących w oderwaniu od transakcji towarowych. Z tej też przyczyny, także koszty uzyskania ww. przychodów, nie będą rozliczane w ramach źródła określonego w art. 7b updop, a więc kapitałów pieniężnych.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że wszelkie przychody i koszty uzyskiwane/ponoszone przez nią w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej (obejmujące po stronie kosztowej: odsetki wypłacane na rzecz pożyczkodawcy i ujemne różnice kursowe od środków na depozycie, a po stronie przychodowej: odsetki od depozytu oraz dodatnie różnice kursowe od środków na depozycie) należy zaliczać do tzw. pozostałych źródeł przychodów, innych niż źródło: zyski kapitałowe, o którym mowa w art. 7b ustawy o CIT. Uwzględniając powyższe, Spółka wnosi i wywodzi jak na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie przyjęcia, że:

• odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT –jest prawidłowe;
• odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią tzw. koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i tym samym podlegają ograniczeniom w zaliczaniu ich w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy – jest nieprawidłowe;
• prawidłowo Spółka uznaje, że zrealizowane różnice kursowe wynikające z wypływu środków (sprzedaży waluty EUR) z depozytu utworzonego w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej zwiększają odpowiednio jej przychody jako dodatnie różnice kursowe oraz koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe, zgodnie z art. 15a ustawy o CIT – jest prawidłowe;
• w odniesieniu do ujemnych różnic kursowych realizowanych na środkach z depozytu utworzonego w związku z zawartą transakcją hedgingową (pożyczką) ma zastosowanie ograniczenie w zaliczaniu w koszty uzyskania przychodu wynikające z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT – jest prawidłowe;
• przychody i koszty uzyskiwane przez Spółkę w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej (obejmujące po stronie kosztowej: odsetki wypłacane na rzecz pożyczkodawcy i ujemne różnice kursowe od środków na depozycie, a po stronie przychodowej: odsetki od depozytu oraz dodatnie różnice kursowe od środków na depozycie) należy zaliczać do źródła przychodów, o którym mowa w art. 7b ustawy o CIT, tj. do przychodów z zysków kapitałowych, czy do pozostałych źródeł – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów zostały określone w art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805; dalej „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W myśl art. 4a pkt 22 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2024 r., poz. 722 ze zm.),

Wskazane instrumenty finansowe są to instrumenty pochodne, ponieważ ich cena (wartość) jest uzależniona od kształtowania się ceny instrumentu, na który opiewają. Cechą konstytutywną pochodnych instrumentów finansowych jest ich oparcie na tzw. instrumentach bazowych, w tym na walutach obcych. Kontrakty terminowe nakładają na inwestora obowiązek rozliczenia ceny (kontrakty nierzeczywiste) lub nabycia instrumentu bazowego (kontrakty rzeczywiste) również wtedy, gdy jego cena nie będzie dla niego korzystna.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Spółka wchodzi w skład międzynarodowej Grupy zajmującej się (...). Spółka prowadzi rachunkowość zgodnie z MSR i zobowiązana jest do stosowania MSSF. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka zawiera umowy najmu powierzchni sklepowych w wielu lokalizacjach w całej Polsce.

Wynagrodzenie z tytułu umowy najmu ustalane i regulowane jest na w następujący sposób:

• czynsz najmu jest fakturowany i płatny w okresach miesięcznych;
• umowa najmu określa stawkę czynszu wyrażoną w walucie obcej (EUR);
• w celu wystawienia faktury na rzecz Spółki, wynajmujący dokonują przeliczenia kwoty wynagrodzenia wyrażonego w EUR na PLN, według średniego kursu wymiany Narodowego Banku Polskiego obowiązującego w dniu poprzedzającym dzień wystawienia danej faktury;
• w efekcie, faktury z tytułu najmu powierzchni handlowych jakie otrzymuje Spółka od wynajmujących wskazują wynagrodzenie wyrażone w złotych;
• także zapłata czynszu dokonywana jest w polskiej walucie.

Podstawą do wyliczenia wynagrodzenia należnego wynajmującym za poszczególne okresy (miesiące) najmu jest waluta obca (EUR). Z uwagi na fakt, że w umowach najmu zawieranych przez Spółkę czynsz ustalany jest w oparciu o stawkę wyrażoną w EUR (przeliczaną na PLN w dniu wystawienia faktury), wycena zobowiązań leasingowych (z tytułu najmu) w księgach rachunkowych Spółki jest obarczona ryzykiem walutowym wynikającym z wahań kursu wymiany EUR/PLN.

W konsekwencji Grupa zdecydowała o konieczności wdrożenia instrumentów zabezpieczających Spółkę (oraz inne jednostki z Grupy prowadzące analogiczną działalność gospodarczą) przed ww. ryzykiem. Jako najbardziej odpowiedni dla zakładanych celów uznano instrument zabezpieczający w postaci tzw. pożyczki hedgingowej, tj. pożyczki, z której środki wykorzystywane są do utworzenia depozytu zabezpieczającego ww. wahania walutowe. Pierwszą taką umowę Spółka zawarła w roku 2019 i od tego czasu instrument ten jest przez nią wykorzystywany. Pożyczka hedgingowa jest pożyczką oprocentowaną, na zasadach analogicznych jak pozostałe pożyczki otrzymywane od tego pożyczkodawcy. Odsetki od pożyczki hedgingowej są naliczane, dokumentowane notą odsetkową wystawianą przez pożyczkodawcę oraz płatne przez Spółkę – w okresach kwartalnych. Od dokonywanych wypłat Spółka potrąca i wpłaca do urzędu skarbowego podatek u źródła zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa.

Środki otrzymane przez Spółkę w ramach pożyczki hedgingowej (udzielanej w PLN) są wykorzystywane do zakupu waluty EUR (konwertowane na EUR) i lokowane na rachunku Spółki prowadzonym w banku zewnętrznym. Środki te tworzą depozyt (stanowiący zabezpieczenie dotyczące wahań walutowych), z którego Spółka korzysta w miarę zapotrzebowania i zgodnie z ich przeznaczeniem. Wypływ środków z depozytu (sprzedaż waluty) generuje różnice kursowe, które Spółka rozpoznaje do celów podatkowych, zgodnie z art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, analogicznie jak zrealizowane różnice kursowe od środków własnych. Umowa pożyczki hedgingowej nie ma na celu osiągania przez nią zysków, lecz wyłącznie zabezpieczenie prowadzonej działalności gospodarczej. Podstawowym celem pożyczek hedgingowych jest umożliwienie utworzenie depozytu jako naturalnego zabezpieczenia Spółki przed wpływem zmian kursów walutowych, jakie mogą mieć negatywny wpływ na pozycję bilansową Spółki. Pożyczka hedgingowa z depozytem zabezpiecza same zobowiązania z umów najmu, które są ujawniane zgodnie z MSSF 16 w księgach do końca okresu ich obowiązywania w oparciu o wartości czynszu wyrażonego w EUR. W konsekwencji, korzystanie z pożyczki hedgingowej, jako instrumentu zabezpieczającego ww. ryzyka, służy całokształtowi działalności gospodarczej Spółki i tym samym zabezpiecza źródło jej przychodów oraz przyczynia się do uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności handlowej.

W świetle wyżej wymienionych przepisów prawa podatkowego oraz przedstawionego opisu sprawy stwierdzić należy, że odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wynika to z faktu, że wydatek ten został poniesiony w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka ponosi ten wydatek, aby zabezpieczyć Spółkę przed wpływem zmian kursowych walut. Wynagrodzenie wypłacane za czynsz najmu jest wyrażone w walucie obcej (EUR) dlatego też, korzystanie z pożyczki hedgingowej przez Spółkę jest działaniem racjonalnym gospodarczo. Tym samym wypłata odsetek na rzecz pożyczkodawcy jest niewątpliwie związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponadto działanie to wpływa korzystnie na stabilność prowadzenia działalności gospodarczej, a transakcje hedgingowe nie są zawierane w celach spekulacyjnych.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do Państwa wątpliwości w zakresie ustalenia czy odsetki płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią tzw. koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i tym samym podlegają ograniczeniom w zaliczeniu ich w koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy, wskazać należy na treść tych artykułów.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 15c ust. 13 ustawy o CIT:

Wskazać należy, że wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności regulacja ta nie uzależnia jej stosowania do tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego („dyrektywa ATAD”), która stworzyła podstawy do wprowadzenia w ustawie CIT przepisów ograniczających koszty finansowania dłużnego:

„koszty finansowania zewnętrznego” oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym – choć nie tylko – płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów, lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek;

Wynikający z powyższej dyrektywy zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest bardzo szeroki.

Podkreślić również należy, że treść przywołanego art. 15c ust. 12 ustawy CIT wskazuje, że katalog kosztów ujętych w definicji „kosztów finansowania dłużnego” ma charakter przykładowy (nie enumeratywny), o czym świadczy użycie przez ustawodawcę sformułowań „wszelkiego rodzaju koszty” oraz „w szczególności”. Nie budzi zatem wątpliwości, że definicja kosztów finansowania dłużnego została nakreślona zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i w dyrektywie bardzo szeroko. Każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi „koszt finansowania dłużnego” decydować będzie, czy jest to „koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich”.

Jak wynika z powyższego ograniczenie kosztów na podstawie art. 15c ustawy o CIT, może dotyczyć jedynie kosztów zabezpieczenia zobowiązań, a nie wierzytelności.

Z powyższego wynika zatem, że koszty ponoszone w związku z pożyczką hedgingową (odsetki) stanowią zapłatę za udostępnienie środków i korzystanie z nich. Oznacza to, że ponoszone ww. koszty uzyskiwane przez pożyczkodawcę stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i będą podlegały potencjalnemu limitowaniu w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów.

Odsetki od pożyczki hedgingowej płatne na rzecz pożyczkodawcy tytułem wynagrodzenia za udzielenie pożyczki hedgingowej stanowią koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i tym samym podlegają ograniczeniom w zaliczaniu ich w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy. Wypłata ww. odsetek stanowi dla Spółki koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich.

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się z Państwem, że odsetki od pożyczki hedgingowej nie powinny być traktowane jako koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT z uwagi na charakter pożyczki oraz jej cel.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest również kwestia ustalenia, czy Spółka prawidłowo uznaje, że zrealizowane różnice kursowe wynikające z wypływu środków (sprzedaży waluty EUR) z depozytu utworzonego w związku z otrzymaniem pożyczki hedgindowej zwiększają odpowiednio jej przychody jako dodatnie różnice kursowe oraz koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe zgodnie z art. 15a ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy o CIT,

 Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT:

Zdarzenia, z którymi ustawodawca wiąże skutki w postaci wystąpienia podatkowych różnic kursowych wymienione zostały w art. 15a ust. 2 (dodatnie różnice kursowe) i ust. 3 (ujemne różnice kursowe) ustawy o CIT.

W myśl art. 15a ust. 2 ustawy o CIT:

W myśl art. 15a ust. 3 ustawy o CIT:

W przypadku wystąpienia tzw. „dodatnich różnic kursowych”, czyli różnic ekonomicznie korzystnych dla pożyczkobiorcy (różnic zmniejszających zobowiązanie podatnika), pożyczkobiorca dla ich wyliczenia stosuje art. 15a ust. 2 pkt 5 ustawy o CIT i o wartość tych różnic zwiększa swoje przychody. W przypadku wystąpienia tzw. „ujemnych różnic kursowych”, czyli różnic ekonomicznie niekorzystnych dla pożyczkobiorcy (różnic zwiększających zobowiązanie podatnika z tytułu otrzymanej pożyczki), pożyczkobiorca dla ich wyliczenia stosuje art. 15a ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT i o wartość tych różnic zwiększa swoje koszty uzyskania przychodów.

Na mocy art. 15a ust. 4 ustawy o CIT:

Zgodnie natomiast z art. 15a ust. 7 ustawy o CIT:

Z powołanych przepisów wynika m.in. to, że dodatnie jak i ujemne różnice kursowe mogą powstać w sytuacji udzielenia/zwrotu pożyczki w walucie obcej.

Art. 15a ust. 9 ustawy o CIT stanowi, że:

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pożyczka nie jest ani przychodem, ani kosztem podatkowym. Jednak różnice kursowe przy spłacie pożyczki – ustalone na podstawie art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT—uwzględnia się w przychodach bądź kosztach podatkowych.

Niezależnie od powyższego, jeśli chodzi o możliwość uwzględnienia w rachunku podatkowym różnic kursowych z tytułu spłaty pożyczki walutowej – ważny jest także cel, na jaki pożyczka walutowa została przeznaczona. Nie wystarczy do tego sam fakt zaciągnięcia i spłaty pożyczki walutowej, konieczne jest przy tym, aby przeznaczenie tej pożyczki wiązało się z finansowaniem wydatków, które z perspektywy ustawy podatkowej są racjonalnie uzasadnione i mogą być związane z kosztami uzyskania przychodów, a więc spełniające warunki art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W przepisach art. 15a ust. 2 i 3 ww. ustawy ustawodawca przewidział zamknięty katalog przypadków, w których powstają różnice kursowe dla celów podatkowych. Zatem dla podatników ustalających różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy o CIT (różnice kursowe podatkowe), różnice kursowe powiększające odpowiednio przychody albo koszty uzyskania przychodów powstają w przypadkach wskazanych w ww. przepisach.

Powołane powyżej przepisy określają sytuacje, kiedy powstają podatkowe różnice kursowe mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, m.in.:

• gdy wartość przychodu należnego w walucie obcej w dniu jego powstania dla celów podatkowych jest inna niż jego wartość w dniu faktycznego otrzymania,
• gdy wartość kosztu podatkowego w walucie obcej w dniu jego zarachowania jest inna niż jego wartość w dniu zapłaty,
• wartość środków (wartości pieniężnych) w walucie obcej w dniu ich nabycia (wpływu na rachunek bankowy) jest inna niż ich wartość w dniu ich wypływu z tego rachunku.

Z analizy zapisów ww. art. 15a ust. 2 i ust. 3 ustawy o CIT wypływa wniosek, że z różnicami kursowymi w znaczeniu podatkowym (tj. określanym w ustawie o CIT) mamy do czynienia tylko wtedy, gdy równocześnie, spełnione są następujące przesłanki:

• należność (przychód) lub zobowiązanie (koszt uzyskania przychodów) są wyrażone w walucie obcej;
• uregulowanie (realizacja) zobowiązania lub otrzymanie należności następuje również w walucie obcej;
• między dniem powstania zobowiązania i należności a dniem spłaty tego zobowiązania lub otrzymania należności wystąpiła różnica w kursie waluty.

Powyższe oznacza, że nie są uznawane za różnice kursowe dla celów podatkowych różnice wynikające z kursów walut, jeśli, np. zobowiązanie czy należność wyrażone są w walucie obcej a uregulowanie następuje w polskich złotych lub odwrotnie – zobowiązanie bądź należność wyrażone są w polskich złotych a zapłata dokonywana jest w walucie obcej. Tym samym, nie wszystkie różnice kursowe – w wymiarze ekonomicznym – ustalane dla celów rachunkowych i traktowane odpowiednio jako koszt/przychód finansowy w rachunku wyników, uznawane są przez prawo podatkowe za różnice kursowe, bowiem dla celów podatkowych różnice te powstają wyłącznie w przypadkach wymienionych enumeratywnie w art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o CIT. Mając na uwadze, że ustawowy katalog zdarzeń prowadzących do realizacji podatkowych różnic kursowych ma charakter zamknięty, wszelkie inne zdarzenia niż wymienione w tym przepisie nie mogą skutkować powstaniem różnic kursowych dla celów podatkowych.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka otrzymuje pożyczkę hedgingową w walucie PLN, następnie środki te są konwertowane na EUR i lokowane na rachunku Spółki w banku zewnętrznym (depozycie). Następnie środki te są wykorzystywane do zapłaty czynszu najmu nieruchomości płatnego w walucie EUR. Spółka ujmuje w księgach rachunkowych wartość tych zobowiązań (których podstawą kalkulacji są wartości w walucie obcej). Zatem koszt wynikający z faktury wyrażony jest w walucie obcej i zapłata również następuje w walucie obcej.

W świetle wyżej wymienionych przepisów prawa podatkowego oraz przedstawionego opisu sprawy stwierdzić należy, że w przypadku zrealizowanych różnic kursowych wynikających z wypływu środków mogą wystąpić podatkowe różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 oraz ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Jak wskazali Państwo we wniosku, przedmiotem Państwa wątpliwości jest również kwestia ustalenia, czy w odniesieniu do ujemnych różnic kursowych realizowanych na środkach z depozytu utworzonego w związku z zawartą transakcją hedgingową (pożyczką) ma zastosowanie ograniczenie w zaliczaniu w koszty uzyskania przychodu wynikające z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Podkreślenia wymaga fakt, że powstałe różnice kursowe wynikają z różnic powstałych pomiędzy wartością środków pieniężnych w EUR w dniu ich zakupu i ujęcia na depozycie; oraz wartością waluty w dniu jej sprzedaży w związku z wypływem waluty z depozytu. Wskazać należy, że nie są one ponoszone z tytułu zawierania kontraktów, czyli nie są związane z pozyskaniem lub z

korzystaniem ze środków finansowych, ponieważ powstają na skutek działań podjętych w celu zabezpieczenia oraz zachowania źródła przychodu.

Zatem, wskazać należy, że w odniesieniu do ujemnych różnic kursowych realizowanych na środkach depozytu utworzonego w związku z zawartą transakcją hedgingową (pożyczką) nie ma zastosowania ograniczenie w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodu, o czym stanowi art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 należało uznać za prawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia czy przychody i koszty uzyskiwane przez Spółkę w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej należy zaliczać do pozostałych źródeł przychodów.

Wskazać należy na treść art. 7 ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 15 ust. 2b ustawy o CIT:

Wskazać należy, że co do zasady przychody z instrumentów pochodnych (np. kontraktów hedgingowych) mogą stanowić przychody z zysków kapitałowych lub z innych źródeł przychodów.

W celu ustalenia, do którego źródła powinny zostać zakwalifikowane przychody z instrumentów pochodnych należy zweryfikować:

• czy instrumenty pochodne zabezpieczają przychody albo koszty zaliczane do zysków kapitałowych – w takim przypadku przychody z instrumentów pochodnych stanowią przychody z zysków kapitałowych,
• czy instrumenty pochodne zabezpieczają przychody albo koszty niezaliczane do zysków kapitałowych, tj. przychody lub koszty związane z „innymi źródłami przychodów” – w takim przypadku przychody z instrumentów pochodnych stanowią przychody z „innych źródeł przychodów”.

Wskazać należy, że przedmiotowe transakcje, o których mowa we wniosku zawierane przez Spółkę nie będą generowały przychodów z zysków kapitałowych. Zauważyć bowiem należy, że jak wskazano we wniosku instrumenty pochodne zabezpieczają kurs walutowy konkretnych transakcji, które są niezbędne w celu prowadzenia działalności gospodarczej, a co istotne Spółka nie zawiera transakcji o charakterze spekulacyjnym, funkcjonujących w oderwaniu od transakcji towarowych. Oznacza to tym samym, że ponoszone koszty związane z pożyczką hedgingową są związane z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Z tej też przyczyny, także koszty uzyskania ww. przychodów, nie będą rozliczane w ramach źródła określonego w art. 7b ustawy o CIT, a więc kapitałów pieniężnych.

W konsekwencji, należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że przychody i koszty związane z pochodnymi instrumentami finansowymi zabezpieczającymi kurs walutowy czynszu dzierżawy lokali, będą przychodami i kosztami z tzw. działalności ogólnej, a nie z zysków kapitałowych.

W świetle powyższego, za prawidłowe należy uznać Państwa stanowisko, zgodnie z którym wszelkie przychody i koszty uzyskiwane/ponoszone przez Spółkę w związku z otrzymaniem pożyczki hedgingowej (obejmujące po stronie kosztowej: odsetki wypłacane na rzecz pożyczkodawcy i ujemne różnice kursowe od środków na depozycie, a po stronie przychodowej: odsetki od depozytu oraz dodatnie różnice kursowe od środków na depozycie) należy zaliczać do tzw. pozostałych źródeł przychodów, innych niż źródło: zyski kapitałowe, o którym mowa w art. 7b ustawy o CIT.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 5 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądowych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).