Interpretacja indywidualna z dnia 30 kwietnia 2021 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.89.2021.1.AR

klasyfikacji do źródła przychodu wyniku osiągniętego przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2021 r., który w tym samym dniu wpłynął do tut. Organu za pośrednictwem e-puap, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie klasyfikacji do źródła przychodu wyniku osiągniętego przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie klasyfikacji do źródła przychodu wyniku osiągniętego przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

X S.A. (dalej: „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: CIT). Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż materiałów wybuchowych i środków strzałowych oraz dodatku do oleju napędowego. Sprzedaż produktów realizowana jest zarówno na rynek krajowy (ok.40%) jak i na rynki zagraniczne (ok. 60%). Znaczny udział sprzedaży eksportowej w przychodach ze sprzedaży, realizowany w większości w walucie euro powoduje, że Spółka w swojej działalności jest szczególnie narażona na ryzyko zmian kursu walutowego, które związane jest ze spadkiem kursu EUR/PLN (aprecjacja złotego). Na kurs walutowy wpływają zarówno czynniki fundamentalne jak i czynniki o charakterze krótkookresowym, nie zawsze bezpośrednio związane z oczekiwaniami co do rozwoju sytuacji makroekonomicznej, które przyczyniają się do dużej zmienności kursu walutowego. Stąd też w Spółce wymagana jest w tym obszarze szczególna dbałość o minimalizację wpływu ryzyka walutowego na działalność operacyjną i wyniki Spółki oraz zagwarantowanie określonego poziomu wartości złotowej generowanych przez nią przychodów ze sprzedaży w EUR. Ryzyko walutowe definiowane jest na wiele sposobów. Można przyjąć, że ryzyko walutowe to prawdopodobieństwo pogorszenia sytuacji finansowej Spółki na skutek nieprzewidzianej zmiany kursu walutowego. W przypadku eksportera to prawdopodobieństwo spadku przychodów w transakcji międzynarodowej, wynikających ze zmiany poziomu kursu walut, których dotyczy dana transakcja, bądź też potencjalna możliwość powstania ujemnych różnic kursowych, gdy kurs waluty obcej, w której powstała należność obniża się (aprecjacja waluty krajowej). Można również przyjąć, iż jest to ryzyko zmiany kwoty należności lub zobowiązań przeliczonej na walutę krajową, która była ustalona w walucie obcej, w wyniku zmiany kursu waluty obcej w stosunku do waluty krajowej. Aby ograniczyć wpływ ryzyka zmiany kursu walutowego wykorzystuje się dostępne metody zarządzania ryzykiem walutowym, które można podzielić na wewnętrzne i zewnętrzne. Pierwszym krokiem przy zabezpieczaniu jest wykorzystanie metod wewnętrznych (hedging naturalny), natomiast metody zewnętrzne (hedging zewnętrzny) służą zabezpieczaniu ekspozycji walutowej, która pozostała, mimo zastosowania zabezpieczeń wewnętrznych. Wewnętrzne metody zabezpieczenia przed ryzykiem walutowym obejmują wszelkie środki i sposoby dostępne w obrębie Spółki jako podmiotu zabezpieczającego i mające na celu zapobieganie powstawaniu otwartych pozycji walutowych oraz minimalizowanie ilości waluty, którą przedsiębiorstwo musi sprzedać w transakcjach walutowych. Stosowane w Spółce metody wewnętrzne to m.in. fakturowanie sprzedaży i dokonywanie płatności za surowce i inwestycje w walucie krajowej, klauzule waloryzacyjne w umowach z klientami czy też kompensata należności i zobowiązań. Istota zewnętrznych metod zabezpieczenia przed ryzykiem walutowym sprowadza się do przeniesienia ryzyka walutowego za pomocą odpowiedniego instrumentu na instytucję finansową lub inny podmiot, który jest skłonny to ryzyko podjąć w zamian za odpowiednią opłatę. Aby określić poziom ryzyka dla planowanych w przyszłości przepływów w Spółce wyznaczany jest poziom ekspozycji walutowej netto, który stanowi różnicę pomiędzy planowanymi wpływami z tytułu sprzedaży naszych wyrobów i usług a wydatkami ponoszonymi na zakup materiałów, towarów i usług w walucie EUR. Dla zminimalizowania wpływu ryzyka zmiany kursu walutowego na przepływy w Spółce wykorzystuje się dostępne na rynku pozagiełdowym (OTC) instrumenty pochodne i strategie zabezpieczające w ramach umów zawartych z bankami typu forward, parforward, super forward/symetryczny opcyjny korytarz zerokosztowy (składa się z dwóch opcji europejskich typu Put i Call), które rozliczane są poprzez fizyczną dostawę waluty lub poprzez rozliczenie pieniężne (NDF). Fizyczna dostawa waluty wiąże się z dostawą określonego nominału do Banku w ramach sprzedaży waluty po z góry założonym przy zawarciu transakcji kursie EUR/PLN. Rozliczenie pieniężne transakcji polega na rozliczeniu kontraktu jako różnice kursowe powstałe pomiędzy ceną instrumentu pochodnego a średnim kursem NBP bądź też kursem rynkowym w dniu zapadalności danej transakcji. Czynności podejmowane w ramach hedgingu zewnętrznego mają za zadanie zamknięcie pozycji walutowej na planowanej podstawowej transakcji handlowej, poprzez zawarcie transakcji na rynku walutowym i zajęcie pozycji przeciwstawnej do zabezpieczanej. Spółka jako eksporter chcąc zabezpieczyć długą pozycję (należności) w walucie obcej, sprzedaje tę walutę na rynku, tj. zajmuje pozycję krótką. W tym celu w Spółce wykorzystuje się poniższe instrumenty pochodne: