Interpretacja indywidualna z dnia 4 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.217.2024.2.PK

Zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego metodą FIFO.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego metodą FIFO.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 10 czerwca 2024 r. – pismem z 17 czerwca 2024 r. (data wpływu: 17 czerwca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polską spółką akcyjną będącą podatnikiem CIT o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce.

Główny przedmiot działalności gospodarczej Spółki stanowią (…).

Wnioskodawca w ramach swojej działalności pozyskuje środki finansowe od innych podmiotów, m.in. w postaci kredytów bankowych. Konsekwencją pozyskania środków finansowych jest obowiązek ponoszenia kosztów związanych z ich pozyskaniem i wykorzystaniem w przyszłości. W związku z tym, Wnioskodawca ponosi koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, do których odnosi się limit z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Spółka ustaliła, iż poniesiona przez nią w roku 2024 kwota kosztów finansowania dłużnego przekroczyła przedmiotowy limit. Z uwagi na przekroczenie limitu określonego w artykule 15c ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca był zobowiązany wykluczyć część kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniu rocznym za rok 2023.

Jednocześnie Spółka nie wyklucza, że w następnych latach podatkowych, kwota kosztów finansowania dłużnego ponoszonych przez Spółkę może ponownie przekroczyć limit, o którym mowa w art. 15c ust. 1 Ustawy o CIT.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że koszty finansowania dłużnego, niezaliczone w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15c ustawy o CIT, będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT, na tej zasadzie, że koszty niezaliczone w danym roku podatkowym będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w kolejnym roku w pierwszej kolejności, a zatem przed kosztami poniesionymi w tym kolejnym roku (tzw. zasada FIFO – „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty finansowania dłużnego, niezaliczone na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT, na tej zasadzie, że koszty niezaliczone w danym roku podatkowym będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w kolejnym roku w pierwszej kolejności, a zatem przed kosztami poniesionymi w tym kolejnym roku (tzw. zasada FIFO – „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”).

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1 tej ustawy, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa wart. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Na podstawie art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT koszty finansowania dłużnego wyłączone w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ust. 1 podlegają zaliczeniu do takich kosztów w następnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Ustawa o CIT nie wskazuje, w jakiej kolejności należy ujmować w kosztach uzyskania przychodów nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, w sytuacji, gdy wysokość limitu, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, w kolejnych latach nie pozwala na jednoczesne rozpoznanie jako kosztów uzyskania przychodów zarówno kosztów finansowania dłużnego z bieżącego roku, jak i kosztów finansowania dłużnego przeniesionych z poprzednich lat.

Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku rozliczania w kolejnych latach podatkowych kosztów finansowania dłużnego nieodliczonych od przychodów w roku podatkowym, w którym zgodnie z zasadami ogólnymi mogłyby stanowić one koszty uzyskania przychodu, zastosowanie powinna znaleźć tzw. zasada FIFO („pierwsze weszło, pierwsze wyszło”). Stosowanie metody FIFO oznacza, że w danym roku należy najpierw ująć w kosztach uzyskania przychodów te koszty finansowania dłużnego, które zostały poniesione najwcześniej i nie zostały uwzględnione w kosztach dla celów podatkowych w roku ich poniesienia – ze względu na ograniczenie wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Podkreślić należy, iż brzmienie art. 15c ust. 18 oraz pozostałe przepisy ustawy o CIT nie stoją na przeszkodzie zastosowaniu metody FIFO przy rozliczeniu wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w poprzednich latach kosztów finansowania dłużnego. Skoro więc przepisy ustawy o CIT nie określają zasad rozliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, to podatnik może zdecydować, za pomocą jakiej metody rozliczy nadwyżkę.

Oznacza to, że podatnik może w danym roku ująć w kosztach uzyskania przychodów najpierw koszty z lat poprzednich, w kolejności od poniesionych najwcześniej, a następnie – jeśli limit przysługujący Spółce w tym roku nie został jeszcze przekroczony – koszty bieżące.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej m.in:

• z 4 września 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB1-1.4010.354.2023.1.AW:

  [...] słusznie wskazaliście Państwo ustawa o CIT nie wskazuje w jakiej kolejności należy zaliczać koszty finansowania dłużnego wyłączone w danym roku do kosztów uzyskania przychodów w następnych latach podatkowych, w sytuacji gdy wysokość limitu, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w tych kolejnych latach nie pozwala na jednoczesne rozpoznanie jako kosztów uzyskania przychodów zarówno kosztów finansowania dłużnego bieżącego roku jak i kosztów finansowania dłużnego przeniesionych z poprzednich lat.

  Zatem wybór metody (kolejności) rozliczania przez Spółkę ponadlimitowych kosztów finansowania dłużnego, leży w gestii Spółki jako podmiotu ponoszącego odpowiedzialność za skutki prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

• z 23 maja 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP2-2.4010.155.2023.1.IN:

  Brzmienie art. 15c oraz pozostałych przepisów ustawy o CIT nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przedmiotowej metody w rozliczeniu wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w poprzednich latach kosztów finansowania dłużnego. Przepisy prawa podatkowego nie wykluczają też możliwości skorzystania z tej reguły dla potrzeb rozliczania w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich.

  Za zastosowaniem metody FIFO dla rozliczeń w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich przemawia także wykładnia celowościowa art. 15c ust. 18 ustawy o CIT. Celem wskazanego ustępu jest umożliwienie podatnikom rozliczenia wyłączonych zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy kosztów finansowania dłużnego w pięciu kolejnych latach podatkowych. Metoda FIFO pozwala w najpełniejszy sposób zrealizować wskazany cel, gdyż zapobiega sytuacji, w której podatnik straciłby możliwość rozliczenia uprzednio wyłączonych z kosztów dla celów podatkowych wydatków ze względu na upływ pięcioletniego okresu. Analogicznie jest w przypadku rozliczania strat z lat ubiegłych - jeśli podatnik nie zastosowałby metody FIFO, mógłby utracić prawo do pomniejszenia dochodu danego roku o odpowiednią część straty ze względu na upływ przewidzianego dla takiego odliczenia pięcioletniego okresu.

• z 30 września 2022 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB2-1.4010.475.2022.1.ES;
• z 23 stycznia 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB1-1.4010.752.2022.1.AND;
• z 21 września 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP2-2.4010.394.2023.1.PK;
• z 10 lutego 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP2- 2.4010.277.2022.2.SP;
• z 12 maja 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB1-3.4010.175.2023.1.AN
• z 16 września 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB2-1.4010.279.2020.1.PB

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: ustawa o CIT):

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Podatnik, przy kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu generowało przychód oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 15c ust. 3 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT:

Z opisu sprawy wynika, że Państwa działalność polega (…). W związku ze swoją działalnością korzystają Państwo z finansowania dłużnego, w wyniku czego ponosi koszty związane z obsługą pożyczek/kredytów. Są to koszty, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT:

Koszty te są ponoszone w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie stanowią kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy o CIT, wobec czego są kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W kalkulacji kosztów finansowania dłużnego w roku podatkowym 2024, ustalili Państwo, że kwota kosztów finansowania dłużnego przekroczyła obliczony Limit. Wartość, o którą przekroczono Limit, zostanie wyłączona z kosztów uzyskania przychodu. Jednocześnie wskazują Państwo, że w 2023 r. również doszło do przekroczenia wyznaczonego Limitu i nie wykluczone, że w kolejnych latach również Limit będzie przekraczany.

Nierozliczone przez Wnioskodawcę koszty finansowania dłużnego ponad Limit mogą zostać zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu w kolejnych latach podatkowych zgodnie z cytowanym wyżej art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest, czy metoda rachunkowa FIFO tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło (ang. first in first out) może być w tym przypadku stosowana do odliczeń kosztów ponad Limit w kolejnych latach podatkowych.

Przepisy ustawy o CIT nie wskazują, w jakiej kolejności należy ujmować w kosztach uzyskania przychodów nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, co oznacza, że tego rodzaju techniczne kwestie odliczenia pozostawione zostały swobodnemu uznaniu podatnika. Przepisy wskazują jedynie, że może to nastąpić wyłącznie w ramach przysługującego w danym roku Limitu.

W przypadku rozliczania kosztów finansowania dłużnego nieodliczonych od przychodów w roku podatkowym, w którym koszty te powstały, w kolejnych latach podatkowych zastosowanie może znaleźć tzw. metoda FIFO („pierwsze weszło, pierwsze wyszło”).

Brzmienie art. 15c oraz pozostałych przepisów ustawy o CIT nie stoi na przeszkodzie stosowaniu tej metody w rozliczeniu wyłączonych w poprzednich latach z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego. Przepisy prawa podatkowego nie wykluczają też możliwości skorzystania z tej reguły dla potrzeb rozliczania w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich.

Za zastosowaniem metody FIFO do rozliczeń w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich przemawia także wykładnia celowościowa art. 15c ust. 18 ustawy o CIT. Celem wskazanego ustępu jest umożliwienie podatnikom rozliczenia wyłączonych, zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, kosztów finansowania dłużnego w pięciu kolejnych latach podatkowych. Metoda FIFO pozwala w najpełniejszy sposób zrealizować wskazany cel, ponieważ zapobiega sytuacji, w której podatnik straci możliwość rozliczenia uprzednio wyłączonych z kosztów dla celów podatkowych wydatków ze względu na upływ pięcioletniego okresu.

Podsumowując, stwierdzić należy, ze koszty finansowania dłużnego niezaliczone wcześniej do kosztów uzyskania przychodów będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT – zgodnie z zasadą FIFO, to znaczy zaczynając od kosztów, które powstały najwcześniej.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).