Wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 czerwca 2024 r., sygn. II SA/Kr 527/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędziowie: WSA Jacek Bursa Asesor WSA Anna Kopeć po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi B. B., Z. P. na postanowienie Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie z dnia 12 lutego 2024 r. nr 154/2024 znak: WOB.7722.50.2023.KJAS w przedmiocie wstrzymania prowadzenia robót budowlanych 1/ uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji; 2/ zasądza od Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie na rzecz skarżących kwotę 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Wieliczce postanowieniem z dnia 18 stycznia 2023 r. nr 10/2023 nakazał B. B. i Z. P. wstrzymać prowadzenie robót budowlanych przy samowolnej rozbudowie budynku mieszkalnego o dodatkowy taras na pierwszym piętrze na działce nr [...], [...] w miejscowości W. B., gmina N.. W uzasadnieniu organ wskazał, że przeprowadzono kontrolę podczas której ustalono, że na terenie działki nr [...] oraz [...] w miejscowości W. B. jest usytuowany budynek mieszkalny jednorodzinny 2 lokalowy. Od strony zachodniej budynku wykonano rozbudowę balkonu na pierwszym piętrze. Rozbudowa balkonu o konstrukcji drewnianej wspartej na drewnianych krawędziakach posadowionych na punktowych fundamentach. Rozbudowa o wymiarach 3 m na 1,8 m. Przedmiotowy rozbudowany taras posiada balustradę drewnianą z poziomym wypełnieniem. Jak wskazali obecni podczas kontroli inwestorami przedmiotowych robót byli B. B. i Z. P.. Przedmiotową rozbudowę jak wskazali inwestorzy wykonali w ramach remontu istniejącego spróchniałego balkonu wzdłuż elewacji zachodniej budynku. Roboty zrealizowano w 2021 r, i na wykonanie przedmiotowych robót nie posiadali żadnych zgłoszeń ani pozwoleń. Z przedłożonych podczas kontroli dokumentów tj. inwentaryzacji budynku do podziału fizycznego obiektu wynika, iż od strony zachodniej budynku na pierwszym piętrze brak rozbudowanego balkonu. Taras na pierwszym piętrze na całej długości ściany szczytowej od strony zachodniej nie wychodzi poza obrys dachu. Nadto na podstawie dokonanego wglądu do ogólnodostępnych zdjęć lotniczych ustalono, iż w dacie wykonanej dokumentacji fotograficznej tj. 2019 -2021 brak od strony ogrodowej na działce nr [...] w miejscowości W. B. widocznej rozbudowy budynku mieszkalnego nr [...] A o balkon, nadto na dokumentacji fotograficznej datowanej na 2009 r. również brak przedmiotowej rozbudowy. W tym miejscu należy wskazać, że pojęcia logii, balkonu oraz tarasu nie zostało zdefiniowane w Prawie budowlanym. Zarówno ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie czy też rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych nie zawierają definicji legalnej wskazanych powyżej elementów. Korzystając z dorobku orzecznictwa sądowego, analizując orzeczenia sądów administracyjnych w przypadku próby zdefiniowania pojęcia "tarasu" należy wskazać na sposób przyjęty przez np.: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, które korzystały z definicji zawartych w Uniwersalnym słowniku języka polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (tom IV str. 24, Warszawa 2008 r.), według którego "taras" (w rozumieniu Prawa budowlanego) to odkryta, płaska część budynku otoczona balustradą umieszczona na parterze (często połączona schodami z ogrodem), na piętrze lub płaskim dachu. Bardzo podobnie prezentuje się sytuacja w przypadku logii, kiedy to sądy administracyjne sięgnęły po dorobek doktryny. Tytułem przykładu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 5 stycznia 2006 r., II SA/Gd 889/03, oparł swe ustalenia na podstawie Słownika języka polskiego PWN (pod red. M. Szymczaka, Warszawa 2002, s. 46), według którego loggia jest to wgłębiony balkon, wnęka balkonowa otwarta na zewnątrz budynku. Zestawiając ze sobą oba ustalenia dokonane przez sądy administracyjne należy wskazać, że w przypadku uznania balkonu za taras mamy do czynienia z częścią budynku, która jest otwarta i odkryta oraz usytuowana na zewnątrz budynku. Z kolei loggia ma postać wnęki, zadaszonej, otoczonej z trzech stron ścianami, jedynie otwartą na zewnątrz z jednej strony. Nadto należy dodać, że zgodnie z § 3 pkt 24 lit. a rozporządzenie Ministra Infrastruktury do kubatury brutto budynków zalicza się również kubaturę części zewnętrznych budynku jak loggie, balkony tarasy (w dwóch ostatnich przypadkach obliczanych do wysokości balustrady). W myśl § 3 pkt 24 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez kubaturę brutto budynku -należy przez to rozumieć sumę kubatury brutto wszystkich kondygnacji, stanowiącą iloczyn powierzchni całkowitej, mierzonej po zewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych i wysokości kondygnacji brutto, albo między podłogą na stropie lub warstwą wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią podłogi bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu nad najwyższą kondygnacją przy czym do kubatury brutto budynku: a) wlicza się kubaturę przejść, prześwitów i przejazdów bramowych, poddaszy nieużytkowych oraz przekrytych części zewnętrznych budynku, takich jak: loggie, podcienia, ganki, krużganki, werandy, a także kubaturę balkonów i tarasów, obliczaną do wysokości balustrady, b) nie wlicza się kubatury ław i stóp fundamentowych, kanałów i studzienek instalacyjnych, studzienek przy oknach piwnicznych, zewnętrznych schodów, ramp i pochylni, gzymsów, daszków i osłon oraz kominów i attyk ponad płaszczyzną dachu. W świetle powyższego taras stanowi element budynku, nierozerwalnie z nim związany zarówno konstrukcyjnie (taras wlicza się do powierzchni zabudowy budynku i jego kubatury) oraz funkcjonalnie, gdyż zapewnia on obsługę budynku. Jego istnienie rzutuje na podniesienie walorów użytkowych samego budynku, który zyskuje element mogący stanowić miejsce wypoczynku, a niekiedy dodatkową możliwość bezpośredniej komunikacji z ogrodem. Nawet wykonanie (powiększenie) tarasu jako drewnianej konstrukcji samonośnej i oddylatowanej od budynku nie musi świadczyć o braku więzi z budynkiem, gdyż poszczególne elementy obiektu budowlanego mogą być wykonywane w różnej technologii i z różnych materiałów. W ocenie organu wykonane roboty polegające na rozbudowie istniejącego tarasu na piętrze od strony zachodniej budynku mieszkalnego wspartego na słupach drewnianych posadowionych na punktowych fundamentach nie można zakwalifikować jako budowa czy rozbudowa tarasu ziemnego, a jedynie jako rozbudowę obiektu budowlanego o dodatkowa kubaturę - która to rozbudowa wymagała uzyskania pozwolenia na budowę. Bezspornym w sprawie pozostaje, że inwestor przedmiotowych robót budowlanych wykonał je, nie uzyskawszy uprzednio decyzji o pozwoleniu na budowę. Fakt budowy obiektu bez pozwolenia na budowę skutkuje działaniem art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane.