Wyrok NSA z dnia 19 marca 2024 r., sygn. III FSK 769/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Wojciech Stachurski (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogusław Woźniak, po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 listopada 2021 r. sygn. akt I SA/Kr 1157/21 w sprawie ze skargi L. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 8 czerwca 2021 r. nr SKO.Pod./4140/311/2020 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2017 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od L. B. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie kwotę 450 (słownie: czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

Wyrokiem z 29 listopada 2021 r., I SA/Kr 1157/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę L. B. (dalej: "Skarżący") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z 8 czerwca 2021 r., nr: SKO.Pod./4140/311/2020, w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2017 r.

Sąd uznał, że organy podatkowe, w zakresie niezbędnym dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, zebrały materiał dowodowy, a następnie, bez przekroczenia ustawowych granic, poddały go szczególnie drobiazgowej oraz wnikliwej analizie i ocenie, wyciągając logicznie poprawne i merytorycznie uzasadnione wnioski. Ustalenia te znalazły odzwierciedlenie w całościowym i kompletnym uzasadnieniu faktycznym zaskarżonej decyzji, podobnie jak wcześniej w decyzji organu pierwszej instancji. Sąd podkreślił, że sprawa była po raz pierwszy rozpoznana wyrokiem WSA w Krakowie z 15 października 2019 r., I SA/Kr 841/19, w którym orzeczono o uchyleniu zaskarżonej wówczas decyzji organu odwoławczego z 26 kwietnia 2019 r., zalecając organom wyjaśnienie okoliczności dotyczących osoby (osób) będących użytkownikami wieczystymi nieruchomości podlegających opodatkowaniu w 2017 r. W ocenie sądu, rozpoznając ponownie sprawę organ odwoławczy usunął występujące poprzednio uchybienia i niedostatki uzasadnienia rozstrzygnięcia, sporządzając równocześnie jego prawidłowe i wyczerpujące istotę sprawy uzasadnienie. Sąd zaaprobował stanowisko organu odwoławczego, że status podatnika podatku od nieruchomości ma użytkownik wieczysty gruntów (art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, Dz. U. z 2017 r., poz. 1785, dalej jako: "u.p.o.l."), przy czym jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach (art. 3 ust. 4 u.p.o.l.). Jeżeli przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu samoistnym (art. 3 ust. 3 u.p.o.l.). Odnosząc te uwagi do okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy sąd wskazał za organem, że na podstawie wyroku w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym z 25 listopada 2016 r., sygn. I C 2472/16/K, w dniu 13 maja 2017 r. wpisano jako użytkowników wieczystych I. B. i L. B. Sąd zaznaczył przy tym, że co prawda oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy - wymaga wpisu w księdze wieczystej (wpis konstytutywny), jednakże w postępowaniu dotyczącym żądania z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2019 r. poz. 2204 ze zm.; dalej: "u.k.w.h.) orzeczenie sądu ma charakter deklaratoryjny i uwzględniając powództwo sąd czyni jedynie ustalenia w zakresie treści obiektywnie istniejącego prawa. Tym samym poprzez uwzględnienie powództwa wyrokiem z 25 listopada 2016 r. sąd nie ukształtował na nowo prawa użytkowania wieczystego, lecz odnosił się do prawa, które istniało i przysługiwało skonkretyzowanym podmiotom tj. I.B. i L.B. W związku z powyższym I. B. i L. B. byli użytkownikami wieczystymi nieruchomości w 2017 r.