Interpretacja indywidualna z dnia 26 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.244.2024.1.MBD

W zakresie ustalenia, czy płatność realizowana na rzecz Kontrahenta, opisana w stanie faktycznym, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 12 UPO, w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko jest prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie ustalenia, czy płatność realizowana na rzecz Kontrahenta, opisana w stanie faktycznym, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 12 UPO, w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w X (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, który podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce, bez względu na miejsce ich osiągnięcia.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja (…). Ponadto, Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji (…).

W ramach prowadzonej działalności Spółki produkuje i sprzedaje do swoich kontrahentów, m.in.: (…).

Spółka zawarła umowę z KG (dalej: „Kontrahent” lub „Wykonawca”), w ramach której nabywa od Kontrahenta projekt koncepcyjny dotyczący nowych produktów, które mają być w przyszłości sprzedawane przez Spółkę na rzecz klientów. Umowa zawarta przez strony jest umową ramową, co oznacza, że na jej bazie Spółka składa kolejne zamówienia do Kontrahenta, które to zamówienia stanowią podstawę do świadczenia usług na rzecz Spółki. Odrębnie w ramach każdego zamówienia strony uzgadniają wynagrodzenie należne Kontrahentowi za realizację projektu.

W ramach zawartej umowy, Kontrahent przekazuje Spółce wytworzony przez siebie projekt koncepcyjny na produkt, który objęty był zamówieniem złożonym przez Wnioskodawcę. Jednocześnie, wraz z przekazaniem projektu koncepcyjnego Spółce, Wykonawca przenosi na Spółkę także wszelkie autorskie prawa majątkowe lub prawa wynikające z przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej.

Spółka i kontrahent są podmiotami powiązanymi w myśl art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2023 poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Kontrahent jest natomiast nierezydentem w myśl art. 3 ust. 2 ustawy o CIT - krajem rezydencji podatkowej Kontrahenta są Niemcy. Kontrahent to niemiecka spółka komandytowa, będą podmiotem transparentnym podatkowo. Na dzień realizowania płatności Spółka posiada certyfikaty rezydencji podatkowej wszystkich beneficjentów oraz Kontrahenta.

Pytanie

Czy płatność realizowana na rzecz Kontrahenta, opisana w stanie faktycznym, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 12 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (dalej: „UPO”) w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, wypłacane przez niego świadczenie na rzecz Kontrahenta nie podlega opodatkowaniu u źródła na podstawie art. 12 UPO w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Świadczenie to, na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Niemcami, będzie podlegało opodatkowaniu w Niemczech, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta oraz dochowania należytej staranności.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podmioty które nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu (tzw. nierezydenci) podlegają opodatkowaniu w Polsce tylko i wyłącznie od dochodów, które osiągają na terytorium kraju.

W art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, wskazano przykładowe wyszczególnienie dochodów, które dla nierezydentów podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, jednym z dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce są, co do zasady, należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Doprecyzowanie katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu w Polsce zostało uregulowane w art. 21 i 22 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają, co do zasady, przychody nierezydenta z tytułu odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

W art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają, co do zasady, przychody nierezydenta z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W tym wypadku właściwą umową jest umowa z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, z uwagi na status rezydencji

podatkowej zarówno Kontrahenta jak i jego beneficjentów.

Jednym ze źródeł przychodów wskazanym w ww. umowie, są tzw. należności licencyjne, o których mowa w art. 12 UPO.

Przez należności licencyjne, w myśl art. 12 ust. 3 UPO, rozumie się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Z definicji tej wynika wyraźnie, że przez należności licencyjne należy rozumieć takie płatności, które wiążą się z otrzymaniem prawa do korzystania m.in. z praw autorskich, patentów, znaków towarowych czy też wzoru lub modelu.

W ocenie Wnioskodawcy, definicja należności licencyjnych nie obejmuje natomiast swoim zakresem przypadków, w których płatność dotyczy trwałego przeniesienia praw autorskich lub praw wynikających z przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w niniejszym przypadku.

W komentarzu do Modelowej Konwencji OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania, stanowiącej podstawę do dwustronnych umów zawieranych pomiędzy poszczególnymi krajami (w tym pomiędzy Polską a Niemcami), wskazano, że jeżeli wypłata jest dokonywana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji, to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za „użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia” i tym samym nie może być uznana jako należność licencyjna”. (...) Wynika to z faktu, że jeżeli własność praw została przeniesiona w całości lub części na inną osobę, to zapłata za to nie może dotyczyć korzystania z tych praw. Podstawowy charakter transakcji kwalifikowanej jako przeniesienia własności nie może być zmieniony formą wynagrodzenia, przez płacenie go ratami, lub według większości państw przez fakt, że wypłaty są podporządkowane spełnieniu jakiegoś warunku” (...) Jeżeli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, płatność nie może stanowić należności licencyjnej i przepisy artykułu nie mają zastosowania.

Wobec powyższego, wypłata świadczenia, w ramach którego Wnioskodawca nabywa autorskie prawa majątkowe lub prawa wynikające z przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, nie stanowi należności licencyjnej w myśl art. 12 ust. 3 UPO. Spółka dokonując płatności na rzecz Kontrahenta staje się właścicielem praw, a zatem nie uiszcza ona należności z tytułu korzystania na podstawie umowy licencyjnej bądź innej podobnej umowy, lecz na podstawie tytułu własności.

Stanowisko takie uzasadnia również znaczenie pojęcia użytkowania, przedstawione w definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego PWN, zgodnie z którą użytkować oznacza używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia.

W niniejszym przypadku, wraz z zapłatą ceny określonej przez strony, wszelkie prawa autorskie lub prawa wynikające z przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej przechodzą na Wnioskodawcę. Wobec tego, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta nie stanowi wynagrodzenia za użytkowanie, a za przeniesienie praw na Spółkę.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, tak opisany stan faktyczny, nie wypełnia przesłanki wskazanej w art. 12 ust. 3 UPO, która odnosi się do korzystania z cudzej rzeczy lub prawa majątkowego.

Pogląd Wnioskodawcy w zakresie braku konieczności opodatkowania świadczenia w Polsce potwierdza stanowisko tut. Organu przedstawione m.in. w indywidualnej interpretacji Dyrektora KIS z 30 maja 2017 r., nr: 0111-KDIB2-1.4010.34.2017.1.AT, w której organ wskazał, że zgodnie z ust. 8.2 Komentarza do art. 12 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (MK OECD), jeżeli wypłata jest dokonana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji (należności licencyjnych - przyp. Organu podatkowego), to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia i tym samym nie może być uznana za należność licencyjną.

Analogiczne stanowisko tut. Organu zostało przedstawione również w indywidualnej interpretacji Dyrektora KIS z 24 lipca 2023 r., nr: 0111-KDIB1-2.4010.226.2023.2.MC, w której organ uznał, że odnosząc się zatem do przeniesienia praw autorskich nie ma w przedmiotowej sprawie możliwości opodatkowania tego wynagrodzenia jako należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ww. Konwencji, bowiem przepis ten reguluje opodatkowanie należności licencyjnych, do których zalicza się należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego, a nie jego przeniesienia.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jednocześnie, w myśl art. 13 ust. 5 UPO, zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w powyższych ustępach podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Na kwalifikację zysku z przeniesienia praw autorskich do przychodów określonych w art. 13 UPO wskazuje m.in. indywidualna interpretacja Dyrektora KIS z 6 września 2023 r., nr: 0114-KDIP2-1.4010.372.2023.1.MW, w której organ uznał, w przypadku gdy niemiecki podmiot wypłacał świadczenie z tytułu przeniesienia autorskich praw majątkowych przez polskie podmiot na rzecz spółki niemieckiej, że wskazać należy, iż dochód osiągnięty przez Spółkę z tytułu wyprodukowania Programu oraz przeniesienia praw autorskich do niego będzie opodatkowany wyłącznie w Polsce na podstawie art. 13 ust. 5 UPO PL-DE, nie zaś powołanego przez Państwa art. 7 ust. 1 UPO PL-DE.

W ww. interpretacji z 30 maja 2017 r., wydanej na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, organ stwierdził natomiast, że tym samym, opłata za przeniesienie praw autorskich nie jest należnością licencyjną. Tego typu płatność podlega opodatkowaniu według zasad określonych w art. 7 Umowy.

Niezależnie od powyższego, tj. uznania przez tut. Organ czy świadczenie to stanowi przychód z tytułu zysku przedsiębiorstw (art. 7 UPO) czy też przychód z tytułu przeniesienia majątku (art. 13 ust. 5 UPO), po stronie Spółki nie powstanie obowiązek poboru podatku u źródła, o ile będzie posiadała certyfikat rezydencji podatkowej kontrahenta oraz dochowa należytej staranności. Na marginesie jedynie Wnioskodawca wskazuje, że w jego ocenie, prawidłowa jest kwalifikacja do przychodów z przeniesienie majątku, o których mowa w art. 13 ust. 5 UPO.

W związku z powyższym, niezależnie od stanowiska tut. Organu w zakresie klasyfikacji wynagrodzenia za przeniesienie autorskich praw majątkowych w związku z realizacją projektu koncepcyjnego przyszłych towarów, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta nie będzie stanowiło przychodów z należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 UPO, a zatem będzie podlegało opodatkowaniu w Niemczech, nie zaś w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 - 2a ustawy o CIT:

podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

 2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W niniejszej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. 2005 Nr 12, poz. 90, dalej: „UPO”).

Stosownie do art. 3 ust. 2 UPO:

W myśl art. 7 ust. 1 UPO:

Zgodnie z art. 7 ust. 7 UPO:

W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że powołany powyżej art. 7 ust. 7 ww. UPO, przyznaje pierwszeństwo poszczególnym artykułom dotyczącym opisanych w nim konkretnych kategorii dochodów. W związku z tym artykuł ten ma zastosowanie do dochodów przedsiębiorstwa, które nie wchodzą w zakres dochodów objętych innymi artykułami.

Zgodnie z art. 12 ust. 1-3 UPO:

(1)Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

(2) Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

(3) Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Ustawa o CIT (ani inne ustawy podatkowe) nie zawierają definicji praw autorskich i z tego względu na potrzeby ustalenia zakresu tego pojęcia konieczne jest odniesienie się do ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509, dalej: „ustawa o prawie autorskim”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Jednocześnie jak stanowi art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim:

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim:

Stosownie do art. 43 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim:

Zgodnie z art. 67 ustawy o prawie autorskim:

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie.

Należy podkreślić, że Państwa – Strony UPO ww. Konwencji posłużyły się sformułowaniem „wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego”. Tym samym ww. definicja obejmuje całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy.

Fakt, że projekt koncepcyjny na produkt jest projektem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia projektu koncepcyjnego na produkt, do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw - Stron UPO było objęcie zakresem dyspozycji artykułu 12 powołanej umowy UPO, który odnosi się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu sprzedażyprojektu koncepcyjnego na produkt należy traktować jako należności licencyjne, albowiem projekt stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w powołanej powyżej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską, a Republiką Federalną Niemiec, należy także zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w niej postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła umowę z Kontrahentem, w ramach której nabywa od Kontrahenta projekt koncepcyjny dotyczący nowych produktów, które mają być w przyszłości sprzedawane przez Spółkę na rzecz klientów. W ramach zawartej umowy, Kontrahent przekazuje Spółce wytworzony przez siebie projekt koncepcyjny na produkt, który objęty był zamówieniem złożonym przez Wnioskodawcę. Jednocześnie, wraz z przekazaniem projektu koncepcyjnego Spółce, Wykonawca przenosi na Spółkę także wszelkie autorskie prawa majątkowe.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że pojęcie należności licencyjnych nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z transakcjami, których przedmiotem są prawa autorskie, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania lub użytkowaniem. Tym samym, zapłata za przeniesienie danego prawa, a wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu ww. UPO.

Odnosząc się zatem do przeniesienia praw autorskich, nie ma w przedmiotowej sprawie możliwości opodatkowania tego wynagrodzenia jako należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 UPO, bowiem przepis ten reguluje opodatkowanie należności licencyjnych, do których zalicza się należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego, a nie jego przeniesienia.

W pkt 8.2 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (z dnia 15 lipca 2014 r. ABC a Wolters Kluwer SA, Warszawa 2016), dotyczącego należności licencyjnych wskazano, że:

„Jeżeli wypłata jest dokonywana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji, to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za „użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia” i tym samym nie może być uznana jako należność licencyjna”.(…)

Wynika to z faktu, że jeżeli własność praw została przeniesiona w całości lub części na inną osobę, to zapłata za to nie może dotyczyć korzystania z tych praw. Podstawowy charakter transakcji kwalifikowanej jako przeniesienia własności nie może być zmieniony formą wynagrodzenia, przez płacenie go ratami, lub według większości państw przez fakt, że wypłaty są podporządkowane spełnieniu jakiegoś warunku”.

Ponadto zgodnie z pkt 15 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD:

 „Jeżeli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, płatność nie może stanowić należności licencyjnej i przepisy artykułu nie mają zastosowania. Problem może jednak się pojawić, gdy ma miejsce przeniesienie praw, które obejmuje:

- wyłącznie prawo do użytkowania prawa autorskiego w oznaczonym okresie lub na wyznaczonym obszarze geograficznym,

- dodatkowe wynagrodzenie z tytułu użytkowania oprogramowania,

- zapłatę w formie jednorazowej dość znaczącej kwoty uiszczonej ryczałtowo”.

W pkt 16 ww. Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji wskazano, że:

„Każdy przypadek będzie uregulowany w zależności od konkretnych faktów, jednak, ogólnie rzecz biorąc, jeżeli płatności są dokonywane w zamian za przeniesienie praw stanowiących mienie odrębne i specjalne (co jest bardziej prawdopodobne w przypadku przyznania praw wyłącznych w ramach określonej strefy geograficznej niż w przypadku przyznania praw wyłącznych na określony czas) jest prawdopodobne, że takie wypłaty stanowić będą na ogół zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 lub zyski ze zbycia majątku w rozumieniu art. 13, niż należności licencyjne w rozumieniu art. 12. Wynika to z faktu, iż w przypadku przeniesienia całości lub części praw wynagrodzenie nie może być przekazywane z tytułu korzystania z praw. Istotna cecha transakcji jaką jest przeniesienie praw, nie może ulec zmianie w zależności od formy wynagrodzenia, płatności wynagrodzenia w ratach lub - jak jest w praktyce wielu krajów-od faktu, iż płatności związane są z przypadkową okolicznością”.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy zostaje przeniesione prawo własności to nie może być mowy o użytkowaniu lub prawu do użytkowania. Sytuacja taka będzie miała miejsce w niniejszej sprawie gdy wraz z przekazaniem projektu koncepcyjnego Spółce, Wykonawca przeniesie na Spółkę także wszelkie autorskie prawa majątkowe.

W myśl art. 13 UPO:

(1) Zyski osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, z przeniesienia własności majątku nieruchomego w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

(2) Zyski z przeniesienia własności akcji, udziałów lub innych praw w spółce, której aktywa majątkowe składają się głównie, bezpośrednio lub pośrednio z majątku nieruchomego, położonego w Umawiającym się Państwie lub z praw wchodzących w skład tego majątku nieruchomego, mogą być opodatkowane w tym Państwie.

(3) Zyski z przeniesienia własności majątku ruchomego stanowiącego majątek zakładowy zakładu, który przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa posiada w drugim Umawiającym się Państwie albo z przeniesienia własności mienia ruchomego należącego do stałej placówki, którym osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie dysponuje w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania wolnego zawodu, łącznie z zyskami, które pochodzą z przeniesienia własności takiego zakładu (odrębnie albo z całym przedsiębiorstwem) lub takiej stałej placówki, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

(4) Zyski osiągane z przeniesienia własności statków morskich lub statków powietrznych eksploatowanych w transporcie międzynarodowym, statków eksploatowanych w żegludze śródlądowej oraz z przeniesienia własności majątku ruchomego związanego z eksploatacją takich statków morskich, statków powietrznych lub statków żeglugi śródlądowej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

(5) Zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w powyższych ustępach podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

(6) W przypadku gdy osoba fizyczna miała miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie przez okres przynajmniej pięciu lat i uzyskała miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, ustęp 5 nie narusza prawa pierwszego Państwa do opodatkowania tej osoby fizycznej na podstawie swego wewnętrznego ustawodawstwa z tytułu jakiegokolwiek przyrostu majątku osiągniętego z akcji lub udziałów w spółkach mających siedzibę w pierwszym Umawiającym się Państwie do dnia, kiedy osoba ta przestała mieć miejsce zamieszkania w tym Państwie. Jeżeli pierwsze z wymienionych Państw opodatkowuje osobę fizyczną mającą tam miejsce zamieszkania z tytułu przyrostu majątku w chwili, gdy osoba ta opuszcza to Państwo, a własność akcji lub udziałów jest następnie przeniesiona i zyski z tego przeniesienia są opodatkowane w drugim Państwie zgodnie z ustępem 5, wówczas to drugie Państwo przyjmuje jako podstawę oszacowania zysku z przeniesienia własności tę kwotę, którą przyjęto pierwsze Państwo jako wpływ w chwili, gdy ta osoba fizyczna opuszczała jego terytorium.

W pkt 5 ww. Komentarza do art. 13 Modelowej Konwencji wskazano, że:

„Artykuł nie zawiera dokładnej definicji określenia zysków z majątku i nie jest to konieczne z uwagi na powyższe względy. Wyrazy „przeniesienie własności majątku” są użyte w celu objęcia nimi szczególnie zysków z majątku pochodzących ze sprzedaży lub zamiany, a również z częściowej sprzedaży, wywłaszczenia, przekazania spółce w zamian za akcje, sprzedaży praw, darowizny, a nawet pośmiertnego przekazania majątku”.

W pkt 29 ww. Komentarza do art. 13 ust. 5 Modelowej Konwencji wskazano, że:

„Jeżeli chodzi o zyski z przeniesienia tytułu własności majątku innego niż wymieniony w ustępach 1, 2 i 4, to ustęp 5 stanowi, że podlegają one opodatkowaniu tylko w państwie, w którym sprzedający ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.”

W rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajdzie odpowiednio art. 13 ust. 5 ww. UPO.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że zyski z tytułu przeniesienia prawa do projektu koncepcyjnego na produkt, uzyskiwane przez Kontrahenta niemieckiego, które należy kwalifikować na gruncie ww. UPO jako zyski z przeniesienia tytułu własności majątku, będą podlegały opodatkowaniu tylko w kraju, w którym przenoszący tytuł własności ma siedzibę (rezydencje podatkową), o ile zostanie to udokumentowane certyfikatem rezydencji.

Zatem, Wnioskodawca jako dokonujący płatności na rzecz Kontrahenta niemieckiego z tytułu przeniesienia prawa do projektu koncepcyjnego na produkt, nie jest zobowiązany do potrącenia od wypłaconych należności zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 26 ustawy o CIT i art. 13 ust. 5 ww. UPO.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy płatność realizowana na rzecz Kontrahenta, opisana w stanie faktycznym, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 12 UPO, w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).