Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. II GSK 1861/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędzia NSA Mirosław Trzecki Sędzia del. WSA Marek Krawczak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 18 lipca 2023 r. sygn. akt II SA/Ol 497/23 w sprawie ze skargi T. Z. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] kwietnia 2023 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia obowiązku poniesienia kosztów świadczeń opieki zdrowotnej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z 18 lipca 2023 r., sygn. akt II SA/Ol 497/23 na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a) i c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: Dz.U. z 2023r., poz. 259 dalej: "p.p.s.a.") uwzględnił skargę T. Z. (dalej też: "strona", "Skarżąca") i uchylił decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej też: "Prezes NFZ", "organ") z 19 kwietnia 2023 r.

W skardze kasacyjnej organ zaskarżył powyższy wyrok w całości wnosząc o jego uchylenie i oddalenie skargi Skarżącej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie od Skarżącej na rzecz Prezesa NFZ kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych prawem.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. Naruszenie prawa materialnego, o którym mowa w art. 174 pkt 1 p.p.s.a., polegające na naruszeniu:

a) art. 50 ust. 17 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2022 poz. 2561, z późn. zm.) zwanej dalej "ustawą o świadczeniach" w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż do pozostawania w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, o którym mowa w tym przepisie wystarcza przekonanie świadczeniobiorcy, że nie utracił prawa do świadczeń, podczas gdy dla przyjęcia, iż świadczeniobiorca pozostaje w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, o którym mowa w art. 50 ust. 17 ustawy o świadczeniach niezbędne jest jego działanie w dobrej wierze, a więc takie, które nie jest obarczone jakimkolwiek brakiem staranności.