Interpretacja
Interpretacja indywidualna z dnia 31 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-3.4017.19.2019.6.APA
Ustalenie czy po powołaniu na komornika sądowego, po odwołanym Komorniku Sądowym, którego do dnia 27 czerwca 2019 r. Wnioskodawca zastępował jako asesor komorniczy, Wnioskodawca składa informację OEG-1 uwzględniając również wszystkie opłaty egzekucyjne od 1 stycznia 2019 r. uzyskane jako zastępca, czy od dnia powołania (czyli od opłat uzyskanych od lipca 2019 r.) składa deklarację OEG-1 jako komornik sądowy, zaczynając od kwoty uzyskanych opłat egzekucyjnych w poprzednim okresie od kwoty zero, bez uwzględnienia opłat egzekucyjnych uzyskanych jako zastępca komornika
Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie:
1) ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 2 sierpnia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 4 listopada 2020 r., sygn. akt I SA/Wr 26/20 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 kwietnia 2023 r., sygn. akt III FSK 3720/21;
2) stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
2 sierpnia 2019 r. wpłynął Pana wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczył ustalenia czy po powołaniu na komornika sądowego, po odwołanym Komorniku Sądowym (...), którego do dnia 27 czerwca 2019 r. Wnioskodawca zastępował jako asesor komorniczy, Wnioskodawca składa informację OEG-1 uwzględniając również wszystkie opłaty egzekucyjne od 1 stycznia 2019 r. uzyskane jako zastępca, czy od dnia powołania (czyli od opłat uzyskanych od lipca 2019 r.) składa deklarację OEG-1 jako komornik sądowy, zaczynając od kwoty uzyskanych opłat egzekucyjnych w poprzednim okresie od kwoty zero, bez uwzględnienia opłat egzekucyjnych uzyskanych jako zastępca komornika.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca od dnia (...) listopada 2018 r. do dnia (...) czerwca 2019 r., pełnił funkcję zastępcy po odwołanym Komorniku Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla (...), będąc asesorem komorniczym. Wnioskodawca został wpisany do bazy REGON jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. W dniu 1 stycznia 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych, które to przepisy zmieniły charakter opłat egzekucyjnych. Zgodnie z art. 149 ust. 2 przedmiotowej ustawy „Uzyskane opłaty egzekucyjne, po potrąceniu wynagrodzenia prowizyjnego komornika, stanowią dochód budżetu państwa i podlegają przekazaniu na rachunek, o którym mowa w art. 196 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2077 oraz z 2018 r., poz. 62), urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę kancelarii, w terminie do 5 dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym zostały uzyskane.”.
Zgodnie z art. 149 ust. 5 tejże ustawy i wydanym rozporządzeniem na podstawie art. 149 ust. 7 tejże ustawy nałożono obowiązek składania informacji o uzyskanych opłatach egzekucyjnych na OEG-1. Wnioskodawca pełniąc funkcję zastępcy komornika składał stosowną informację oraz odprowadzał na właściwy rachunek bankowy opłaty egzekucyjne. Natomiast w (...) 2019 r. Wnioskodawca został powołany na funkcję komornika sądowego przejmując kancelarię po odwołanym Komorniku Sądowym (...), czyli tę samą kancelarię, w której pełnił funkcję zastępcy.
Pytanie
Czy po powołaniu na komornika sądowego, po odwołanym Komorniku Sądowym (...), którego do dnia (...) czerwca 2019 r. Wnioskodawca zastępował jako asesor komorniczy, Wnioskodawca składa informację OEG-1 uwzględniając również wszystkie opłaty egzekucyjne od 1 stycznia 2019 r. uzyskane jako zastępca, czy od dnia powołania (czyli od opłat uzyskanych od lipca 2019 r.) składa deklarację OEG-1 jako komornik sądowy, zaczynając od kwoty uzyskanych opłat egzekucyjnych w poprzednim okresie od kwoty zero, bez uwzględnienia opłat egzekucyjnych uzyskanych jako zastępca komornika?
Pana stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, składając deklarację OEG-1 za miesiąc lipiec nie powinien uwzględniać opłat egzekucyjnych uzyskanych jako zastępca komornika i tym samym powinien wskazać uzyskane opłaty egzekucyjne w poprzednim okresie w wysokości zero złotych. Powyższe podyktowane jest następującymi argumentami. W momencie powołania na stanowisko komornika sądowego Wnioskodawca stał się w pełni komornikiem sądowym, a nie wykonuje obowiązków przypisanych komornikowi. Po powołaniu zmieniła się nazwa, gdyż przed powołaniem była to Kancelaria Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla (...), gdzie funkcję zastępcy pełnił asesor komorniczy (...). Oczywiście w rozliczeniach podatkowych i składanym OEG-1, Wnioskodawca posługiwał się swoimi danymi, jak również numerem NIP. Wnioskodawca mógł również nie zostać powołany na komornika sądowego w kancelarii, w której pełnił funkcję zastępcy. Co również ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej interpretacji. Zakładając inne rozstrzygnięcie niż zawarte stanowisko Wnioskodawcy, w przypadku bycia zastępcą w innej kancelarii komorniczej, niż tej do której osoba została powołana na komornika sądowego albo którą utworzył od nowa, to przy składaniu OEG-1 musiałby uwzględnić opłaty egzekucyjne uzyskane w innej kancelarii. Zakładając, że asesor komorniczy był zastępcą w kancelarii komorniczej i do końca czerwca 2019 r. uzyskał w niej opłaty egzekucyjne, a od 1 lipca 2019 r. utworzył swoją kancelarię od nowa i zakładając, że nie uzyskał w lipcu 2019 r. w swojej utworzonej kancelarii jako komornik sądowy żadnej opłaty egzekucyjnej, to przy składaniu OEG-1 za miesiąc lipiec, w rubryce 20 musiałby wskazać opłaty egzekucyjne uzyskane z innej kancelarii, gdzie pełnił funkcję zastępcy. Wnioskodawca po powołaniu używał tego samego numeru NIP, jak i REGON, jednakże jest nowym i odrębnym bytem, który należy traktować jako osobę nowo powołaną na stanowisko komornika. Powinno się oddzielić uzyskane opłaty egzekucyjne w okresie pełnienia funkcji zastępcy komornika od opłat egzekucyjnych uzyskanych jako komornik sądowy. W przedstawionym stanie faktycznym powinny być powiązane z funkcją osoby która maobowiązek złożyć OEG-1 czyli czy składa jako zastępca komornika czy jako komornik pomimo, że w niektórych przypadkach może to być ta sama osoba posługująca się tym samym numerem NIP.
Postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia
Rozpatrzyłem Pana wniosek – 11 września 2019 r. wydałem postanowienie Znak: 0111-KDIB2-3.4017.19.2019.1.MK o odmowie wszczęcia postępowania.
Postanowienie doręczono Panu 17 września 2019 r.
Pismem z 20 września 2019 r. (wpływ 30 września 2019 r.) wniósł Pan zażalenie na powyższe postanowienie.
Postanowieniem z 13 listopada 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4017.19.2019.2.APA utrzymałem w mocy zaskarżone postanowienie.
Postanowienie utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie doręczono Panu 15 listopada 2019 r.
Skarga na postanowienie
Pismem z 11 grudnia 2019 r. , nadanym tego samego dnia za pośrednictwem poczty (wpływ 17 grudnia 2019 r.), wniósł Pan skargę na to postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.
Wniósł Pan o:
- uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości,
- zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Postępowanie przed sądami administracyjnymi
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 10 czerwca 2020 r. sygn. akt I SA/Wr 26/20, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.
Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wskazując, że przedmiotem zaskarżenia nie była interpretacja indywidualna, a Wojewódzki Sąd Administracyjny dopuścił się tym samym naruszenia przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż orzekł poza granicami skargi – w odniesieniu do interpretacji indywidualnej, która nie została wydana w niniejszej sprawie.
W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny 4 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 26/20 ponownie wydał orzeczenie w tej sprawie, uchylając zaskarżony wyrok w całości oraz uchylając zaskarżone postanowienie.
Ponownie wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 18 kwietnia 2023 r. sygn. akt III FSK 3720/21 oddalił skargę kasacyjną.
Odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wpłynął do mnie 9 sierpnia 2023 r.
Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku
Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):
Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:
• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraziły Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;
• ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy o komornikach sądowych – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Z dniem 1 stycznia 2019 r. weszła w życie ustawa z 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 850) oraz ustawa z 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 210).
Powyższe ustawy zostały wprowadzone by uregulować zagadnienia związane m.in. z istotą opłat egzekucyjnych. Ustawa o komornikach sądowych uchyliła bowiem ustawę z 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. z 1997 r., nr 133 poz. 882). W stanie prawnym funkcjonującym przed 1 stycznia 2019 opłata egzekucyjna stanowiła dochód komornika. Natomiast od 1 stycznia 2019 r. opłata ta stała się niepodatkową należnością budżetu państwa.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 42 ustawy o komornikach sądowych:
Jeżeli komornik nie może wykonywać obowiązków z powodu przeszkód prawnych lub faktycznych, wyznacza się zastępcę komornika.
W myśl art. 43 ust. 1-4 ww. ustawy:
1. W przypadku niemożności wykonywania obowiązków z powodu wypoczynku, choroby albo innej usprawiedliwionej nieobecności, prezes właściwego sądu rejonowego, na wniosek komornika zawierający wskazanie przyczyny nieobecności, jej okresu oraz osoby zastępcy, wyznacza, w drodze zarządzenia, zastępcę komornika. O wyznaczeniu zastępcy komornika prezes właściwego sądu rejonowego zawiadamia za pośrednictwem poczty elektronicznej radę właściwej izby komorniczej, przesyłając kopię wniosku komornika wraz z załącznikami.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zastępcą komornika może być:
2) asesor zatrudniony w kancelarii nieobecnego komornika, który przepracował na stanowisku asesora co najmniej 2 lata
- jeżeli wyraził zgodę na pełnienie obowiązków zastępcy komornika w okresie przewidywanej nieobecności.
3. Komornik nie może być zastępowany przez asesora dłużej niż 60 dni w roku kalendarzowym.
4. W zakresie wykonywania czynności, o których mowa w art. 3, asesorowi pełniącemu funkcję zastępcy komornika przysługują prawa i obowiązki komornika.
Stosownie do art. 149 ust. 1-7 ustawy o komornikach sądowych:
1. Opłata egzekucyjna stanowi niepodatkową należność budżetową o charakterze publicznoprawnym pobieraną za czynności, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1 i 2, na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz.U. poz. 770).
2. Uzyskane opłaty egzekucyjne, po potrąceniu wynagrodzenia prowizyjnego komornika, stanowią dochód budżetu państwa i podlegają przekazaniu na rachunek, o którym mowa w art. 196 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2077 oraz z 2018 r. poz. 62), urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę kancelarii, w terminie do 5 dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym zostały uzyskane.
3. Przez uzyskane opłaty egzekucyjne rozumie się opłaty faktycznie pobrane lub ściągnięte na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych.
4. Organem pierwszej instancji właściwym do wydawania decyzji w przedmiocie opłat egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2, jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na siedzibę kancelarii.
5. Komornik jest obowiązany złożyć do urzędu skarbowego, o którym mowa w ust. 2, miesięczną informację o uzyskanych opłatach egzekucyjnych oraz opłatach egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2, w terminie do 10 dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym zostały uzyskane. Informacja ta stanowi dowód księgowy.
6. W przypadku uprawomocnienia się orzeczenia sądu skutkującego koniecznością zwrotu całości lub części uzyskanej opłaty egzekucyjnej, proporcjonalna część przekazanej opłaty egzekucyjnej stanowi nadpłatę w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.).
7. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji o uzyskanych opłatach egzekucyjnych oraz opłatach egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2, mając na uwadze zapewnienie kompletności tej informacji oraz możliwość weryfikacji prawidłowości przekazywania opłat egzekucyjnych podlegających przekazaniu zgodnie z ust. 2.
Zgodnie z art. 150 ust. 1-3 ustawy o komornikach sądowych:
1. Komornikowi za pełnioną służbę przysługuje wynagrodzenie prowizyjne, proporcjonalne do wysokości uzyskanych opłat egzekucyjnych.
2. Komornikowi przysługuje wynagrodzenie prowizyjne w wysokości:
1) 99% uzyskanych opłat egzekucyjnych - od opłat egzekucyjnych, których łączna wysokość w danym roku kalendarzowym nie przekroczyła 500 000 złotych;
2) 95% uzyskanych opłat egzekucyjnych - od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 500 000 złotych w danym roku kalendarzowym - do wysokości 1 000 000 złotych;
3) 80% uzyskanych opłat egzekucyjnych - od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 1 000 000 złotych w danym roku kalendarzowym - do wysokości 1 500 000 złotych;
4) 70% uzyskanych opłat egzekucyjnych - od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 1 500 000 złotych w danym roku kalendarzowym - do wysokości 2 000 000 złotych;
5) 60% uzyskanych opłat egzekucyjnych - od nadwyżki opłat egzekucyjnych przekraczającej 2 000 000 złotych w danym roku kalendarzowym.
3. Wynagrodzenie prowizyjne komornik potrąca bezpośrednio z uzyskanych opłat egzekucyjnych.
4. Komornik przekazuje należne mu wynagrodzenie prowizyjne na odrębny rachunek bankowy służący pokryciu kosztów działalności egzekucyjnej, najpóźniej w terminie, o którym mowa w art. 149 ust. 2.
Z kolei, w myśl art. 48 ust. 1-4 ww. ustawy:
1. W braku odmiennej umowy między komornikiem a zastępcą komornika, zastępca komornika pobiera 25% dochodu zastępowanego komornika w pierwszym miesiącu zastępstwa, a w następnych miesiącach - 50% tego dochodu. Po 6 miesiącach zastępstwa zastępca komornika pobiera 75% dochodu zastępowanego komornika.
2. Zastępca komornika wyznaczony w związku z zawieszeniem komornika w czynnościach pobiera 75% dochodu zastępowanego komornika, do czasu ustania zawieszenia komornika w czynnościach, nie dłużej jednak niż przez okres roku od dnia zawieszenia komornika w czynnościach. Po upływie tego okresu zastępca komornika pobiera 100% dochodu zastępowanego komornika.
3. Zastępca komornika wyznaczony w związku z odwołaniem komornika z zajmowanego stanowiska, wygaśnięciem powołania na stanowisko komornika z mocy prawa albo przeniesieniem komornika, zwany dalej ,,kuratorem kancelarii”, pobiera 100% dochodu zastępowanego komornika.
4. Dochodem komornika, o którym mowa w ust. 1-3, są:
1) należne wynagrodzenie prowizyjne od uzyskanych w danym miesiącu opłat egzekucyjnych oraz
2) pobrane i ściągnięte w danym miesiącu opłaty komornicze za czynności inne niż wymienione w art. 3 ust. 3 pkt 1 i 2
Jak wynika zaś z art. 283 ww. ustawy:
1. Przepisów art. 149-151 nie stosuje się do opłat egzekucyjnych prawomocnie ustalonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, przypadają komornikowi, zastępcy komornika, komornikowi odwołanemu, komornikowi, którego powołanie na stanowisko komornika wygasło z mocy prawa, albo spadkobiercom zmarłego komornika zgodnie z dotychczasowymi przepisami.
Natomiast z art. 1 ustawy o kosztach komorniczych wynika, że:
Ustawa określa wysokość kosztów komorniczych i zasady ich ponoszenia oraz tryb postępowania w sprawach dotyczących tych kosztów.
Zaś z art. 52 ust. 1-2 ustawy o kosztach komorniczych wynika, że:
1. Do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. Do postępowań, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 29 i art. 30 stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że w świetle art. 149, art. 150 i art. 283 ust. 1 o komornikach sądowych od 1 stycznia 2019 r. opłaty egzekucyjne, w tym pobrane w postępowaniach egzekucyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem 1 stycznia 2019 r., są niepodatkową należnością budżetową, które po potrąceniu wynagrodzenia prowizyjnego komornika stanowią dochód budżetu państwa i podlegają wpłacie na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego budżetu państwa, o ile zostały prawomocnie ustalone po dniu wejścia w życie tej ustawy.
W przeciwieństwie do wcześniejszego stanu prawnego, w którym ustawa o komornikach sądowych i egzekucji regulowała całokształt zagadnień ustrojowych dotyczących komorników sądowych, funkcjonowania systemu finansowania egzekucji sądowej, jak i szczegółowych zasad poboru opłat egzekucyjnych, od 1 stycznia 2019 r. zagadnienia te zostały podzielone między ustawę o kornikach sądowych i ustawę o kosztach komorniczych.
Przepis art. 52 ust. 1 ustawy o kosztach komorniczych odnosi się do postępowań wszczętych i niezakończonych jedynie w zakresie, w którym pokrywa się on z przedmiotem regulacji objętym ustawą o kosztach komorniczych, która określa wysokość kosztów komorniczych i zasady ich ponoszenia oraz tryb postępowania w sprawach dotyczących tych kosztów (art. 1 ustawy), ale już nie zasady wynagradzania komorników sądowych. Nie odnosi się ona również do kwestii, jaką jest istota samej opłaty egzekucyjnej, która została uregulowana w art. 149 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych. W konsekwencji prowadzi to do uznania, że w postępowaniach wszczętych i niezakończonych przed wejściem w życie ustawy przepisy dotychczasowe stosuje się jedynie w zakresie określania wysokości opłat egzekucyjnych i wydatków, zasad ich ponoszenia oraz trybu postępowania dotyczącego tych kosztów. Nie odnosi się to jednak do zasad ustalania wynagrodzenia komornika za prowadzenie tych spraw oraz określenia, czym w istocie jest opłata egzekucyjna. W tym zakresie zastosowanie mają z dniem 1 stycznia 2019 r. przepisy art. 149-150 ustawy o komornikach sądowych, z wyjątkiem przewidzianym w art. 283 u.k.s. Powyższe zostało potwierdzone w wyrokach sądów administracyjnych: wyrok WSA w Białymstoku z 13 października 2021 r., sygn. akt I SA/Bk 391/21, wyroki WSA w Poznaniu z 17 grudnia 2020 r. sygn. akt I SA/Po 436/20, z 17 lutego 2021 r. sygn. akt I SA/Po 715/20, z 29 września 2021 r. sygn. akt I SA/Po 377/21, wyrok WSA w Gliwicach z 27 maja 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 1714/20, wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2446/22 z 17 marca 2023 r.).
Podkreślenia zatem wymaga, że istota opłaty egzekucyjnej i jej nowy status jako niepodatkowej należności budżetu państwa, a nie jak dotychczas przychodu komornika, wynika z ustawy o komornikach sądowych i dla jej stosowania istotne znaczenie ma przywołany wcześniej przepis przejściowy tej ustawy zawarty w art. 283 ust. 1, zgodnie z którym, przepisów art. 149-151 nie stosuje się do opłat egzekucyjnych prawomocnie ustalonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Tylko zatem tego rodzaju opłaty egzekucyjne (prawomocnie ustalone przed 1 stycznia 2019 r.) nie stanowią niepodatkowej należności budżetowej i przypadają komornikowi na dotychczasowych zasadach. Z powyższego wynika zatem, że jedynie opłaty egzekucyjne prawomocnie ustalone przed dniem wejścia w życie ustawy o komornikach sądowych nie stanowią niepodatkowej należności budżetowej o charakterze publicznoprawnym.
Podstawą rozliczeń dokonywanych przez komornika z urzędem skarbowym jest składana na podstawie art. 149 ust. 5 ustawy o komornikach sądowych miesięczna informacja o uzyskanych opłatach egzekucyjnych oraz opłatach egzekucyjnych podlegających przekazaniu. Należy zauważyć, że sposób ustalenia stawki opłaty egzekucyjnej ma wpływ na wysokość niepodatkowej należności budżetowej przekazywanej na rachunek bankowy urzędu skarbowego, od której z kolei zależy wysokość wynagrodzenia przysługującego komornikowi.
Przedmiotem Pana wątpliwości jest ustalenie czy w informacji OEG-1 składanej po powołaniu na komornika sądowego, po odwołanym komorniku sądowym, którego do 27 czerwca 2019 r. zastępował Pan jako asesor komorniczy, powinien Pan uwzględnić również opłaty egzekucyjne od 1 stycznia 2019 r. uzyskane jako zastępca, czy tylko opłaty uzyskane od lipca 2019 r. jako komornik sądowy.
Wzór informacji (OEG-1) został określony rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie wzoru informacji składanej przez komornika sądowego do urzędu skarbowego o uzyskanych oraz podlegających przekazaniu opłatach egzekucyjnych z dnia 14 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2431).
W składanej informacji należy wskazać m.in.: dane identyfikujące komornika sądowego i adres siedziby jego kancelarii (część B), informacje o uzyskanej i przekazanej opłacie egzekucyjnej na rachunek urzędu skarbowego, w tym kwotę uzyskanej i przekazanej opłaty egzekucyjnej w poprzednim okresie, gdzie należy podać kwoty od początku roku do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, za który składana jest deklaracja (część C), obliczenie kwoty opłaty egzekucyjnej podlegającej przekazaniu na rachunek urzędu skarbowego (część D).
Wypełnienie części C informacji ma na celu ustalenie progu, w którym mieszczą się pobrane opłaty egzekucyjne, od których wysokości zależy wynagrodzenie komornika.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że od (...) listopada 2018 r. do (...) czerwca 2019 r., pełnił Pan funkcję zastępcy po odwołanym komorniku sądowym, będąc asesorem komorniczym. Pełniąc funkcję zastępcy komornika składał Pan stosowną informację oraz odprowadzał na właściwy rachunek bankowy opłaty egzekucyjne. Natomiast (...) czerwca 2019 r. został Pan powołany na funkcję komornika sądowego przejmując kancelarią po odwołanym komorniku sądowym, czyli tę samą kancelarię, w której pełnił Pan funkcję zastępcy.
W ocenie organu w informacji składanej jako komornik sądowy nie powinien Pan uwzględniać opłat egzekucyjnych uzyskanych jako zastępca komornika sądowego. Opłaty egzekucyjne (w tym okresie) zostały uzyskane w ramach pełnienia funkcji zastępcy innego komornika sądowego – Pana poprzedniczki. Jak wynika z powołanych wcześniej przepisów sposób ustalania wynagrodzenia komornika i zastępcy komornika został uregulowany w sposób odmienny.
Na poparcie stanowiska organu należy przywołać art. 150 ust. 2a ustawy o komornikach sądowych wprowadzony ustawą z 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego, ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy Kodeks postepowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1860), w myśl którego:
Do limitów opłat egzekucyjnych, od których uzależniona jest wysokość wynagrodzenia prowizyjnego, nie wlicza się opłat uzyskanych przez komornika w związku z pełnieniem obowiązków zastępcy innego komornika. Opłaty uzyskane w kancelarii zastępowanego komornika uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia prowizyjnego zastępowanego komornika lub jego zastępców.
Nowelizacja przepisu weszła w życie 28 września 2023 r. Wprowadzony przepis wprost reguluje kwestie dot. sposobu ustalenia wysokości wynagrodzenia prowizyjnego potrącanego z uzyskanych opłat egzekucyjnych w przypadku zastępstwa komornika.
Z przywołanego przepisu wynika, że do limitów opłat egzekucyjnych, od których uzależniona jest wysokość wynagrodzenia prowizyjnego, nie wlicza się opłat uzyskanych przez komornika w związku z pełnieniem obowiązków zastępcy innego komornika. Opłaty uzyskane w kancelarii zastępowanego komornika uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia prowizyjnego zastępowanego komornika lub jego zastępców.
Tym samym limity wskazane w informacji OEG-1 dotyczą kwot opłat egzekucyjnych uzyskanych od początku roku przez danego komornika składającego tę informację i nie obejmują kwot opłat egzekucyjnych uzyskanych przez składającego w związku z pełnieniem obowiązku zastępcy innego komornika.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że składając pierwszą swoją informację OEG-1 po powołaniu na funkcję komornika, nie powinien Pan w niej uwzględniać kwot opłat egzekucyjnych uzyskanych jako asesor zastępujący komornika w poprzednich miesiącach. Tym samym w informacji składanej po powołaniu na komornika sądowego powinien Pan wykazać wyłącznie opłaty egzekucyjne uzyskane od dnia powołania.
W związku z powyższym, Pana stanowisko należy uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Należy jednocześnie zaznaczyć, że interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie objętym pytaniem, tj. dotyczącym informacji składanej przez Pana po powołaniu na komornika sądowego, nie rozstrzyga natomiast kwestii informacji składanej jako zastępca komornika.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wniesienia wniosku.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).
