Interpretacja indywidualna z dnia 21 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.225.2024.1.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, miejsce opodatkowania usług oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 kwietnia 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 25 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski,  miejsca opodatkowania usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca („Spółka”) jest spółką zarejestrowaną i zorganizowaną zgodnie z prawem Republiki Czeskiej oraz częścią globalnej struktury podmiotów powiązanych (dalej: „Grupa (...)”) - jednego z globalnych liderów w dziedzinie produkcji (...).

W ramach swojej globalnej działalności Spółka importuje (...) do Polski z Korei Południowej oraz Chin, jak również przemieszcza własne towary (...) z Czech do Polski (w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów). Zaimportowane/nabyte towary są następnie dostarczane do polskich klientów Spółki. W przyszłości, przedmiotowe towary mogą być również dostarczane do kontrahentów z krajów bałtyckich, Ukrainy oraz Mołdawii. W związku z prowadzeniem ww. działalności gospodarczej Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku VAT (oraz dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych) w Polsce. Spółka nie posiada w Polsce zakładu produkcyjnego i nie wytwarza tu żadnych towarów.

W 2021 roku Spółka zawarła umowę o świadczenie usług magazynowych i dystrybucyjnych z lokalnym dostawcą usług (dalej: „Usługodawca”). Umowa przewiduje, że ww. usługi będą świadczone na następujących zasadach:

• Usługodawca przechowuje towary pochodzące od prawnie niezależnych podmiotów, konsoliduje te towary i dostarcza je bezpośrednio do klientów końcowych w Polsce (w przyszłości, towary mogą być również dostarczane do kontrahentów z innych, wspomnianych powyżej krajów) - Usługodawca świadczy usługi na rzecz różnych podmiotów,
• Usługodawca ponosi wyłączną odpowiedzialność za wynajem, jak również za wyposażenie techniczne obiektu magazynowego, w tym okablowanie teleinformatyczne.

Mając na uwadze planowany rozwój działalności w Polsce, jak również zaplanowaną zmianę nadzoru nad działalnością w Polsce, w maju 2023 r. Spółka utworzyła oddział w Polsce (dalej: „Oddział”) zgodnie z regulacją art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych podmiotów zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. Dz. U. z 2022 r., poz. 470 ze zm., dalej: „Ustawa o zasadach uczestnictwa”). Oddział został zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS).

W związku z wymogiem wynikającym z ustawy o zasadach uczestnictwa, dokonano wyboru osoby uprawnionej do reprezentowania Spółki w Oddziale (tj. w zakresie działalności Spółki w Polsce prowadzonej za pośrednictwem Oddziału) - informacja w tym zakresie jest również widoczna w Krajowym Rejestrze Sądowym. W konsekwencji osoba ta jest domyślnie upoważniona do reprezentowania Spółki w zakresie całej jej działalności prowadzonej w Polsce za pośrednictwem Oddziału, negocjowania warunków umów w imieniu Spółki (w zakresie jej działalności w Polsce), zawierania umów z klientami, przyjmowania zamówień składanych przez klientów itp.

Oddział kontynuuje wszystkie dotychczasowe działania biznesowe podejmowane przez Spółkę w Polsce - realizuje import towarów, nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (wewnątrzwspólnotowe przesunięcie towarów własnych) oraz krajową dostawę towarów do polskich klientów. Jednakże, w związku ze zmianą formy prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, obecnie podejmowane są pewne dodatkowe działania na terytorium Polski (np. zintensyfikowano działania sprzedażowe, ponieważ Oddział zamierza poszerzać swoją działalność na polski rynek i pozyskiwać nowych klientów).

Dotychczas, poza ww. osobą powołaną na przedstawiciela Spółki w Oddziale (oddelegowaną do polskiego Oddziału z koreańskiego podmiotu z Grupy (...)), Spółka zatrudnia w Polsce dwie dodatkowe osoby - logistyka oraz przedstawiciela ds. obsługi klienta (na podstawie umów o pracę). Do obowiązków logistyka należy m.in:

1.weryfikacja faktur od dostawców związanych z dostawami kontenerowymi (Korea/Chiny);

2.komunikacja z:

a.liniami żeglugowymi i Usługodawcą w zakresie odprawy celnej i zwolnienia kontenerów do dostawy,

b.Usługodawcą w zakresie potwierdzenia daty dostawy kontenerów do klientów i magazynu w Polsce,

c.klientami w zakresie potwierdzenia daty dostawy kontenerów i dostaw z europejskiego zakładu,

d.klientami i Usługodawcą w odniesieniu do opóźnień i rozbieżności w dostawach,

e.europejskim zakładem w zakresie potwierdzenia daty dostawy oraz opóźnień i rozbieżności w dostawach,

f.magazynem w Polsce w zakresie planowania dostaw przychodzących;

3.wystawianie faktur dla klientów;

4.proces rezerwacji w magazynie w Polsce;

5.rozbieżności w dostawach przychodzących i księgowanie rozbieżności w dostawach klientów;

6.coroczne liczenie zapasów w magazynie w Polsce;

7.wystawianie not uznaniowych (zwroty, różnice cenowe, premie, reklamacje jakościowe itp.);

8.zawieranie umów z Usługodawcą w Polsce i jej zmiany (przetarg w przypadku potrzeby poszukiwania lub zmiany dostawcy usług);

9.utrzymanie podstawowych danych klienta w systemie (...);

10.portal B2B - tworzenie kont klientów, rozwiązywanie problemów B2B ze wsparciem IT;

11.przesyłanie cen sprzedaży z magazynu w Polsce do systemu SAP;

12.przetwarzanie zamówień magazynowych w Polsce i fakturowanie zamówień;

13.wprowadzanie zamówień magazynowych i zarządzanie zaległymi zamówieniami;

14.raporty (...) (zakup, sprzedaż, inwentaryzacja) i (...), raport sprzedaży oraz raport dostępności zapasów;

15.inne obowiązki związane ze stanowiskiem logistyka.

Do obowiązków przedstawiciela do spraw obsługi klienta należy m.in:

1.przetwarzanie zamówień;

2.fakturowanie zamówień;

3.wprowadzanie zamówień wstępnych;

4.zarządzanie zamówieniami zaległymi;

5.roszczenia klientów z tytułu rozbieżności i cen;

6.raporty dostępności zapasów;

7.raporty sprzedaży (...);

8.inne obowiązki związane ze stanowiskiem przedstawiciela do spraw obsługi klienta.

Spółka wynajmuje również biuro w Polsce wraz z dodatkowymi narzędziami niezbędnymi do prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza Spółki w Polsce ma być prowadzona przez czas nieokreślony - Spółka nie zamierza zaprzestać tej działalności w dającej się przewidzieć przyszłości. Ponadto przewiduje się, że wraz z rozwojem działalności Spółki w Polsce w prowadzenie wyżej opisanej działalności gospodarczej mogą zostać zaangażowani dodatkowi pracownicy i aktywa. Spółka planuje w przyszłości zatrudnić specjalistów ds. marketingu, księgowości i sprzedaży.

W ramach prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej Spółka nabywa różne usługi od szeregu podatników mających siedzibę w Polsce - np. wspomniane już usługi logistyczne, wynajem powierzchni biurowej, usługi doradztwa podatkowego i prawne, wynajem sprzętu biurowego, wynajem samochodów, usługi marketingowe, usługi recyklingu i odzysku (...).

Mając na uwadze opisany powyżej kontekst, Spółka chciałaby potwierdzić opodatkowanie podatkiem VAT zakupu usług na potrzeby prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej. Pytanie Spółki w tym zakresie dotyczy ewentualnego powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, miejsca świadczenia nabywanych usług, a w konsekwencji prawa Spółki do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z takich zakupów.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym Spółka powinna być traktowana jako posiadająca stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT w Polsce, a nabywane przez nią usługi objęte dyspozycją art. 28b ustawy o VAT powinny być traktowane jako wykonywane na rzecz tego stałego miejsca prowadzenia działalności i jako takie powinny być dokumentowane fakturami z wykazaną kwotą podatku VAT, a w konsekwencji Spółka będzie uprawniona do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących takie usługi zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, Spółka powinna być traktowana jako posiadająca stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT w Polsce, a nabywane przez nią usługi objęte dyspozycją art. 28b ustawy o VAT powinny być traktowane jako wykonywane na rzecz tego stałego miejsca prowadzenia działalności i jako takie powinny być dokumentowane fakturami z wykazaną kwotą podatku VAT, a w konsekwencji Spółka będzie uprawniona do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących takie usługi zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska

1.Oddział przedsiębiorcy zagranicznego na gruncie przepisów ustawy o VAT

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem polskich sądów administracyjnych, oddział przedsiębiorcy zagranicznego należy traktować jedynie jako formę prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, nie zaś jako odrębnego podatnika VAT.

W tym kontekście warto przytoczyć choć wyrok NSA z dnia 12 lutego 2014 r. (sygn. I FSK 353/13), w którym to wskazano, że „(...) oddział zagranicznego przedsiębiorcy nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonało rejestracji odrębnego podatnika lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. W związku z powyższym mimo, iż na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału”.

W konsekwencji, skoro utworzony przez Spółkę Oddział nie stanowi odrębnego podatnika VAT, dla prawidłowego opodatkowania usług nabywanych na potrzeby Oddziału kluczowe jest ustalenie, czy Oddział stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce. W przypadku bowiem, gdy usługobiorcą jest podmiot zagraniczny, fakt posiadania przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski determinuje miejsce opodatkowania nabywanych usług (dla których miejsca świadczenia ustala się na zasadach ogólnych).

Jak bowiem stanowi art. 28b ust. 1 Ustawy VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n Ustawy VAT. Zgodnie zaś z ust. 2 cytowanego przepisu, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

2.Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności w prawie Unii Europejskiej

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie została zawarta w przepisach Ustawy o VAT, ani w aktach wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie to nie zostało również zawarte w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm. dalej: „Dyrektywa”).

Zdefiniowanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nastąpiło w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm.; dalej jako „Rozporządzenie Rady”). Zważywszy na fakt, że rozporządzenia unijne są bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich i jako takie nie wymagają implementacji do krajowego porządku prawnego, to dla celów ustalenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce należy odwołać się do definicji zawartej właśnie w przepisach Rozporządzenia wykonawczego.

Art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady stanowi, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Rady, sam fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT nie jest wystarczającą przesłanką do uznania, że podatnik posiada w danym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, aby stwierdzić istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o regulacje Rozporządzenia Rady, miejsce to musi spełniać kryteria struktury stałej, obejmującej zwłaszcza personel i zaplecze techniczne umożliwiające odbiór i wykorzystanie usług, które świadczone są dla potrzeb tegoż stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie, przytoczone przepisy Rozporządzenia Rady posługują się pojęciami dość ogólnymi, dlatego też, w celu określenia czy dany podatnik posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, należy odwołać się do dorobku orzeczniczego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

3.Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności w orzecznictwie TSUE

Problematyka stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej była wielokrotnie przedmiotem orzeczeń TSUE, na kanwie których utrwaliły się przesłanki, których łączne spełnienie uzasadnia uznanie posiadania przez podatnika stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim UE. Przykładowo:

• zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi w wyroku w sprawie C-168/84 (Gunter Berholz), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności;
• w wyroku w sprawie C-190/95 (ARO Lease VB) Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym (por. pkt 16 wyroku). Analogiczne stanowisko Trybunał zajął w wyroku w sprawie C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA), w którym stwierdził, że: „Jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie”;
• podobne wnioski płyną z wyroku w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sarl), w którym Trybunał podkreślił, że „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”;
• w wyroku w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S) TSUE wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności;
• jak jednakże wynika z wyroku w sprawie C-605/12 (Welmory sp. z o.o.), dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie Unii Europejskiej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Jak wynika z powyższego, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, że każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje bowiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez TSUE nie będzie charakteryzowało obecności danego podmiotu w tym państwie.

Kierując się definicją stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu oraz biorąc pod uwagę przywołane powyżej orzecznictwo TSUE, należy wskazać, że przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, iż można mówić o powstaniu „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w odniesieniu do danego podatnika obejmują:

A.obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (infrastruktury własnej lub zapewnionej przez podmiot zewnętrzny),

B.prowadzenie działalności w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej (niezależność biznesowa),

C.określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny.

Na wymienione powyżej cechy stałego miejsca działalności gospodarczej wskazują również polskie sądy administracyjne. W tym kontekście można powołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 1979/16, uprawomocniony wyrokiem NSA z dnia 23 marca 2021 r., sygn. I FSK 316/18) wpisujący się w aktualną linię orzeczniczą organów podatkowych oraz sądów, w którym WSA słusznie podsumował:

„(...) Z orzecznictwa TSUE oraz Sądów krajowych (C-190/95 Aro Lease, C-168/84 Berkholz, C- 260/05 DFDS A/S, C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl, C-452/03 RAL, I FSK 2004/14, III SA/Wa 3334/12, III SA/Wa 3332/14), wynika kilka uwag, jakie wydają się istotne w sprawach dotyczących wykładni dość nieprecyzyjnego i przez to trudnego w zrozumieniu pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”, użytego w art. 11 Rozporządzenia Rady nr 282/2011. Otóż uznać należy, że:

1.wypracowane kryteria oceny istnienia takiego miejsca dotyczą stałości działalności, niezależności decyzyjnej oraz istnienia wystarczających środków technicznych i osobowych do wykonywania działalności, przy czym elementy te muszą wystąpić łącznie, aby stwierdzić istnienie stałego miejsca;

2.pomimo wypracowania tych ogólnych kryteriów konkretna ocena co do występowania w danym przypadku stałego miejsca działalności gospodarczej wymaga uwzględnienia szeregu czynników specyficznych dla danej dziedziny - określone cechy zaaranżowanej działalności gospodarczej mogą w danych okolicznościach kreować takie stałe miejsce, ale te same cechy mogą w innych okolicznościach istnienie takiego miejsca wykluczyć;

3.orzecznictwo ETS (TSUE) wykazuje pewne różnice w podejściu do omawianego zagadnienia na przestrzeni okresu od roku 1985, kiedy wydano jeden z pierwszych wyroków, sygn. C-168/84 Berkholz, zaś zaobserwowana ewolucja dotyczy zwłaszcza zakresu i rodzaju władztwa, jakie powinien przejawiać dany podmiot nad pracownikami wykonującymi usługę;

4.okoliczność, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie dla zaistnienia stałego miejsca działalności, powinna być oceniana każdorazowo w kontekście konkretnych usług lub dostaw, na co wskazuje już ten fakt, że w art. 11 Rozporządzenie odrębnie definiuje stałe miejsce dla celów nabycia (ust. 1) i odrębnie dla celów sprzedaży (ust. 2). Nie jest więc właściwe dokonywanie oceny, czy podmiot w ogóle (w kontekście całej swojej działalności w kraju innym, niż kraj siedziby) posiada miejsce stałej działalności, nie należy ujmować łącznie zasobów związanych wyłącznie z nabyciem oraz wyłącznie ze sprzedażą.”

Jak wynika zatem z powyższego, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów, nie można uznać, że aktywność danego podmiotu na terytorium Polski powinna być rozpoznana jako posiadanie przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

4.Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu, jak również kryteria sformułowane w orzecznictwie TSUE, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z przedstawionym opisem stanu faktycznego posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

Wynika to z faktu, że w odniesieniu do Spółki zostały łącznie spełnione wszystkie sformułowane powyżej przesłanki warunkujące istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, co jest następstwem następujących okoliczności:

Ad A. Kryterium odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych

Aby obecność danego podatnika w kraju innym niż kraj jego siedziby można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jego zaangażowanie powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, tj. powinno się przejawiać w istnieniu w tym państwie odpowiedniej struktury osobowo-rzeczowej występującej w sposób stały (tzn. powtarzalny i nieprzemijający). Wspomniana struktura ma nie być tylko odbiorcą usług świadczonych dla potrzeb „centrali” podatnika. Usługi faktycznie mają być świadczone dla potrzeb tej struktury. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności.

Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Powyższe oznacza, że dla uznania, iż Spółka posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca powinien posiadać w Polsce zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe, potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności, jak i konsumowania dostarczanych usług (przy czym zasoby personalne, jak i techniczne wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie muszą stanowić własności Spółki). Analiza okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, wskazuje, że taka właśnie sytuacja ma miejsce w odniesieniu do Spółki.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że model biznesowy Spółki w Polsce zakłada realizację importu towarów (...), nietransakcyjnego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz krajowej dostawy towarów do polskich klientów (a w przyszłości potencjalnie również klientów z krajów bałtyckich, Ukrainy oraz Mołdawii) - podatników VAT. Spółka wynajmuje również biuro w Polsce wraz z dodatkowymi narzędziami niezbędnymi do prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Spółka posiada w Polsce stałą infrastrukturę - w postaci używanych nieruchomości, tj. wynajmowanego biura, które jest wykorzystywana do prowadzenia działalności Spółki opodatkowanej VAT.

Ponadto, Spółka posiada zapewnione wszelkie środki - osobowe i rzeczowe - do prowadzenia działalności gospodarczej. Środki te zapewnia Usługodawca, osoba uprawniona do reprezentowania Spółki w Oddziale oraz zatrudnieni pracownicy: logistyk i przedstawiciel do spraw obsługi klienta. Również w ramach prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej Spółka nabywa różne usługi od szeregu podatników mających siedzibę w Polsce - np. wspomniane już usługi logistyczne, wynajem powierzchni biurowej, usługi doradztwa podatkowego i prawne, wynajem sprzętu biurowego, wynajem samochodów, usługi marketingowe, usługi recyklingu i odzysku (...).

Zakres usług nabywanych przez Oddział wskazuje, że obejmują one wszelkie aktywności konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej Spółki, począwszy od kompleksowego wsparcia w procesie pozyskania klienta i podpisania umowy, jak i dostawę towarów do klienta.

Osoba upoważniona do reprezentowania Spółki w zakresie całej jej działalności prowadzonej w Polsce za pośrednictwem Oddziału jest odpowiedzialna za negocjowanie warunków umów w imieniu Spółki (w zakresie jej działalności w Polsce), zawierania umów z klientami, przyjmowania zamówień składanych przez klientów.

W tym miejscu ponownie warto zwrócić uwagę, że zatrudniony logistyk odpowiada m.in. za: weryfikację faktur, komunikację z klientami i Usługodawcą, wystawianie faktur i not, dokonywanie rezerwacji towarów w magazynie w Polsce, weryfikację rozbieżności i inwentaryzację w magazynie w Polsce, kontakt z klientami B2B, wszelkie czynności dotyczące zamówień oraz przygotowywanie raportów. Dodatkowo, zatrudniony przedstawiciel do spraw obsługi klienta przetwarza, fakturuje i zarządza zamówieniami, kontaktuje się z klientami odnośnie rozbieżności i również przygotowuje raporty.

Ponadto Usługodawca przechowuje towary pochodzące od prawnie niezależnych podmiotów, konsoliduje te towary i dostarcza je bezpośrednio do klientów końcowych w Polsce. Usługodawca ponosi wyłączną odpowiedzialność za wynajem, jak również za wyposażenie techniczne obiektu magazynowego, w tym okablowanie teleinformatyczne.

Powyższe oznacza, że Spółka posiada zarówno zasoby techniczne jak i osobowe konieczne do wykonywania działalności w Polsce. Są to jednocześnie zasoby wystarczające dla tego celu.

Warto w tym miejscu wskazać na ugruntowane już stanowisko Trybunału, wyrażone w szczególności w wyroku w sprawie C-605/12 (Welmory sp. z o.o.), zaakceptowane i rozwijane obecnie w orzecznictwie organów podatkowych oraz krajowych sądów administracyjnych, w myśl którego do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Podatnik może dysponować strukturą rzeczowo-osobową stworzoną poprzez umowy najmu, dzierżawy, czy inne podobne formy.

Orzecznictwo wskazuje, że pozycja zasobów dostarczanych przez usługodawców musi przedstawiać się w sposób podobny do pozycji, którą w tej strukturze zajmują zasoby własne Wnioskodawcy. W rezultacie do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w przypadku korzystania z zasobów usługodawców niezbędne jest by dostępność innego zaplecza była porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Zaplecze personalne oraz techniczne, którym dysponuje w Polsce Spółka - zarówno w oparciu o zasoby własne, jak i wykorzystywane w ramach nabywanych usług - jest wystarczające, aby w sposób trwały prowadzić działalność gospodarczą na terytorium Polski, a w szczególności wykorzystywać nabywane usługi do potrzeb własnych Oddziału.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dysponuje on w Polsce wystarczającą strukturą w zakresie zaplecza technicznego oraz personalnego, co uprawnia do wniosku, że analizowana przesłanka posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce jest spełniona.

Ad B. Kryterium niezależności prowadzonej działalności gospodarczej

Spółka pragnie wskazać, że w przedmiotowej sprawie spełniona jest również przesłanka niezależności działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę w Polsce.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z orzecznictwem TSUE, dla uznania przedmiotowej przesłanki za spełnioną konieczne jest, aby zasoby techniczne i personalne posiadane z zamiarem stałości w danym kraju, tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu by możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii dotyczących tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Struktura ta powinna być wyposażona w zdolność do samodzielnego realizowania i „konsumowania” świadczeń.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć zatem możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny, która objawia się w możliwości sporządzania umów, bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W modelu biznesowym Spółki, Wnioskodawca prowadzi niezależną działalność w Polsce. Jak wskazano powyżej, w Oddziale zapewnione są wszelkie usługi konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej Spółki, począwszy od wsparcia w procesie pozyskania klienta i podpisania umowy, jak i obsługi zawartych umów i dostawy towarów do klientów.

Działalność Spółki na terytorium kraju cechuje zatem wymagana niezależność biznesowa (rozumiana jako pewna niezależność w stosunku do głównej siedziby Spółki, która umożliwia prowadzenie działalności w Polsce).

W praktyce oznacza to, iż bieżąca działalność gospodarcza, prowadzona przez Spółkę w opisanym powyżej zakresie, nie wymaga, co do zasady, zaangażowania osób wykonujących pracę w centrali Spółki w Czechach. W ocenie Spółki, takich mechanizm prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju wypełnia przesłankę niezależności prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż swoista niezależność decyzyjna w analizowanej sprawie wynika poniekąd z samych przepisów prawa - przepisy ustawy o zasadach uczestnictwa wymagają bowiem wskazanie osoby uprawnionej do reprezentowania spółki zagranicznej w oddziale (tj. w zakresie działalności tej spółki na terytorium polski za pośrednictwem oddziału). W konsekwencji, Spółka realizując ustawowy obowiązek w tym zakresie wskazała osobę, która jest domyślnie upoważniona do reprezentowania Spółki w zakresie całej jej działalności prowadzonej w Polsce za pośrednictwem Oddziału, negocjowania warunków umów w imieniu Spółki (w zakresie jej działalności w Polsce), zawierania umów z klientami, przyjmowania zamówień składanych przez klientów itp.

W analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje zatem okoliczność, że sam zarząd Spółki przebywa poza Polską. Szczególnie w obecnej dobie, wymaganie fizycznej obecności zarządu w danym kraju byłoby całkowicie niecelowe. Co więcej, warunek obecności zarządu w Polsce niweczyłby w zasadzie samą koncepcję stałego miejsca prowadzenia działalności.

Powyższe podejście podzielają także polskie sądy administracyjne oraz organy podatkowe. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2017 r. (sygn. I FSK 160/16), NSA stwierdził, że: „Nie można zgodzić się z opinią kasatora, że sam fakt podejmowania strategicznych decyzji dotyczących produkcji i sprzedaży przez zarząd spółki w Finlandii oznacza per se brak niezależności spółki. Aprioryczne założenie braku wystarczającej niezależności podmiotu działającego na terytorium Polski i, w konsekwencji, niemożności uznania, że skarżąca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, byłoby zbyt daleko idące na podstawie opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej”.

Tym samym, w danym przypadku zostanie spełniona przesłanka prowadzenia działalności gospodarczej w sposób niezależny.

Ad C. Kryterium stałości prowadzonej działalności gospodarczej

Definicja pojęcia „stały” oznacza coś trwale związanego z danym miejscem, nieprzenośnego, niezmiennego - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy.

Jak zaznaczono w opisie stanu faktycznego, Spółka planuje prowadzić działalność na terenie Polski przez czas nieokreślony. Ponadto sam model biznesowy Spółki zakłada wykonywanie działalności w dłuższym okresie. Dodatkowo Spółka nie zamierza zaprzestać tej działalności w dającej się przewidzieć przyszłości. Ponadto przewiduje się, że wraz z rozwojem działalności Spółki w Polsce w prowadzenie wyżej opisanej działalności gospodarczej mogą zostać zaangażowani dodatkowi pracownicy i aktywa. Spółka planuje w przyszłości zatrudnić specjalistów ds. marketingu, księgowości i sprzedaży.

Wnioskodawca planuje w sposób zorganizowany i ciągły prowadzić na terytorium Polski działalność, w ramach której będzie wykonywał czynności opodatkowane podatkiem VAT.

Z tego względu, należy przyjąć, iż aktywność Wnioskodawcy w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej z tego miejsca. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kryterium stałości prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać za spełnione.

Powyższe znajduje również odzwierciedlenie w stanowiskach krajowych organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-2.4012.635.2019.2.PG, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że „jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”.

Podsumowując, należy uznać, że w związku z okolicznościami przedstawionymi w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Są bowiem spełnione wszystkie przesłanki pozwalające na uznanie, że Wnioskodawca posiada w Polsce miejsce charakteryzujące się (A) odpowiednią strukturą ludzko-techniczną, (B) umożliwiającą mu wykonywanie działalności w sposób niezależny, a także nabywanie usług dla potrzeb takiego stałego miejsca, (C) prowadzonej w sposób stały.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo w interpretacji z dnia 1 sierpnia 2023 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.190.2023.2.RD, z dnia 4 lipca 2023 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.141.2023.2.RST oraz z dnia 5 czerwca 2020 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.67.2020.3.RD.

5.Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej a prawo do odliczenia podatku naliczonego

Zgodnie z ogólną zasadą przedstawioną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia ich na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Ponadto, jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu, niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów ustawy o VAT wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej. Wówczas, miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, jak podkreślono powyżej, Spółka stoi na stanowisku, iż posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski - spełnione są bowiem wszystkie przesłanki pozwalające na uznanie, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Nabywane przez Spółkę od polskich kontrahentów usługi związane są z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę na terytorium Polski. Nie ulega zatem wątpliwości, że są one świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki, a miejscem ich świadczenia - zgodnie z regulacją art. 28b ust. 2 ustawy o VAT - jest terytorium Polski (w przypadku usług, do których nie mają zastosowania przepisy art. 28c - 28n ustawy o VAT).

W konsekwencji, w przypadku usług wykonywanych na rzecz Spółki na terytorium kraju należy podkreślić, że usługi takie powinny być prawidłowo dokumentowane. Zgodnie z treścią art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą „sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.”

Elementy składowe faktury określa natomiast art. 106e ust. 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż nabywane przez nią usługi (do których stosuje się tzw. zasadę ogólną dotyczącą miejsca świadczenia), powinny być dokumentowane fakturami VAT, zawierającymi wszystkie niezbędne elementy określone w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, tj. m.in. wykazaną kwotę podatku VAT. Faktury te powinny również wskazywać dane Spółki (nazwę, adres siedziby) oraz jej polski numer VAT. Pomocniczo, na fakturach mogą być wskazane dane Oddziału (pełna nazwa, adres), który stanowi jedynie formę prowadzenia działalności gospodarczej Spółki na terytorium Polski (nie jest natomiast odrębnym podatnikiem VAT).

Nieodzownie ze stwierdzeniem spełnienia warunku z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT i udokumentowaniem świadczonych usług fakturą z wykazanym podatkiem, Spółka uzyska prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług w oparciu o art. 86 ustawy o VAT. Mianowicie zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT „w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”. Jednocześnie, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego - o którą obniżeniu ulega kwota podatku należnego, stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Równocześnie nie znajdzie zastosowania wyłączenie przewidziane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy.

Stanowiska organów podatkowych potwierdzają powyższą tezę, chociażby w interpretacji z dnia 24 grudnia 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.407.2020.1.JŻ, w której Dyrektor Informacji Skarbowej wskazał, że „w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego w okresie opisanym jako faza 1 Spółka będzie posiadać na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji w przypadku otrzymania faktur od polskich kontrahentów dokumentujących świadczenie usług do których ma zastosowanie art. 28b ustawy, ma prawo do odliczenia na terytorium Polski podatku naliczonego wykazanego na przedmiotowych fakturach. Jednocześnie w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, w okresie opisanym jako faza 2 Spółka będzie posiadać na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji w przypadku otrzymania faktur od polskich kontrahentów dokumentujących świadczenie usług do których ma zastosowanie art. 28b ustawy, ma prawo do odliczenia na terytorium Polski podatku naliczonego wykazanego na przedmiotowych fakturach.”

Nawiązując do wskazanego powyżej art. 86 ustawy o VAT, warto wskazać na stanowisko organu podatkowego przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 7 lipca 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.215.2023.1.RST, w której Dyrektor Informacji Skarbowej stwierdził, że „prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT stanowi podstawową zasadę systemu VAT. Celem tej zasady jest uwolnienie podatnika VAT od ciężaru VAT poniesionego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Związek bezpośredni występuje wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą dalszej odsprzedaży lub też w bezpośredni sposób wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o związku pośrednim mówimy wtedy, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania podmiotu, a więc w sposób pośredni wiążą się z działalnością gospodarczą i z osiąganymi przychodami. Pośredni związek dokonanych zakupów z działalnością gospodarczą występuje wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu, lecz wpływa na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości.”

W ocenie Wnioskodawcy, przedstawiona argumentacja, pozwala stwierdzić, że usługi świadczone na rzecz Spółki są w istocie wykonywane na rzecz jej stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Usługi te są udokumentowane za pomocą faktur z wykazanym podatkiem oraz wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych w Polsce (sprzedaży (...)). W związku z tym, należy uznać, że Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia usług od Usługodawcy i pozostałych dostawców usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.