Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. III SA/Wa 3332/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Bożena Dziełak, sędzia WSA Sylwester Golec, Protokolant referent stażysta Magdalena Gajewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi I. Ltd z siedzibą w Finlandii na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 23 czerwca 2014 r. nr IPPP3/443-215/14-4/LK w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

1. Z przedłożonych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie akt sprawy wynikało, że w dniu 10 marca 2014 r. "I." Ltd z siedzibą w Finlandii (dalej "Strona", "Spółka" lub "Skarżąca") złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności, określenia miejsca świadczenia nabywanych usług, prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów w związku z dokonywaną sprzedażą na terytorium Polski oraz rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i eksportu towarów.

2. W przedmiotowym wniosku Strona opisując zdarzenie przyszłe wskazała, że jest spółką prawa fińskiego z siedzibą oraz miejscem jej faktycznego zarządu na terytorium Finlandii. Zwracając uwagę, że podstawowym przedmiotem jej działalności jest produkcja i sprzedaż łodzi zaznaczyła, iż zamierza rozpocząć działalność na terytorium Polski. W tym celu Spółka zarejestrowała się w Polsce dla celów podatku VAT jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE. Strona wskazała, że jej działalność w Polsce polegać będzie na zakupie niektórych komponentów do produkcji łodzi i na sprzedaży tychże łodzi. W tym celu będzie nabywała zarówno od podmiotów posiadających siedzibę na terytorium Polski jak i od podmiotów posiadających siedzibę poza terytorium Polski towary niezbędne do produkcji łodzi. W przypadku zakupu komponentów od podmiotów posiadających siedzibę na terytorium Polski, Spółka będzie otrzymywać faktury z polskim podatkiem VAT i rozpoznawać je jako zakupy krajowe. Ponadto Strona podkreśliła, że zakupione komponenty będą transportowane do kontrahenta będącego polskim podatnikiem VAT, który będzie produkować łodzie dla Spółki. Jej udział materiałów własnych w stosunku do materiałów stanowiących własność kontrahenta w procesie produkcji będzie wynosić około 20%-30% w ujęciu wartościowym. Dla dostawy łodzi przewidziano dostawę na warunkach EX WORKS, co oznacza, że Spółka od momentu zakupu łodzi przejmie ryzyko związane z gotowym produktem. Skarżąca zwróciła uwagę, iż powierzone polskiemu kontrahentowi komponenty i wytworzone z nich gotowe produkty będą jej własnością, a prawo do dysponowania nimi jak właściciel na żadnym etapie nie będzie przenoszone na polskiego kontrahenta. Spółka za gotowe łodzie będzie otrzymywać od polskiego kontrahenta faktury za zakup towarów, które będzie rozpoznawać jako zakupy krajowe. Strona wskazała, że gotowe produkty w postaci łodzi będą sprzedawane podmiotom posiadającym siedzibę działalności na terytorium Polski jak i podmiotom posiadającym siedzibę działalności poza terytorium Polski (zarówno w państwach członkowskich Unii Europejskiej jak i w państwach trzecich). Spółka będzie rozpoznawać odpowiednio dostawę krajową, wewnątrzwspólnotową dostawę towarów lub eksport towarów. Przed wysyłką łodzie będą przechowywane na placu składowym zlokalizowanym na terytorium Polski. Okres składowania na placu będzie uzależniony od uzgodnionych z kontrahentami warunków sprzedaży, jednakże średnio okres ten będzie wynosił 90-180 dni, czasami może być to okres krótszy niż 90 dni. Podkreśliła przy tym, że nie będzie posiadała na terytorium Polski własnego placu składowego - plac będzie własnością kontrahenta, od którego Strona będzie nabywała gotowe łodzie. Według Spółki w Polsce nie będzie zatrudniała żadnych pracowników. Wszelkie prace wykonywane będą przez pracowników kontrahentów w ramach usług świadczonych na rzecz Spółki. Natomiast wszystkie decyzje strategiczne związane z procesem produkcji oraz sprzedaży dokonywane będą przez zarząd i uprawnionych pracowników Spółki w Finlandii. Ponadto zaznaczyła, że będzie nabywać od podatników posiadających siedzibę na terytorium Polski usługi pomocnicze tj. usługi transportu towarów do klientów, usługi tłumaczeń itp. W dalszej części wniosku wskazała, że nie będzie posiadać na terytorium Polski oddziału w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.; dalej zwana "u.s.d.g."), który zostałby zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka nie będzie posiadać również zakładu w rozumieniu art. 5 umowy z dnia 26 października 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. Nr 12, poz. 84). Uzupełniając wniosek Skarżąca podniosła, że nie ma konkretnych planów dotyczących okresu prowadzenia działalności na terytorium Polski (okres ten jest nieokreślony i uzależniony od czynników o charakterze biznesowym, takich jak m.in. współpraca z jej głównymi kontrahentami). Ponadto podkreśliła, iż w celu prowadzenia działalności na terytorium Polski, zarejestrowała się w Polsce dla celów podatku VAT jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE. Tym samym dokonując sprzedaży łodzi w ramach działalności prowadzonej na terytorium Polski, używa nr NIP nadanego jej w Polsce.