Interpretacja indywidualna z dnia 20 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.231.2024.1.AKS

Prawo do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez Pośrednika, który nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez Pośrednika, który nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku od towarów i usług. Siedziba i zarząd Wnioskodawcy znajdują się w Polsce.

Spółka zajmuje się (...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka współpracuje z różnymi podwykonawcami.

W lutym bieżącego roku Spółka nawiązała współpracę z nowym podwykonawcą, osobą fizyczną, który miał zajmować się pośrednictwem handlowym, działając na rzecz Spółki (dalej: Pośrednik). Pośrednik w lutym 2024 r. złożył wniosek za pośrednictwem strony CEIDG o założenie działalności gospodarczej. Wniosek ten został przygotowany elektronicznie, natomiast został podpisany w Urzędzie Miasta. Jednakże na skutek niezidentyfikowanego błędu, pomimo złożenia razem z wnioskiem o wpis do ewidencji zgłoszenia VAT-R, zgłoszenie to nie zostało przekazane do właściwego urzędu skarbowego, ze względu na miejsce zamieszkania Pośrednika.

Spółka zawarła umowę z pośrednikiem na pośrednictwo handlowe w sprzedaży produktów Spółki na rynki Hiszpanii i Portugalii w dniu w którym, zgodnie ze zgłoszeniem CEIDG, Pośrednik miał rozpocząć działalność gospodarczą.

29 lutego 2024 r. Pośrednik wystawił dla A fakturę o numerze (…), na wartość 5 998,00 EUR netto, VAT w przeliczeniu na PLN – 5 948,02 zł, faktura ta wpłynęła do Spółki 1 marca 2024 r. Wynagrodzenie to zostało naliczone zgodnie z zawartą umową, za wykonane przez Pośrednika usługi w lutym 2024 r.

Faktura wystawiona przez Pośrednika zawierała wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e ustawy VAT. Dokumentuje czynności faktycznie dokonane oraz zawiera wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła fakturę oraz rodzaj wykonywanych usług.

Faktura ta została zapłacona przez Spółkę 7 marca 2024 r. w dwóch przelewach: wartość netto w walucie EUR na konto walutowe widoczne na fakturze, wartość VAT w walucie PLN, w podzielonej płatności na konto PLN.

Z uwagi na długi czas oczekiwania na rejestrację do VAT Spółka, w porozumieniu z pośrednikiem skontaktowała się telefonicznie z właściwym dla celów VAT Urzędem Skarbowym z pytaniem o stan sprawy i dopiero wtedy pozyskano informację, że wniosek VAT-R do nich nie wpłynął.

Pośrednik, po uzyskaniu ww. informacji, 11 marca 2024 r. ponownie złożył wniosek o zarejestrowanie do celów VAT do właściwego Urzędu Skarbowego, wskazując datę rozpoczęcia działalności gospodarczej na dzień 11 marca 2024 r. Następnie 22 marca 2024 r., po otrzymaniu informacji telefonicznej z właściwego Urzędu Skarbowego, został złożony ponownie wniosek w trybie aktualizacji, z datą rozpoczęcia działalności opodatkowanej 12 marca 2024 r. Urząd Skarbowy zarejestrował tym Pośrednika z dniem 12 marca 2024 r.

Pośrednik, za miesiąc luty 2024 r. złożył pliki JPK i wpłacił do Urzędu Skarbowego należny podatek od towarów i usług.

Pośrednik przekazał również do US informację o zaistniałej pomyłce w piśmie tym wskazał również, iż w lutym wykonał czynności opodatkowane oraz wskazał kwotę netto wartości usług wykonanych w tym okresie rozliczeniowym.

Spółka dysponuje dowodami potwierdzającymi wykonanie przez Pośrednika usług, za które wynagrodzenie było mu należne.

Pośrednik również w marcu wystawi fakturę, która będzie dokumentowała usługi w miesiącu marcu 2024 r. (w tym za okres 01.03-11.03). Faktura ta również będzie zawierała wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e Ustawy VAT oraz będzie dokumentowała czynności faktycznie dokonane oraz będzie zawierała wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawi fakturę oraz rodzaju wykonywanych usług.

Nabywane przez Spółkę usługi od Pośrednika są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych (sprzedaż (...)).

Pytanie

1.Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Pośrednika 29 lutego 2024 r.?

2.Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Pośrednika w marcu 2024 r. za usługi wykonane w okresie od 1 do 11 marca 2024 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1 i 2.

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona do odliczenia VAT zarówno z faktury wystawionej przez Pośrednika 29 lutego 2024 r., jak i faktury wystawionej w marcu, za czynności dokonane w okresie 1-11 marca 2024 r.

Uzasadnienie

Ad 1 i 2.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabywane przez niego towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a Ustawy VAT).

Zgodnie z art. 86 ust. 10 Ustawy VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. 

Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1 Ustawy VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Według art. 86 ust. 11 Ustawy VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 13 Ustawy VAT, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że z odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 Ustawy VAT, można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

1) powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,

2) doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,

3) podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Ustawodawca dał podatnikom możliwość odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, wskazanych w art. 88 Ustawy VAT.

W myśl art. 88 ust. 3a Ustawy VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1)sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:

a)wystawionymi przez podmiot nieistniejący,

b)(uchylona);

2)transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;

3)(uchylony);

4)wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:

a)stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,

b)podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,

c)potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności;

5)faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;

6)(uchylony);

7)wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.

Podkreślić zatem należy, że z przepisów Ustawy VAT, w szczególności z art. 88 ust. 3a Ustawy VAT, nie wynika zakaz odliczania podatku VAT tylko z tego względu, że podmiot świadczący usługi w okresie wystawiania tych faktur nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W konsekwencji, w przypadku faktur dokumentujących obrót rzeczywisty, choć wystawionych przez podmiot niezarejestrowany, stwierdzić należy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Istotne jest przy tym aby:

i.wystawione faktury stwierdzały czynności, które zostały faktycznie dokonane oraz

ii.nabywane usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Warto zwrócić uwagę, że z dniem 1 lipca 2011 r., ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 134, poz. 780) zmieniony został art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a Ustawy VAT, poprzez wykreślenie wyrazów „lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących”.

W rezultacie, w Ustawie VAT nie ma obecnie przepisu, który zakazywałby odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez podmiot nieuprawniony, tj. niezarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Należy również zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej.

To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa – stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Niewystarczającym przy tym dla prawa do odliczenia podatku z danej faktury jest jedynie ustalenie, że dana usługa została wykonana, jeżeli nie zostanie wykazane, że to w wyniku czynności udokumentowanej tą właśnie fakturą rodzącej u sprzedawcy powstanie obowiązku podatkowego, doszło do nabycia tej usługi.

W kontekście prawa do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez podmioty niezarejestrowane należy również wskazać na wyrok w sprawie C-438/09 Dankowski, w którym TSUE orzekł, co następuje:

1)Artykuł 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy Rady 2006/18/WE z dnia 14 lutego 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego z tytułu nabycia usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej, w sytuacji gdy odnośne faktury zawierają wszystkie informacje wymagane przez wskazany art. 22 ust. 3 lit. b), a w szczególności zawierają informacje niezbędne do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła te faktury, oraz rodzaju wykonanych usług.

2)Artykuł 17 ust. 6 szóstej dyrektywy 77/388 w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy 2006/18 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku.

Również TSUE w ww. wyroku w sprawach C-80/11 i C-142/11 stwierdził, że: „(...) określenie działań, jakich podjęcia w konkretnym przypadku można w sposób uzasadniony oczekiwać od podatnika, który zamierza skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, w celu upewnienia się, że dokonywane przez niego transakcje nie wiążą się z popełnieniem przestępstwa przez podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu, zależy przede wszystkim od okoliczności rozpatrywanego przypadku, (pkt 59 wyroku). Ocena każdej z takich indywidualnych spraw należy (ostatecznie) do kompetencji sądów administracyjnych (pkt 55, 59 i 61 wyroku w sprawie C-439/04 i 440/04)”.

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006 r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja jest wykorzystywana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez podatnika. Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Jednocześnie należy zauważyć, że prawidłowe funkcjonowanie systemu podatku VAT wymaga dobrej wiary podmiotów gospodarczych.

Dobra wiara – zgodnie z opinią Rzecznika Generalnego w połączonych sprawach C 131/13, C-63/13 i C-164/13 (Staatssecretaris van Financión przeciwko Schoenimport „Italmoda” Mariano Previti vof (C-131/13) oraz Turbu.com BV (C-163/13), Turbu.com Mobile Phone's BV (C-164/13) przeciwko Staatssecretaris van FinanciSn) – jest rozumiana w sposób szeroki, wykraczający poza klasyczne znaczenie tego pojęcia. Wymóg dobrej wiary spełnia bowiem podatnik, który nie tylko nie uczestniczy czynnie w oszustwie, ale również nawet nie wie i nie może wiedzieć, że bierze w nim udział. Jest zatem wymagane, aby podatnik był uczciwy, ale także, by w razie potrzeby, podjął środki ostrożności celem upewnienia się w przedmiocie legalności prowadzonych transakcji. Jeżeli transakcja jest związana z oszustwem, skorzystanie z prawa do odliczenia jest uzależnione od dochowania przez podatnika należytej staranności, a więc od braku świadomego uczestnictwa w oszustwie i od podjęcia środków koniecznych celem pozyskania informacji dotyczących legalności przeprowadzanej transakcji. Przy czym, wymóg dobrej wiary nie stanowi wymogu co do rezultatu, lecz zwykły wymóg odnoszący się do podjętych środków. Podmioty gospodarcze podejmujące wszelkie możliwe działania, których podjęcia można się od nich w sposób uzasadniony domagać celem zapewnienia, że realizowane przez nie transakcje nie są związane z oszustwem, powinny móc powołać się na ich legalność.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości akcentuje się, że przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności (zob. np. pkt 38 postanowienia w sprawie Jagiełło, C-33/13). Należy również wskazać, że możliwość zawarcia transakcji z podmiotem uczestniczącym w oszustwie podatkowym, to także element ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ponadto, zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie C-101/16 (SC Paper Consult SRL przeciwko Direcjia Regionaió a Finanjelor Publice Cluj -Napoca, Administrajia JudefeanS a Finanfelor Publice Bistri|a Nósśud) przepisy Dyrektywy VAT (tj. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej) sprzeciwiają się przepisom krajowym, które odmawiają podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej z tego względu, że podmiot który świadczył usługi i wystawi z tego tytułu fakturę, na której wyraźnie zostały wykazane wydatki i podatek od wartości dodanej, został uznany za organ podatkowy państwa członkowskiego za nieaktywny. Co więcej, w wyroku TSUE z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-277/14 (PPUH Stehcemp sp.j. Florian Stefanek, Janina Stefanek, Jarosław Stefanek przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi) Trybunał Sprawiedliwości uznał, że przepisy VI dyrektywy (obecnie dyrektywy 2006/112/WE) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, które odmawiają podatnikowi prawa do odliczenia podatku VAT z uwagi na to, że faktura została wystawiona przez podmiot, który należy uważać za podmiot nieistniejący i nie ma możliwości ustalenia tożsamości rzeczywistego dostawcy towarów. Chyba, że zostanie wykazane, w świetle obiektywnych przesłanek i bez wymagania od podatnika, aby dokonał ustaleń, do których nie jest on zobowiązany, że ów podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż rzeczona dostawa wiązała się z przestępstwem w zakresie VAT.

Zaprezentowane stanowisko jest tożsame z tym prezentowanym w orzecznictwie, m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 1 września 2015 r. (sygn. akt I SA/Rz 594/15) oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 czerwca 2016 r. (sygn. akt III SA/GI 2404/15), zgodnie z którymi sam brak rejestracji sprzedawcy jako podatnika VAT nie pozbawia nabywcy prawa do odliczenia podatku naliczonego z wystawionych przez taki podmiot faktur, przy stwierdzeniu, że faktury te dokumentują rzeczywiste transakcje i spełnione zostały warunki materialne prawa do odliczenia.

Powyższe zostało także potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 września 2017 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.258.2017.2.AS oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 grudnia 2018 r. sygn. 0111-KDIB3-3.4012.283.2018.2.MS.

Ponadto, w ocenie Spółki, obniżeniu kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Pośrednika, za okres w którym nie był on zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym (tj. do 11 marca 2024 r.) nie stoi na przeszkodzie także art. 88 ust. 4 Ustawy VAT. Regulacja ta skierowana jest bowiem do nabywców towarów i usług i stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z przepisami ustawy (z wyjątkiem podatników dokonujących sporadycznej dostawy wewnątrzwspólnotowej nowych środków transportu). Niemniej, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka pozostaje zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Spółka nawiązując współpracę zweryfikowała fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez kontrahenta w CEIDG, z której wynikało, że działalność gospodarcza Kontrahenta została wpisana do CEIDG w lutym 2024 r.

Spółkę zaniepokoił fakt, iż Pośrednik nie został zarejestrowany do celów VAT przez właściwy Urząd Skarbowy. Spółka, wspólnie z Pośrednikiem podjęła niezwłocznie działania w celu wyjaśnienia tej sprawy. Pośrednik ponownie złożył wniosek o rejestrację na VAT oraz złożył we właściwym Urzędzie Skarbowym pismo wyjaśniające sprawę. Pośrednik również złożył JPK i wpłacił podatek za luty 2024 r. Spółka również dokonała płatności w mechanizmie podzielonej płatności.

Spółka również dysponuje dowodami potwierdzającymi wykonanie przez Pośrednika usług, które udokumentował fakturą.

Dodatkowo faktury, o których mowa we wniosku wystawione przez Pośrednika zawierają/będą zawierały wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e Ustawy VAT. Dokumentują/będą dokumentowały czynności faktycznie dokonane oraz zawierają wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła faktury oraz rodzaju wykonywanych usług.

Mając na uwadze powyższe okoliczności wskazać należy, iż brak rejestracji Pośrednika do celów VAT nie wynikał z chęci oszustwa podatkowego, uzyskania nielegalnej korzyści majątkowej, czy wyłudzenia podatku VAT, a jedynie przyczyną był niezidentyfikowany błąd techniczny, w wyniku którego VAT-R nie trafił do właściwego Urzędu Skarbowego.

Nabywane przez Spółkę usługi są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych. Ponadto Pośrednik, po zidentyfikowaniu nieprawidłowości, niezwłocznie dokonał ponownej rejestracji do VAT i został zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w dniu 12 marca 2024 r.

Mając na uwadze powyższe, uznać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Pośrednia, za okres, w którym nie figurował on w rejestrze podatników VAT czynnych (tj. do 11 marca 2024 r.).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wnioskujest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej „ustawą”:

Według art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy:

Z kolei, stosownie do art. 86 ust. 13 ustawy:

Zgodnie z tymi przepisami, z odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

1)powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,

2)doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,

3)podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Ustawodawca dał zatem podatnikom możliwość do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług udokumentowane fakturami VAT będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W myśl uregulowań art. 88 ust. 3a ustawy:

Na mocy art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy:

Jak wskazuje art. 96 ust. 3 ustawy:

Według art. 96 ust. 4 ustawy:

Jednocześnie w art. 96 ust. 4 ustawy został dokonany wyraźny podział podatników podatku od towarów i usług na „podatników VAT czynnych” oraz „podatników VAT zwolnionych”, co znajduje odzwierciedlenie w odmiennym kształtowaniu praw obowiązków tych dwóch grup podatników.

W myśl art. 96 ust. 13 ustawy:

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy:

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 106m ust. 1-4 ustawy:

Wskazując, w przywołanym powyżej 106b ust. 1 ustawy, podmioty obowiązane do wystawienia faktur, ustawodawca posłużył się określeniem „podatnik”.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 108 ust. 1 ustawy:

Tym samym w celu skutecznej realizacji prawa, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, podatnik wywodzący takie prawo winien je udokumentować fakturami spełniającymi wymogi formalne określone w art. 106e ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Siedziba i zarząd Spółki znajdują się w Polsce. Spółka zajmuje się (...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka współpracuje z różnymi podwykonawcami.

W lutym bieżącego roku Spółka nawiązała współpracę z nowym podwykonawcą, osobą fizyczną, który miał zajmować się pośrednictwem handlowym działając na rzecz Spółki. Pośrednik w lutym 2024 r. złożył wniosek za pośrednictwem strony CEIDG o założenie działalności gospodarczej. Wniosek ten został przygotowany elektronicznie, natomiast został podpisany w Urzędzie Miasta. Jednakże na skutek niezidentyfikowanego błędu, pomimo złożenia razem z wnioskiem o wpis do ewidencji zgłoszenia VAT-R, zgłoszenie to nie zostało przekazane do właściwego urzędu skarbowego, ze względu na miejsce zamieszkania Pośrednika.

Spółka zawarła umowę z pośrednikiem na pośrednictwo handlowe w sprzedaży produktów Spółki na rynki Hiszpanii i Portugalii w dniu w którym, zgodnie ze zgłoszeniem CEIDG, Pośrednik miał rozpocząć działalność gospodarczą.

29 lutego 2024 r. Pośrednik wystawił dla Spółki fakturę, na wartość 5 998,00 EUR netto, VAT w przeliczeniu na PLN – 5 948,02 zł, faktura ta wpłynęła do Spółki 1 marca 2024 r. Wynagrodzenie to zostało naliczone zgodnie z zawartą umową, za wykonane przez Pośrednika usługi w lutym 2024 r.

Faktura wystawiona przez Pośrednika zawierała wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e ustawy. Dokumentuje czynności faktycznie dokonane oraz zawiera wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła fakturę oraz rodzaj wykonywanych usług.

Z uwagi na długi czas oczekiwania na rejestrację do VAT Spółka, w porozumieniu z pośrednikiem skontaktowała się telefonicznie z właściwym dla celów VAT Urzędem Skarbowym z pytaniem o stan sprawy, i dopiero wtedy pozyskano informację, że wniosek VAT-R do nich nie wpłynął. Pośrednik, po uzyskaniu ww. informacji, 11 marca 2024 r. ponownie złożył wniosek o zarejestrowanie do celów VAT do właściwego Urzędu Skarbowego, wskazując datę rozpoczęcia działalności gospodarczej na dzień 11 marca 2024 r. Następnie 22 marca 2024 r., po otrzymaniu informacji telefonicznej z właściwego Urzędu Skarbowego został złożony ponownie wniosek w trybie aktualizacji, z datą rozpoczęcia działalności opodatkowanej 12 marca 2024 r. Urząd Skarbowy zarejestrował Pośrednika z dniem 12 marca 2024 r. Pośrednik, za miesiąc luty 2024 r. złożył pliki JPK i wpłacił do Urzędu Skarbowego należny podatek od towarów i usług. Pośrednik przekazał również do US informację o zaistniałej pomyłce w piśmie tym wskazał również, iż w lutym wykonał czynności opodatkowane oraz wskazał kwotę netto wartości usług wykonanych w tym okresie rozliczeniowym. Spółka dysponuje dowodami potwierdzającymi wykonanie przez Pośrednika usług, za które wynagrodzenie było mu należne. Pośrednik również w marcu wystawi fakturę, która będzie dokumentowała usługi w miesiącu marcu 2024 r. (w tym za okres 01.03-11.03). Faktura ta również będzie zawierała wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e Ustawy oraz będzie dokumentowała czynności faktycznie dokonane oraz będzie zawierała wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawi fakturę oraz rodzaju wykonywanych usług. Nabywane przez Spółkę usługi od Pośrednika są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych (sprzedaż (...)).

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez Pośrednika niezarejestrowanego jako podatnik VAT czynny w dniu ich wystawienia.

Odnosząc się do powyższego należy zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 347, s. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa – stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Niewystarczającym przy tym dla prawa do odliczenia podatku z danej faktury jest jedynie ustalenie, że dana usługa została wykonana, jeżeli nie zostanie wykazane, że to w wyniku czynności udokumentowanej tą właśnie fakturą rodzącej u sprzedawcy powstanie obowiązku podatkowego, doszło do nabycia tej usługi.

W kontekście prawa do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez podmioty niezarejestrowane należy również wskazać na wyrok w sprawie C-438/09 Dankowski, w którym TSUE orzekł, co następuje:

Również TSUE w ww. wyroku w sprawach C-80/11 i C-142/11 stwierdził, że:

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006 r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja jest wykorzystywana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez podatnika.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Jednocześnie należy zauważyć, że prawidłowe funkcjonowanie systemu podatku VAT wymaga dobrej wiary podmiotów gospodarczych.

Dobra wiara – zgodnie z opinią Rzecznika Generalnego w połączonych sprawach C-131/13, C-163/13 i C-164/13) (Staatssecretaris van Financiën przeciwko Schoenimport „Italmoda” Mariano Previti vof (C-131/13) oraz Turbu.com BV (C-163/13), Turbu.com Mobile Phone’s BV (C-164/13) przeciwko Staatssecretaris van Financiën) – jest rozumiana w sposób szeroki, wykraczający poza klasyczne znaczenie tego pojęcia. Wymóg dobrej wiary spełnia bowiem podatnik, który nie tylko nie uczestniczy czynnie w oszustwie, ale również nawet nie wie i nie może wiedzieć, że bierze w nim udział. Jest zatem wymagane, aby podatnik był uczciwy, ale także, by w razie potrzeby, podjął środki ostrożności celem upewnienia się w przedmiocie legalności prowadzonych transakcji. Jeżeli transakcja jest związana z oszustwem, skorzystanie z prawa do odliczenia jest uzależnione od dochowania przez podatnika należytej staranności, a więc od braku świadomego uczestnictwa w oszustwie i od podjęcia środków koniecznych celem pozyskania informacji dotyczących legalności przeprowadzanej transakcji. Przy czym wymóg dobrej wiary nie stanowi wymogu co do rezultatu, lecz zwykły wymóg odnoszący się do podjętych środków. Podmioty gospodarcze podejmujące wszelkie możliwe działania, których podjęcia można się od nich w sposób uzasadniony domagać celem zapewnienia, że realizowane przez nie transakcje nie są związane z oszustwem, powinny móc powołać się na ich legalność.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości akcentuje się, że przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności (zob. np. pkt 38 postanowienia w sprawie Jagiełło, C-33/13).

Należy również wskazać, że możliwość zawarcia transakcji z podmiotem uczestniczącym w oszustwie podatkowym, to także element ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, z którym obecnie muszą liczyć się przedsiębiorcy.

Takie zdarzenia wyznaczają uczestnikom obrotu gospodarczego jeszcze wyższe standardy staranności kupieckiej. Problem ten dostrzegł także ustawodawca, wprowadzając do ustawy nowe regulacje, tj. obowiązujący od 1 stycznia 2014 r. przepis z art. 106m, który wprowadza pojęcie autentyczności pochodzenia i integralności faktury (ust. 1), wskazuje, że autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Spółka nawiązała współpracę z nowym podwykonawcą, który miał zajmować się pośrednictwem handlowym, działając na rzecz Spółki (Pośrednik). Pośrednik w lutym 2024 złożył wniosek za pośrednictwem strony CEIDG o założenie działalności gospodarczej. Wniosek ten został przygotowany elektronicznie, natomiast został podpisany w Urzędzie Miasta. Jednakże na skutek niezidentyfikowanego błędu, pomimo złożenia razem z wnioskiem o wpis do ewidencji zgłoszenia VAT-R, zgłoszenie to nie zostało przekazane do właściwego urzędu skarbowego, ze względu na miejsce zamieszkania Pośrednika.

Spółka zawarła umowę z Pośrednikiem na pośrednictwo handlowe w sprzedaży produktów Spółki na rynki Hiszpanii i Portugalii w dniu w którym, zgodnie ze zgłoszeniem CEIDG, Pośrednik miał rozpocząć działalność gospodarczą.

Jednocześnie, jak Państwo wskazali, faktury wystawione przez Pośrednika zawierały wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e ustawy. Dokumentują czynności faktycznie dokonane oraz zawierają wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła fakturę oraz rodzaj wykonywanych usług.

Nabywane przez Spółkę usługi od Pośrednika są wykorzystywane przez Spółkę do czynności opodatkowanych (sprzedaż (...)).

Ponadto Urząd Skarbowy zarejestrował Pośrednika z dniem 12 marca 2024 r. Pośrednik, za miesiąc luty 2024 r. złożył pliki JPK i wpłacił do Urzędu Skarbowego należny podatek od towarów i usług. Pośrednik przekazał również do US informację o zaistniałej pomyłce w piśmie tym wskazał również, iż w lutym wykonał czynności opodatkowane oraz wskazał kwotę netto wartości usług wykonanych w tym okresie rozliczeniowym.

Wobec powyższego oraz mając na uwadze, że czynności udokumentowane wskazanymi we wniosku fakturami były opodatkowane podatkiem VAT a Spółka nabyte od Pośrednika usługi wykorzystuje do czynności opodatkowanych, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Pośrednika 29 lutego 2024 r. oraz za okres 1-11 marca 2024 r., tj. w okresie gdy Pośrednik świadcząc swoje usługi, zachowywał się jak podatnik podatku VAT, lecz nie figurował w rejestrze podatników VAT czynnych.

Ad 1.

Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Pośrednika 29 lutego 2024 r.

Ad 2.

Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Pośrednika w marcu 2024 r. za usługi wykonane w okresie od 1 do 11 marca 2024 r.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).