Interpretacja indywidualna z dnia 17 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.190.2024.1.KW

Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca nie posiada dowodu poniesienia wydatku przez pracownika w związku z wykonywanymi zadaniami służbowymi i jedynym tego potwierdzeniem jest wyciąg bankowy, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyciągu bankowego?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie ustalenia, czy w przypadku, gdy Wnioskodawca nie posiada dowodu poniesienia wydatku przez pracownika w związku z wykonywanymi zadaniami służbowymi i jedynym tego potwierdzeniem jest wyciąg bankowy, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyciągu bankowego.

Zakres wniosku jest następujący:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą siedzibę w Polsce i rozliczającym w Polsce podatek dochodowy od całości osiąganych dochodów. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe. Wiodącym przedmiotem działalności Wnioskodawcy, według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) jest transport towarów drogowych, sklasyfikowany pod numerem 49.41.Z, zgodnie z odpisem z Krajowego Rejestru Sądowego

Wnioskodawca oferuje usługi w zakresie transportu specjalistycznego, głównie farmaceutycznego. Posiada pojazdy, które są przystosowane do przewozu w kontrolowanej temperaturze od -25^oC do +25^oC. Wnioskodawca posiada certyfikaty jakości, m.in. GDP i TAPA.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy świadczą usługi kierowania pojazdami (chłodniami) w transporcie międzynarodowym i krajowym. Pracownicy kierowcy wykonując zadania służbowe dokonują zakupów związanych z wykonywaną pracą w Polsce i za granicą. Zakupy te ściśle związane są z powierzonymi zadaniami. Nie stanowią wydatków prywatnych pracowników.

Pracownicy za poniesione wydatki dokonują zapłaty przy użyciu firmowych kart płatniczych. Na potwierdzenie poniesienia wydatków otrzymują różnego rodzaju dokumenty np. paragony, potwierdzenia rezerwacji. Dokumenty te nie wypełniają wszystkich znamion faktury lub rachunku. Często na dokumentach zagranicznych nie ma numeru NIP Wnioskodawcy. Nierzadko również zdarza się sytuacja, w której pracownik nie otrzymuje żadnego dowodu poniesienia wydatku. Wówczas jedynym potwierdzeniem jest wyciąg bankowy, na którym widnieje poniesiony wydatek przy użyciu firmowej karty płatniczej.

Pytanie

Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca nie posiada dowodu poniesienia wydatku przez pracownika w związku z wykonywanymi zadaniami służbowymi i jedynym tego potwierdzeniem jest wyciąg bankowy, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyciągu bankowego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki bezpośrednio związane z przychodami np. zakup towarów handlowych, jak również wydatki, które są pośrednio związane z przychodami.

Wydatek, aby mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi:

• być poniesiony przez podatnika,
• być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie być wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 9 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art 16a-16m Ustawa o rachunkowości w art.20 stanowi na jakiej podstawie prowadzone są księgi.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym. Zapisów dokonuje się na podstawie dowodów księgowych stwierdzających dokonanie operacji gospodarczej, zwane dowodami źródłowymi. Dowody te mogą być dowodami zewnętrznymi obcymi (otrzymanymi od kontrahentów), zewnętrznymi własnymi (przekazanymi w oryginale kontrahentom) oraz wewnętrznymi (dotyczącymi operacji wewnątrz jednostki). Zgodnie z ust. 3 podstawą zapisów mogę być także sporządzone przez jednostkę dowody księgowe zbiorcze, korygujące poprzednie zapisy, rozliczeniowe lub zastępcze, czyli wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego.

Art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości stanowi, że w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyżej przytoczone przepisy prawa podatkowego dają podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych poza granicami kraju, których jedynym potwierdzeniem poniesienia jest wyciąg bankowy. W celu zapewnienie rzetelności ksiąg rachunkowych, by dokonane w nich zapisy odzwierciedlały stan rzeczywisty, Wnioskodawca może zezwolić na udokumentowanie przez pracownika poniesionego wydatku Pracownik w oświadczeniu wskaże na co, kiedy i jak wysoki poniósł wydatek, tak aby można było zweryfikować go z wyciągiem bankowym. Wówczas, w ocenie Wnioskodawcy, oświadczenie pracownika będzie stanowiło podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy poniesionego wydatku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, w związku z art. 12 ust. 1 lub art. 12 ust. 3 ww. ustawy, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 tejże ustawy należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy na mocy, którego :

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy,

Natomiast stosownie do art. 20 ust. 2 ww. ustawy,

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1.określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

2.określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

3.opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,

4.datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,

5.podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

6.stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Przepisy art. 20 i art. 21 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że prowadzą państwo działalność gospodarczą, której przedmiotem jest transport towarów drogowych. Spółka oferuje usługi w zakresie transportu specjalistycznego, głównie farmaceutycznego. Spółka prowadzi księgi rachunkowe.

Zatrudniają Państwo pracowników, którzy świadczą usługi kierowania pojazdami w transporcie międzynarodowym i krajowym. Pracownicy kierowcy wykonując zadania służbowe dokonują zakupów związanych z wykonywaną pracą w Polsce i za granicą. Zakupy te ściśle związane są z powierzonymi zadaniami. Nie stanowią wydatków prywatnych pracowników. Pracownicy za poniesione wydatki dokonują zapłaty przy użyciu firmowych kart płatniczych. Na potwierdzenie poniesienia wydatków otrzymują różnego rodzaju dokumenty np. paragony, potwierdzenia rezerwacji. Dokumenty te nie wypełniają wszystkich znamion faktury lub rachunku. Zdarzają się sytuacje, w której pracownik nie otrzymuje żadnego dowodu poniesienia wydatku. Wówczas jedynym potwierdzeniem jest wyciąg bankowy, na którym widnieje poniesiony wydatek przy użyciu firmowej karty płatniczej.

Państwa wątpliwości dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracownika w związku z wykonywanymi zadaniami służbowymi, w sytuacji gdy jedynym tego potwierdzeniem jest wyciąg bankowy.

W zakresie podróży służbowych, jeżeli pracodawca nie ureguluje wewnętrznie, w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania, zasad odbywania i rozliczania delegacji - obowiązywać będą przepisy właściwe dla pracowników sfery budżetowej. Definicję podróży służbowej zawiera art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.).

Wynika z niego, że podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika w terminie i miejscu określonych w poleceniu wyjazdu służbowego. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową krajową lub zagraniczną ma obowiązek zwrócić mu m.in. koszty podróży i noclegów. Pracodawca musi wypłacić pracownikowi także diety. Wynika to z przepisów wykonawczych do kodeksu pracy - Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju albo poza granicami kraju (t. j. Dz. U. 2023 r., poz. 2190 ze zm.).

Z przepisów obu rozporządzeń wynika również, że pracownikowi przysługuje zwrot : udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb; innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zasadniczo wszelkie podróże służbowe związane są z osiąganiem przychodów przez pracodawcę (przedsiębiorcę). Podejmowane są one bowiem w celu realizacji zadań służbowych, a tym z kolei można przypisać zamiar, intencję podjęcia ich w celu uzyskiwania przychodu przez firmę. W związku z powyższym, co do zasady wydatki ponoszone na podróż służbową stanowią koszt uzyskania przychodu. Spełniają one bowiem generalną przesłankę poniesienie ich w celu uzyskania przychodu. Dotyczy to zarówno tych kosztów, które zostały wyraźnie wymienione w przepisach obu ww. rozporządzeń dotyczących podróży służbowych jako „należności za podróże służbowe", jak tych nienazwanych, uzasadnionych kosztów, które zostały poniesione w związku z podróżą służbową. Pamiętać oczywiście należy, że pewne koszty – które spełniają ogólne warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu (poniesienie w celu uzyskania przychodu) – nie mogą stanowić kosztów podatkowych z racji tego, że zostały w całości lub w części wyłączone przez ustawodawcę spod pojęcia kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to także niektórych kosztów z tytułu podróży służbowych np. art. 16 ust. 1 pkt 30 updop.

W Państwa sprawie wyciąg bankowy, będący jedynym udokumentowaniem wydatku, niespełniający wszystkich warunków określonych przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, może być także zakwalifikowany jako dowód księgowy będący podstawą do ujęcia go w kosztach uzyskania przychodów, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 1a cytowanej ustawy można zaniechać zamieszczania na dowodzie wymaganych danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6. Dokument taki powinien być opisany (przez uprawnioną osobę) poprzez umieszczenie na nim danych i podpisu osoby, która dokonała opłat oraz opisu operacji gospodarczej, przy zastosowaniu ogólnie ustalonych, przez Spółkę zasad. Zaznaczyć należy, że opisane przez Spółkę potwierdzenie operacji dokonania wydatku powinno znaleźć potwierdzenie w pozostałym posiadanym materiale dowodowym, tj. dokumentującym podróże służbowe, ich cel i związek z funkcjonowaniem podmiotu.

W oparciu o obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, iż inne dokumenty tj. np. wyciąg bankowy, potwierdzający poniesienie przez Spółkę przedmiotowych wydatków, uzupełnione o dane określone w art. 21 ustawy o rachunkowości mogą stanowić podstawę zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów tylko w przypadku niemożliwości uzyskania od zbywcy towarów i usług faktury VAT lub rachunku.

W konsekwencji w przypadku, gdy Spółka nie posiada dowodu poniesienia wydatku przez pracownika w związku z wykonywanymi zadaniami służbowymi i jedynym tego potwierdzeniem jest wyciąg bankowy, ma ona prawo zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyciągu bankowego.

Zatem Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA),

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).